Προβληματίστηκα πολύ αν θα έπρεπε να γράψω αυτό εδώ το άρθρο. Οι λόγοι πολλοί. Όπως ο φόβος να γίνω κουραστική επανερχόμενη στο θέμα της προσβασιμότητας του Άγιου Νικολάου και ιδιαίτερα όταν δεν έχουμε πάρει καμία απολύτως απάντηση για όσα έχουμε θίξει για το συγκεκριμένο θέμα κατά το παρελθόν ως συλλογος. Ό κυριότερος λόγος ήταν ότι αφορμή αποτέλεσε ένα άκρως ενδιαφέρον συνέδριο για τις μονάδες κοινωνικής φροντίδας που πραγματοποιήθηκε την περασμένη εβδομάδα με πρωτοβουλία του Θεραπευτηρίου Χρόνιων Παθήσεων Λασιθίου στο ξενοδοχείο Έρμης.
Δίσταζα γιατί σε ένα τόσο αξιόλογο και άρτια οργανωμένο συνέδριο από άποψη εισηγήσεων που σε πηγαίνουν σε ένα άλλο επίπεδο κοινωνικής φροντίδας από αυτό που βιώνουμε στην Ελλάδα, θα πρέπει να ασχοληθώ με την προσβασιμότητα του συνεδριακού χώρου. Δηλαδή το πιο άχαρο κομμάτι του συνεδρίου και με την λιγότερη εύθηνη από πλευρά οργανωτών. Όμως αν δεν επισημαίνουμε τις παραλείψεις σε τόσο σημαντικά για το τόπο μας γεγονότα όπως είναι ένα πανελλήνιο συνέδριο κινδυνεύουμε να τις επαναλάβουμε στο μέλλον.
Η προσβασιμότητα είναι θέμα του εκάστοτε ιδιοκτήτη του συνεδριακού χώρου από την στιγμή που αναλαμβάνει την διεξαγωγή ενός τέτοιου συνεδρίου με την διαβεβαίωση ότι θα κατασκευαστεί ράμπα όπως πληροφορηθήκαμε ότι συνέβη στην προκείμενη περίπτωση. Ίσως για τους περισσότερους που παρακολουθήσαν το συνέδριο οι οποίοι δεν είχαν κινητική αναπηρία να είναι μια ασήμαντη λεπτομέρεια η έλλειψη ράμπας στην είσοδο της αίθουσας. Δεν συμβαίνει όμως το ίδιο με τα άτομα που κινιούνται με αναπηρικό αμαξίδιο τα οποία για να μπορέσουν να πάνε στην αίθουσα του συνέδριο έπρεπε να τα σηκώσουν στα χέρια 2 με 3 άνθρωποι που βρισκόταν εκεί μάλλον γιαυτη την δουλεια. Οι άνθρωποι αυτοί έκαναν απλώς την δουλεια τους με πολύ ευγένεια αλλά αυτό δεν διώχνει το αίσθημα ότι από άνθρωπο κάποιοι σε μειώνουν σε δέμα. Γιατί αυτή είναι η αίσθηση την στιγμή που 2 άτομα, το ένα κρατώντας το πίσω μέρος του καροτσιού και το δεύτερο από μπροστά σε ανεβάζουν από μια σκάλα. Χάνεις τον έλεγχο του εαυτού σου και του καροτσιού σου που είναι επέκταση του σώματος σου. Και ταυτόχρονα νιώθεις υποχρέωση απέναντι στα άτομα που σε ανεβάζουν τα οποία συνήθως σου είναι άγνωστα.
Αλήθεια πως θα αισθανόταν οι υπεύθυνοι του ξενοδοχείου αν τους λέγαμε να καθίσουν σε ένα καρότσι και να τους κουβαλούσαν με τον ίδιο τρόπο? Σίγουρα όχι ευχάριστα.
Ακόμα αναρωτιέμαι αν οι ίδιοι κύριοι, διευθυντές και μάνατζερ, σκέφτηκαν τι εντύπωση έκανε το ξενοδοχείο στους ξένους εισηγητές όταν αντίκρισαν αυτό το θέαμα. Την στιγμή που ο Δανός καθηγητής κ. Eijandaal παρουσίαζε του χώρους κοινωνικής φροντίδας στις χώρες της Σκανδιναβίας όπου τα δωμάτια με την αφή αλλάζουν χρώμα ανάλογα με την διάθεση του ατόμου, είδε να ανεβάζουν 2 καροτσάκια στα χέρια. Μπορείτε να φαντασθείτε τι θα πει αυτός ο άνθρωπος επιστρέφοντας την χώρα του σε άτομα με κινητική αναπηρία που θα ενδιαφερθούν να έλθουν στο Άγιο Νικόλαο για τουρισμού? Αν δεν σκεφτόμαστε τόσο κοντόφθαλμα θα είχαμε εκμεταλλευτεί αυτό το συνέδριο ως δωρεάν διαφήμιση στο εξωτερικό αλλά και στην υπόλοιπη Ελλάδα καθώς και ως ένα βήμα σε μια εναλλακτική μορφή τουρισμού σε περίοδο κρίσης.
Οι άνθρωποι με αναπηρίες όπως κάθε φυσιολογικός άνθρωπος έχει ανάγκη από διακοπές. Και επειδή ξέρουν ότι δύσκολα θα βρουν τουριστικό προορισμό που να καλύπτει τις προδιαγραφές τους όπως είναι προσβασιμα ξενοδοχεία , παράλιες κτλ, εκτιμούν ένα όμορφο μέρος που θα τους παρέχει τις υπηρεσίες που τους είναι απαραίτητες για να κάνουν άνετες διακοπές. Τα άτομα με αναπηρίες τις περισσότερες περιπτώσεις όταν βρίσκουν ανάλογα μέρη τα επισκέπτονται περισσότερο από μια δυο φορές ή γίνονται οι μόνιμοι προορισμοί για διακοπές κάθε χρόνο. Στο χέρι μας είναι αν θα προσεγγίσουμε και τον τουρίστα με αναπηρία αναμορφώνονται ξενοδοχεία και παραλιες ή θα συνεχίσουμε να είμαστε εκατό χρόνια πίσω σε σχέση με άλλες ευρωπαϊκές χώρες.
ΜΑΡΙΑΝΝΑ ΔΙΑΜΑΝΤΟΠΟΥΛΟΥ
ΓΡΑΜΜΑΤΕΑΣ ΤΟΥ ΣΥΛΛΟΓΟΥ ΓΟΝΕΩΝ Κ ΦΙΛΩΝ ΑΤΟΜΩΝ ΜΕ ΑΝΑΠΗΡΙΕΣ ΕΠΑΡΧΙΑΣ ΜΕΡΑΜΒΕΛΛΟΥ
