Στην Αθήνα τα Χριστούγεννα

Ένα σχόλιο για το θέμα της διοικητικής υπόστασης του χωριού μου

Από το 1878 έως το 1925 η Μίλατος ανήκε στο Δήμο Βραχασίου. Το 1925 η Μίλατος γίνεται πρώτη φορά στην ιστορία της αυτόνομη Κοινότητα και παραμένει μέχρι το 1998.

Από το 1999 έως το 2006 η Μίλατος διοικητικά ήταν δημοτικό διαμέρισμα του Δήμου Νεάπολης.

Μετά από τις αντιδράσεις 8 ολόκληρων χρόνων των κατοίκων του Βραχασίου και της Μιλάτου στη συγχώνευση της τοπικής αυτοδιοίκησης με βάση το Σχέδιο Νόμου "Καποδίστριας" (Ν. 2539/2007), το Υπουργείο Εσωτερικών με το άρθρο 30 παρ. 6 του Νόμου 3448/15-3-2006, συστήνει νέο ΟΤΑ με την ονομασία "Κοινότητα Βραχασίου", με διοικητικά όρια τα όρια των πρώην Κοινοτήτων Βραχασίου και Μιλάτου. Έδρα της νέας Κοινότητας ορίζεται ο οικισμός του Βραχασίου.

Κανονικά η Μίλατος θα έπρεπε να αποτελεί κοινοτικό διαμέρισμα της Κοινότητας Βραχασίου.

Όμως στον Κώδικα Δήμων και Κοινοτήτων που ψηφίστηκε τον Ιούνιο του 2006 (N. 3463/2006(ΦΕΚ Α 114/30.6.2006) στο άρθρο 2 παράγραφος 4 αναφέρεται:

4. Στους Δήμους και στις Κοινότητες που συστήθηκαν με το άρθρο 1 του ν. 2539/1997 (ΦΕΚ 244 Α΄), η εδαφική περιφέρεια κάθε Ο.Τ.Α. που καταργήθηκε και κάθε οικισμού που προσαρτήθηκε αποτελεί υποδιαίρεση της ενιαίας εδαφικής περιφέρειας του νέου Δήμου ή της Κοινότητας και ονομάζεται «Τοπικό Διαμέρισμα».

Τοπικά διαμερίσματα αποτελούν, επίσης, οι Δήμοι και οι Κοινότητες που καταργήθηκαν κατόπιν συνένωσης, σύμφωνα με τις διατάξεις των νόμων 1416/1984 (ΦΕΚ 18 Α΄) και 1622/1986 (ΦΕΚ 92 Α΄). «Το ίδιο ισχύει και για τους Δήμους ή τις Κοινότητες που καταργήθηκαν, κατόπιν συνένωσης, σύμφωνα με τις διατάξεις του επόμενου άρθρου, εφόσον δεν είχαν τοπικά διαμερίσματα.»

Αν σε αυτή την παράγραφο του ΚΔΚ είχε προστεθεί και ο αριθμός του νόμου με τον οποίο ιδρύθηκε το 2006 η Κοινότητα Βραχασίου, η Μίλατος θα ήταν διοικητικά κοινοτικό διαμέρισμα της Κοινότητας Βραχασίου. Αυτό όμως δεν έγινε, αν και υπήρξε σχετικό αίτημα έγκαιρα.

Το 2010 με το νόμο 3852 η Κοινότητα Βραχασίου καταργήθηκε ξανά και εντάχθηκε στο Δήμο Αγίου Νικολάου. Στο άρθρο 2 του νόμου αναφέρεται στην παράγραφο 2:

2. Τα τοπικά διαμερίσματα που ορίζονται στο άρθρο 2 του Κώδικα Δήμων και Κοινοτήτων, που κυρώθηκε με το άρθρο πρώτο του ν. 3463/2006 (Κ.Δ.Κ.) (ΦΕΚ 114 Α΄), μετονομάζονται σε τοπικές κοινότητες, εφόσον έχουν πληθυσμό έως και 2.000 κατοίκους και σε δημοτικές κοινότητες εφόσον έχουν πληθυσμό μεγαλύτερο από 2.000 κατοίκους. Τοπικές ή δημοτικές κοινότητες αποτελούν και οι δήμοι ή οι κοινότητες που καταργήθηκαν ύστερα

από εθελούσια συνένωση σύμφωνα με τις διατάξεις του π.δ. 410/1995 (ΦΕΚ 231 Α΄) ή συνενώνονται με τον παρόντα νόμο και δεν αποτελούνται από τοπικά διαμερίσματα.

Έτσι ο Καλλικράτης χρησιμοποιώντας το άρθρο 2 του Κώδικα Δήμων και Κοινοτήτων του 2006 δεν επέτρεψε στη Μίλατο να είναι ξεχωριστή Τοπική Κοινότητα.

Θα μπορούσε βεβαίως να είχε προβλεφθεί αυτό και και με την προσθήκη της φράσης "και οι πρώην Κοινότητες που περιλαμβάνονται στο άρθρο 30 παρ. 6 του Νόμου 3448/15-3-2006" η Μίλατος να θεωρούνταν τοπική κοινότητα.

Με μια απλή προσθήκη της φράσης αυτής στον Κώδικα Δήμων και Κοινοτήτων που είναι υπό επεξεργασία και ο οποίος θα ψηφιστεί άμεσα λόγω της νέας διοικητικής διάρθρωσης, το ζήτημα μπορεί να τακτοποιηθεί και η Μίλατος να είναι τοπική κοινότητα.

Έχω ξαναγράψει ότι έχει πολύ μικρή ουσιαστική σημασία αυτό. Έχει τυπική.

Κάποιος ανώνυμος σχολιογράφος επιμένει να επαναφέρει αυτό το θέμα με ανώνυμα σχόλια και να αναφέρεται σε μένα, λες και εγώ συντάσσω και ψηφίζω τους νόμους.

Προσωπικά συμμετείχα στον αγώνα των συγχωριανών μου και μόνον αυτό. Δεν διατύπωσα εγώ το αίτημα, ούτε έφτιαξα εγώ τους νόμους.
 Όταν το 1997 οι συγχωριανοί μου αποφάσισαν ότι δεν θέλουν την αναγκαστική συνένωση με το δήμο Νεάπολη και ότι θέλουν συνένωση με το Βραχάσι, εγώ είμουν φοιτητής. Συμφωνούσα βεβαίως, αλλά δεν είμουν εκεί, δεν είπα τη γνώμη μου, δεν διαμόρφωσα εγώ την άποψη της τοπικής κοινωνίας. Το αίτημα της συντριπτικής πλειοψηφίας των Μιλαθιανών για συνένωση με το Βραχάσι διατυπώθηκε εν τη απουσία μου. Όταν το 2001 επέστρεψα από την Αθήνα και, μετά τα τραγικά για την οικογένεια μου γεγονότα, ξεκίνησα να συμμετέχω στον αγώνα και στη διεκδίκηση του αιτήματος, το οποίο τελικά επετεύχθη το 2006. Τα γράφω αυτά για να αντιληφθούν κάποιοι πως το αίτημα των Μιλαθιανών για συνένωση στο Δήμο Βραχασίου δεν υπήρξε προσωπική επιλογή, ούτε δική μου, ούτε κανενός άλλου. Υπήρξε συναπόφαση της συντριπτικής πλειοψηφίας των Μιλαθιανών (ακόμα και κάποιων  που στην πορεία "μήδισαν")!

Σχετικά με το αν έγραψα σε άλλο μπλογκ "η Μίλατος , ένα χωριό του Βραχασίου" δεν έχω υπόψιν μου κάτι τέτοιο. Αλλά και να έχει γραφεί δεν είναι λάθος, αφού έχει ιστορική βάση (ένταξη της Μιλάτου στο Δήμο Βραχασίου για 47 χρόνια 1878-1925). Και έχει βεβαίως και πραγματική και νομική βάση, αφού μέχρι τις 31/12/2010 η Μίλατος ανήκει διοικητικά στην Κοινότητα Βραχασίου!

Γιώργος Μανουσάκης

Η χουντοποίηση της κοινοβουλευτικής «δημοκρατίας»

Του ΤΑΚΗ ΦΩΤΟΠΟΥΛΟΥ

Οι μαζικές κινητοποιήσεις τής 15ης/12 σηματοδοτούν ένα νέο στάδιο στον αγώνα κατά της κοινοβουλευτικής χούντας, που αποθρασυμένη, με τη βοήθεια της διεθνούς αγυρτείας τύπου Ντομινίκ Στρος-Καν, προχωρά τώρα στην κατεδάφιση κάθε εργασιακής κοινωνικής κατάκτησης.

Είναι βέβαια σαφές ότι η ουσιαστική κατάργηση των συλλογικών συμβάσεων δεν έχει καμιά σχέση με την κρίση του χρέους -όπως δεν είχαν καμιά σχέση και η καθοριστική υπονόμευση των ασφαλιστικών δικαιωμάτων, η μετατροπή δημόσιων αγαθών σε ιδιωτικά κ.λπ. Προφανώς, το μόνο για το οποίο οι δανειστές μας θα μπορούσαν να είχαν απαίτηση θα ήταν η αποπληρωμή του χρέους και όχι να επιβάλλουν και κανόνες για το πώς θα ζούμε και θα εργαζόμαστε, κάτι που ούτε όταν χρεοκοπήσαμε και επίσημα στα τέλη του 19ου αιώνα δεν τόλμησαν να επιβάλουν οι τότε δανειστές μας. Και αυτό αποτελεί άλλη μια απόδειξη ότι είναι η συμμετοχή μας στην ΟΝΕ και την Ε.Ε. που μας υποχρεώνει να γίνουμε κυριολεκτικά δούλοι των ξένων και ντόπιων ελίτ,1 τις οποίες εκπροσωπεί επάξια η χειρότερη και πιο επικίνδυνη κυβέρνηση στη μεταπολεμική Ελλάδα: η κυβέρνηση των απατεώνων «σοσιαλιστών» πολιτικάντηδων του ΠΑΣΟΚ.

Από την άλλη όμως μεριά, η χουντοποίηση της κοινοβουλευτικής «δημοκρατίας» προχωρά ακάθεκτη, και όχι μόνο στην Ελλάδα. Ετσι, τις τελευταίες εβδομάδες γίνεται φανερό ότι η νέα μορφή «δημοκρατίας» που ανατέλλει σε ολόκληρη την Ε.Ε. δεν είναι απλά «ημιολοκληρωτική»,2 όπως είχα αναφέρει στην αρχή της κρίσης, αλλά ένα σαφές δείγμα χουντο-κοινοβουλευτισμού, ο οποίος θεμελιώνεται σε δύο βασικά στοιχεία: πρώτον, στην κατάφωρη εξαπάτηση και, δεύτερον, στη φυσική βία. Είναι μάλιστα η καθοριστική θεμελίωσή της στο πρώτο στοιχείο που τη διαφοροποιεί από μια καθαρή χούντα, εφόσον έχει απόλυτη ανάγκη την απάτη για τη «νομιμοποίησή» της από το εκλογικό σώμα, ενώ όσον αφορά το δεύτερο στοιχείο, οι διαφορές μεταξύ των δύο ειδών χούντας καθημερινά γίνονται και λιγότερες.

Οσον αφορά το πρώτο στοιχείο, τα ΜΜΕ, και κυρίως τα τηλεοπτικά, που ελέγχουν τη σκέψη των περισσότερων πολιτών και ελέγχονται απόλυτα από τις ντόπιες και ξένες ελίτ, παίζουν αποφασιστικό ρόλο στην εξαπάτηση του εκλογικού σώματος εξοστρακίζοντας συστηματικά κάθε εναλλακτική άποψη για τα πραγματικά αίτια της κρίσης και προβάλλοντας μόνο ανώδυνες παραλλαγές των καθεστωτικών απόψεων, ενισχυμένες από τους συστημικούς «κομισάριους»: ακαδημαϊκούς και δημοσιογράφους που ξέρουν πολύ καλά τι πρέπει να λένε για να διατηρήσουν το κοινωνικο-οικονομικό στάτους τους. Παρ' όλη όμως την καθοριστική ισχύ των ΜΜΕ, η απάτη γίνεται όλο και πιο φανερή στα λαϊκά στρώματα. Στη Βρετανία, για παράδειγμα, η λαϊκή οργή δεν στρέφεται τόσο κατά των Συντηρητικών, οι οποίοι άλλωστε δεν έκρυψαν προεκλογικά τις προθέσεις τους να επιβάλουν άγρια μέτρα που θα χτυπούσαν τα λαϊκά στρώματα, ώστε να «σωθούν» οι ιδιωτικές τράπεζες από την αναπόφευκτη χρεοκοπία που προκάλεσαν οι χρηματοπιστωτικές φούσκες, με τις οποίες θησαύρισαν οι ελίτ τα τελευταία χρόνια. Η οργή στρέφεται βασικά κατά των δήθεν «προοδευτικών» φιλελευθέρων στη συμμαχική κυβέρνηση, οι οποίοι υπόσχονταν εντελώς αντίθετα μέτρα, όσον αφορά συγκεκριμένα την ιδιωτικοποίηση της παιδείας, από αυτά που επιβάλλουν σήμερα. Στην Ελλάδα, βέβαια, οι απατεώνες του ΠΑΣΟΚ δεν δίστασαν προεκλογικά να υποσχεθούν ένα γενικό πρόγραμμα που δεν είχε καμιά σχέση με τα ληστρικά μέτρα που εφαρμόζουν σήμερα και δεν διανοήθηκαν ποτέ, ακόμη και όταν προκλήθηκαν γι' αυτό, να ζητήσουν τη λαϊκή έγκρισή τους μέσα από δημοψήφισμα.

Οσον αφορά τη φυσική βία, αυτή αυξάνει ανάλογα με το βαθμό που η εξαπάτηση γίνεται αναποτελεσματική. Ετσι, στην Ισπανία και την Ελλάδα οι κοινοβουλευτικές χούντες καταφεύγουν σε επιστρατεύσεις των απεργών, με τους Ισπανούς στρατιωτικούς να μη διστάζουν να εξαναγκάζουν, με τα πιστόλια στα χέρια, τους ελεγκτές εναέριας κυκλοφορίας να εργαστούν.3 Στη μητέρα του κοινοβουλευτισμού, τη Βρετανία, έφιπποι αστυνομικοί τσαλαπατούν τους φοιτητές επειδή τολμούν να μην κάνουν πια «κόσμιες» διαδηλώσεις, όπως συνήθως, ενώ δημοσιεύουν τις φωτογραφίες τους ως καταζητούμενων εγκληματιών και, στη συνέχεια, προβαίνουν σε μαζικές συλλήψεις. Τώρα, μάλιστα, συζητούν την απαγόρευση των διαδηλώσεων στο μέλλον!4

Σήμερα, σε αντίθεση για παράδειγμα με τον Μάη του '68, δεν έχουμε μια επιθετική δράση «από τα κάτω», με στόχο τη ριζοσπαστική αλλαγή της κοινωνίας, αλλά την πιο αντιδραστική επίθεση των ελίτ «από τα πάνω» που έχουμε δει στη σύγχρονη Ιστορία, με στόχο την ανατροπή των κοινωνικών κατακτήσεων πολλών δεκαετιών, η οποία μάλιστα παρουσιάζεται από τους απατεώνες πολιτικούς και τα παπαγαλάκια τους ως «σωτηρία της πατρίδος»! Αυτό είναι και το κύριο χαρακτηριστικό του χουντο-κοινοβουλευτισμού, ο οποίος, αν δεν ανατραπεί «ομαλά» με την ανάπτυξη ενός μαζικού απεργιακού κινήματος από τα κάτω, οδηγεί αναπόφευκτα σε μορφές βίας που έχουμε να δούμε από τον καιρό του Μεσοπολέμου στην Ευρώπη...

1. Βλ. Η Ελλάδα ως προτεκτοράτο της υπερεθνικής ελίτ (Γόρδιος Νοέμβρης 2010)

2. «Η ημι-ολοκληρωτική "δημοκρατία" στη Νέα Τάξη», «Ε», 9/5/2009

3. http://www.rtve.es/mediateca/videos/%2020101204/este-estado-ansiedad-imposible-dirigir-aviones/952905.shtml

4. «More than 180 arrests over fees protests», Independent, 15/12/2010

http://www.inclusivedemocracy.org/fotopoulos/

Οικονονολόγος Κ. Λαπαβίτσας: ...το μνημόνιο δεν είναι μονόδρομος

"Θ΄ αφήσεις την Ελλάδα να βουλιάξει;"

15χρονοι μαθητές αντιστέκονται στη Νέα Τάξη

Η Οικολογική Κίνηση Μιραμβέλλου, για την Διαχείριση των απορριμμάτων

ΤΕΛΕΙΩΣΑΝ ΤΑ ΨΕΜΑΤΑ : ΑΛΛΑΓΗ ΣΤΡΑΤΗΓΙΚΗΣ ΤΩΡΑ

Έχουμε κρούσει επανειλημμένα τον κώδωνα του κινδύνου, όχι μόνο για τα επαπειλούμενα πρόστιμα, αλλά για την πραγματική ανάγκη της κοινωνίας που δεν είναι άλλη από το να ζούμε στο φυσικό και ανθρώπινο περιβάλλον.

Σε όλα τα επίπεδα τόσο η Οικολογική Κίνηση Μεραμβέλου όσο και όλες οι οικολογικές οργανώσεις με παρεμβάσεις τους είχαν επισημάνει για πολλοστή φορά την ανάγκη για άμεση απάντηση στο πρόβλημα της διαχείρισης των απορριμμάτων του νομού αλλά και συνολικότερα της Κρήτης προτείνοντας μάλιστα ένα ολοκληρωμένο και εφαρμοσμένο μοντέλο διαχείρισης.

Το μοντέλο αυτό συνοψίζεται στα εξής 10 σημεία:

1) Πρόληψη- Μείωση του όγκου,

2) Επαναχρησιμοποίηση,

3) Οικιακή κομποστοποίηση,

4) Δημιουργία μονάδων κομποστοποίησης,

5) Διαλογή των απορριμμάτων στην πηγή με 4 κάδους,

6)Βελτιστοποίηση, επέκταση της εναλλακτικής διαχείρισης (συσκευασίες, ελαστικά, φάρμακα, ογκώδη κλπ ),

7) Δημιουργία διαδημοτικών κέντρων ανακύκλωσης,

8) Συστηματική ευαισθητοποίηση και ενημέρωση,

9) Κλείσιμο και ουσιαστική αποκατάσταση όλων των χωματερών και φυσικά

10) Όχι στην καύση των απορριμμάτων.

Σήμερα φτάνοντας ουσιαστικά σε αδιέξοδο, το πρόβλημα της διαχείρισης απορριμμάτων επανέρχεται μπροστά μας για μια ακόμα φορά με προσβλητικά απαράδεκτο και εκβιαστικό τρόπο. Η σχεδιαζόμενη από την Περιφέρεια Κρήτης μεταφορά των απορριμμάτων της Ιεράπετρας στον ΧΥΤΑ του Αγίου Νικολάου μόνο προσωρινή λύση μπορεί να δώσει σε ένα χρονίζων πρόβλημα που απαιτεί άμεση απάντηση. Πρακτικά μιλάμε για μετάθεση του προβλήματος σε ένα χρονικό ορίζοντα μερικών μηνών. Παράλληλα επιδιώκεται η κίνηση αυτή να καλύψει πρόσκαιρα τις ευθύνες της κεντρικής εξουσίας και των Δήμων για τον κεντρικό σχεδιασμό της διαχείρισης των απορριμμάτων σε επίπεδο Κρήτης.

Η ευθύνη της επιβολής προστίμων από την Ευρωπαϊκή Ένωση για την συνέχιση της λειτουργίας του ΧΑΔΑ Ιεράπετρας βαραίνει τους μηχανισμούς της κεντρικής εξουσίας που δεν μπορεί να δώσει λύσεις στο πρόβλημα και όχι τις τοπικές κοινωνίες.

Το ουσιαστικό ζήτημα δεν είναι η εξεύρεση χώρων για την επέκταση των ΧΥΤΑ, οι οποίοι πλέον είναι ξεπερασμένοι και ελλειμματικοί στη διαχείριση των απορριμμάτων, αλλά η δημιουργία Χώρων Υγειονομικής Ταφής Υπολειμμάτων (ΧΥΤΥ) οι οποίοι μετά την εφαρμογή των παραπάνω προτάσεων των Οικολογικών Οργανώσεων θα υποδέχονται μόνο το 10-15% του όγκου των απορριμμάτων που σήμερα υποδέχονται οι ΧΥΤΑ.

Καταλαβαίνουμε λοιπόν από τα παραπάνω ότι εάν θέλουμε να δώσουμε πραγματικές λύσεις στο πρόβλημα των σκουπιδιών θα πρέπει η φιλοσοφία των υπευθύνων να ξεφύγει εντελώς από την λογική του «κουκουλώματος» του προβλήματος και να σχεδιαστεί μια σε βάθος χρόνου στρατηγική διαχείρισης των απορριμμάτων σε επίπεδο Κρήτης.

17/12/2010

Οικολογική Κίνηση Μεραμβέλλου

Μοντέλο ... εκπόρνευσης της ελληνικής κοινωνίας

Είναι άδικοι όσοι ισχυρίζονται ότι η κυβέρνηση του ΓΑΠ δεν παράγει έργο και είναι αναποτελεσματική. Το ακριβώς αντίθετο συμβαίνει και όποιος ρίξει έστω και μια ματιά στις σημερινές φυλλάδες το διαπιστώνει.

Τόση παραγωγή «έργου» -σε εντελώς ταξική κατεύθυνση- δεν το έχουμε ξαναδεί από όσες αστικές κυβερνήσεις υπήρξαν μετά την μεταπολίτευση.

Χαρακτηριστικά σημερινά δημοσιεύματα «Εννιά υπουργοί «εργάστηκαν πυρετωδώς και αποφάσισαν γενική εκποίηση την μέρα της απεργίας» γράφει η μια φυλλάδα για να συμπληρώσει η άλλη με το φιλοκυβερνητικό στίγμα: «Γιγάντιο πρόγραμμα αποκρατικοποιήσεων ύψους 7 δις ευρώ για τα επόμενα τρία χρόνια, αποφάσισε προχτές η διυπουργική Επιτροπή Αναδιαρθρώσεων και Αποκρατικοποιήσεων στο πλαίσιο εφαρμογής του επικαιροποιημένου Μνημονίου».

Αυτή η κυβερνητική δραστηριότητα από την πλευρά του ξεπουλήματος όποια δημόσιας περιουσίας έχει μείνει ακόμα. Πάμε παρακάτω:

«Επί τουλάχιστον πέντε μήνες (και με την έγκριση του "τσάρου" Γιώργου Παπακωνσταντίνου) δούλευαν στο υπουργείο της Καραγιώργη Σερβίας το σχέδιο για την παραγραφή 24 δισ ευρώ που κάποιοι (εφοπλιστές, σταρ του ποδοσφαίρου, τραγουδιστές) χρωστούσαν επί πολλά χρόνια στην Εφορία», μαθαίνουμε για άλλη κοπιαστική δραστηριότητα κυβερνητικών στελεχών.

Από άλλη οπτική για το ίδιο θέμα άλλη βδομαδιάτικη φυλλάδα γράφει: «Τη στιγμή που η κυβέρνηση κόβει μισθούς και συντάξεις, την ίδια ώρα σβήνει τα χρέη εταιρειών και επιχειρηματιών. Κράτησαν κρυφά τα ονόματα και απέσυραν τη ρύθμιση την τελευταία στιγμή, ενώ ετοιμάζονται να την ξαναφέρουν "νόμιμα και ηθικά".

Πριν δούμε πιο αναλυτικά αυτές τις δυο περιπτώσεις απ’ τις οποίες συνάγεται ότι απ’ την μια έχουμε έναν κυβερνητικό θίασο πειθήνιο όργανο των πιο επιθετικών κύκλων του ντόπιου και ξένου κεφαλαίου και απ’ την άλλη ότι «βιάζεται» τόσο πολύ να εκτελέσει το «έργο» της –πριν φύγει νύχτα, γιατί αυτή θα είναι η κατάληξη της- που δεν κρατάει ούτε τα προσχήματα, να θυμίσουμε ότι την Τρίτη το βράδυ στην βουλή το αντεργατικό νομοσχέδιο που ανατρέπει κατακτήσεις δεκαετιών και μας γυρνάει στον εργασιακό και κοινωνικό μεσαίωνα. (Εχουμε γράψει αναλυτικά σε πολλές περασμένες αναρτήσεις μας).

Για το πρώτο θέμα που αναφέραμε έχει ένα αναλυτικό-κατατοπιστικό άρθρο η σημερινή «Αυγή» που το τιτλοφορεί: « Όλα τα φιλέτα στο σφυρί για 7 δισ. ώς το 2013»

«“Όλα τα φιλέτα στο σφυρί”. Στην απόφαση αυτή κατέληξε η κυβέρνηση, αναζητώντας, στο πλαίσιο της εφαρμογής του Μνημονίου, έσοδα 7 δισ. ευρώ την τριετία 2011-2013, εκ των οποίων το ένα δισ. ευρώ το 2011. Ήδη συνέταξε μια πρώτη λίστα 13 προς εκποίηση ακινήτων (μεταξύ των οποίων μόνο οι περιοχές σε Ελληνικό, Πρασονήσι και Αφάντου Ρόδου, Βεγορίτιδα Πέλλας, Τοπείρου - “Φωνή Αμερικής” στην Ξάνθη και Αλυκές Αναβύσσου αθροιστικά καλύπτουν μια έκταση... 114,5 εκατ. τ.μ.) που παραδίδονται βορά στην τουριστική βιομηχανία. Η κυβέρνηση προβάλλει ως “ναυαρχίδα” των ιδιωτικοποιήσεων ΔΕΠΑ, “Ελ. Βενιζέλος” και Ελληνικά Αμυντικά Συστήματα και προχωρά στη δημιουργία φορέα χρηματοοικονομικής διαχείρισης επιλεγμένων προ εκποίηση ακινήτων του Δημοσίου με τη μορφή Α.Ε. στον οποίο θα περιέρχονται ακίνητα από υφιστάμενους φορείς του Δημοσίου και σε επόμενη φάση θα διαθέσει μειοψηφικό πακέτο μετοχών στο Χρηματιστήριο».

Αυτή είναι η εισαγωγή του άρθρου στο οποίο περιγράφετε αναλυτικά το ξεπούλημα του εθνικού μας πλούτου στους καρχαρίες ντόπιους και ξένους πλουτοκράτες.

Περνάμε τώρα να δούμε σε ποιους προσπάθησαν να χαρίσουν 24 δις ευρώ –και εργαζόταν εντατικά οι κυβερνητικοί μανδαρίνοι για πέντε μήνες όπως έγραψε φυλλάδα.

Το «Πρώτο Θέμα» σήμερα δημοσιεύει τα ονόματα τους ενημερώνοντας μας παράλληλα ότι: «Η πρακτική κάποιων από τους οφειλές, από τους οποίους όλα αυτά τα χρόνια το Ελληνικό Δημόσιο δεν μπόρεσε να εισπράξει ούτε ένα ευρώ, ήταν σχετικά απλή: εξέδιδαν πλαστά και εικονικά τιμολόγια εισπράττοντας παράνομα τον ΦΠΑ αλλά ταυτόχρονα φέσωναν και τα ασφαλιστικά ταμεία καθώς δεν πλήρωναν σε εισφορές ούτε ένα ευρώ για τους υπαλλήλους τους που απασχολούσαν».

Στον κατάλογο αυτών των ονομάτων συναντούμε γνωστές φίρμες από την Express servise μέχρι την Ατλάντικ Σούπερ μάρκετ όπως και γνωστά ονόματα σαν τον Τόλη Βοσκόπουλο.

Κάποιες βιομηχανίες απ’ αυτές παρουσιάζονται ότι έχουν πτωχεύσει. Είναι γνωστή αυτή η μέθοδος. Επιχειρήσεις να πτωχεύουν και όμως τα αφεντικά τους να έχουν θησαυρίσει.

Χαρακτηριστικό παράδειγμα ο επιχειρηματίας Λαναράς. Αφού χρεοκόπησε την επιχείρησή του και άφησε απλήρωτους τους απολυμένους εργάτες του, ο ίδιος με τις κομπίνες του έγινε πάμπλουτος.

Ζει σαν κροίσος σε μια υπερπολυτελή και αχανή βίλα στο Παλαιό Ψυχικό , οδηγεί ένα πανάκριβο τζιπ, απολαμβάνει την πολυτελή θαλαμηγό του και γενικά περνάει διαβιώνει μπέικα.

Ολη αυτή η κατάσταση δεν πρέπει να μας εντυπωσιάζει. Η δωσίλογη-ραγιάδικη κυβέρνηση προχωρεί να επιβάλλει ένα Μοντέλο ... εκπόρνευσης της ελληνικής κοινωνίας όπως εύστοχα έγραφε ο οικονομολόγος – αναλυτής Δημήτρης Καζάκης. Το ερώτημα είναι εμείς τι κάνουμε.

Οσα έγιναν στις 15 Δεκέμβρη πρέπει να έχουν συνέχεια και πιο δυναμική μάλιστα.

ΣΗΜΕΡΙΝΗ ΑΝΑΡΤΗΣΗ ΑΠΟ ΤΟ ΜΠΛΟΓΚ  "ΒΑΘΥ ΚΟΚΚΙΝΟ"

Δημόσιος υπάλληλος : Νοσηλεύτρια

άρθρο της Ελπίδας Παναγιωτοπούλου Ναντέζντα από το protagon.gr

Όπως κάθε χρόνο, έτσι και φέτος τέτοια περίοδο, λίγο πριν τα Χριστούγεννα κάνω τον απολογισμό μου….. για άλλη μια φορά σκοντάφτω στον επαγγελματικό τομέα, βυθίζομαι ξανά σε προβληματισμούς, συναισθήματα, και αιώνιες απορίες/παράπονα/επιθυμίες που δεν έχουν βρει διέξοδο, γιατί πίστευα -και ακόμα πιστεύω- ότι δεν μπορεί να τις συμμεριστεί κανείς έτσι εύκολα.…κανείς που δεν ξέρει τα πράγματα εκ των έσω…. Και μακάρι να μην χρειαστεί να τα μάθει ποτέ εκ των έσω…..

Αναρωτιέμαι χρόνια τώρα, αν έχει κανείς στο μυαλό του τον κλάδο των νοσηλευτών που εργάζονται στο δημόσιο, όταν μιλάει για δημόσιους υπαλλήλους…. είμαι σίγουρη πως όχι!

Όπως επίσης, έχω διαπιστώσει γενικότερα, ότι στα ρεπορτάζ που αφιερώνονται στους σκληρά εργαζόμενους κατά τις περιόδους εορτών και αργιών, ουδέποτε έχει γίνει λόγος για τους νοσηλευτές… στην γνωστή ατζέντα περιλαμβάνονται μονίμως οι οδηγοί ταξί, λεωφορείων, οι περιπτερούχοι, οι εργαζόμενοι σε εστιατόρια κλπ, αλλά οι νοσηλευτές (ανεξαρτήτως ιδιωτικού ή δημοσίου τομέα) δεν αναφέρονται πουθενά!

Μπορώ να το εξηγήσω και να το δεχθώ, είναι απολύτως φυσιολογικό, κανείς δε σκέφτεται τη «νοσοκομίλα» τέτοιες μέρες, ούτε καν οι ίδιοι οι νοσηλευτές που δικαιούνται να κάνουν «έξω» γιορτές τη συγκεκριμένη χρονιά……Θέλουμε να μείνουμε όλοι μακριά της, σαν να πρόκειται για κατάρα που η αναφορά στο όνομά της και μόνο, θα παράγει καταστροφές.

Άραγε, έχει ποτέ κανείς αναρωτηθεί πόσες φορές έχουμε αλλάξει-και πόσες ακόμα μας μέλλει να αλλάξουμε- Νέο Χρόνο στο νοσοκομείο πάνω από το άψυχο πλέον σώμα κάποιου συνανθρώπου μας, τη στιγμή που ο υπόλοιπος κόσμος βρίσκεται καλοντυμένος και αρωματισμένος σε κάποιο τραπέζι με τραγούδια και χαρές;

Άραγε, έχει κανείς ποτέ αναρωτηθεί πόσες φορές μας έχει προσπεράσει η Ανάσταση τρέχοντας να σώσουμε κάποιον άλλον συνάνθρωπό μας;

Άραγε αναρωτήθηκε ποτέ κανείς πόσο φυσιολογική είναι η ζωή μας που απαρτίζεται από σκληρές βάρδιες που δεν καταλαβαίνουν από γιορτές, αργίες, Σαββατοκύριακα κλπ., απίστευτο φόρτο εργασίας, αλλά και τρομερή ψυχολογική καταπόνηση; Δεν κατηγορώ κανέναν, απλά επισημαίνω ότι είμαστε τα θεμέλια του συστήματος υγείας, αλλά δεν το έχει καταλάβει κανείς… ούτε εσείς, ούτε εμείς, ούτε εκείνοι!!!

Πολλές φορές σκέπτομαι τι θα γινόταν αν κανένας νοσηλευτής δεν εμφανιζόταν στη δουλειά για μια εβδομάδα. Όπως κάνουν για παράδειγμα όταν απεργούν οι εργαζόμενοι στην καθαριότητα, οι εκπαιδευτικοί, οι εργαζόμενοι στα μέσα μαζικής μεταφοράς, οι τελωνειακοί , οι εφοριακοί……

Προς Θεού, δεν προτείνω μαζική αποχή και λουκέτο στα νοσοκομεία, απλά θα ήθελα να το σκεφτείτε λιγάκι, να αφιερώσετε λίγο χρόνο να το φανταστείτε, τίποτ’ άλλο…….

Ας γίνω όμως, πιο συγκεκριμένη …

Είμαι λοιπόν, νοσηλεύτρια (σας παρακαλώ ξεχάστε το « νοσοκόμα») σε δημόσιο νοσοκομείο, και δη σε Μονάδα Εντατικής Θεραπείας (ΜΕΘ). Ο μισθός μου, θα έλεγα ότι είναι πενιχρός σε σχέση με τα χρόνια προϋπηρεσίας και τις παρεχόμενες υπηρεσίες μου, και φυσικά σε σχέση με εκείνον άλλων δημοσίων υπαλλήλων.

Είμαι πικραμένη –ευτυχώς όχι ακόμα απογοητευμένη- διότι αισθάνομαι ότι αδικούμαστε όταν μας εντάσσουν στο ίδιο τσουβάλι με τους υπόλοιπους, όταν δεν αναγνωρίζεται η προσφορά μας με κανέναν απολύτως έμπρακτο τρόπο, όταν κανένα από τα αιτήματά μας δεν εισακούεται.

Μόνο όσοι είχαν την ατυχία να περάσουν από το τμήμα μου ως ασθενείς ή συγγενείς, μπορούν να αναγνωρίσουν και να εκτιμήσουν την αξία της εργασίας μας, και όλοι μηδενός εξαιρουμένου δηλώνουν ότι είχαν πλήρη άγνοια για τα τεκταινόμενα σε μια ΜΕΘ.

Καλούμαστε καθημερινά να παράσχουμε υψηλές υπηρεσίες υγείας με ελλείψεις προσωπικού, ελλείψεις υλικού ή με ελαττωματικό υλικό, πολλές φορές χρειάζεται να καταφύγουμε σε πατέντες ώστε να εξυπηρετηθεί το καλό του ασθενούς, σηκώνουμε καθημερινά(σε όλες τις βάρδιες) το απίστευτα παραλλαγμένο σωματικό βάρος των ασθενών συνανθρώπων μας προκειμένου να τους περιποιηθούμε, χειριζόμαστε ένα σημαντικό αριθμό μηχανημάτων ζωτικών για την επιβίωση του ασθενή, φροντίζουμε για την εύρυθμη λειτουργία ολόκληρου του τμήματος όταν τελούμε χρέη υπευθύνου βάρδιας. Διεκπεραιώνουμε συστηματικά ένα σωρό δουλειές που δεν άπτονται των καθηκόντων μας, διότι –κατά τη προσφιλή έκφραση του χώρου μας- «εμείς θα τα βρούμε μπροστά μας, εμείς θα τα χρειαστούμε». Είμαστε πολυθεσίτες το δίχως άλλο, το λέμε και γελάμε για να ελαφρύνουμε το κλίμα……και όλα αυτά πρέπει να είναι αρμονικά συνδυασμένα με τη στενή νοσηλευτική παρακολούθηση που χρήζουν οι ασθενείς της εντατικής θεραπείας που ο καθένας μας αναλαμβάνει, και τη τέλεση των λοιπών καθαρά νοσηλευτικών καθηκόντων μας. Να σας πω το αποτέλεσμα; Τα καταφέρνουμε! Διατηρούμε -παρά τις τόσες αντιξοότητες-υψηλό επίπεδο παροχής νοσηλευτικής φροντίδας, και είμαστε υπερήφανοι γι’αυτό! Όλοι μας!

Ζούμε καθημερινά μέσα σε σωματική-πνευματική-ψυχολογική ένταση, ζούμε καθημερινά τη δυστυχία, την επικείμενη ή εγκατεστημένη αναπηρία των μόλις προ ημερών αρτιμελών συνανθρώπων μας, ερχόμαστε αντιμέτωποι με την οδυνηρή πορεία προς τον θάνατο (παρά τον αγώνα που όλοι μας -γιατροί και νοσηλευτές- δίνουμε), αντιμετωπίζουμε το θάνατο που δεν λογαριάζει ηλικίες αλλά πονάει εξίσου τόσο για τον 15χρονο όσο και για τον 115χρονο,αντιμετωπίζουμε τους συγγενείς που μοιρολογούν για τα αντίο που δεν είπαν στα παιδιά τους, στους γονείς τους, στους αγαπημένους τους…

Προσωπικά, έμαθα μέσα από όλα αυτά να αντιλαμβάνομαι την αξία της ζωής , έμαθα να διαχωρίζω τα ουσιώδη από τα επουσιώδη, ο χρηματισμός μου είναι να δω τον ασθενή μου όρθιο στα πόδια του, να έρθει να με δει όταν γίνει καλά!!!

……. ΟΧΙ, ΔΕΝ ΕΙΜΑΙ Ο ΓΝΩΣΤΟΣ ΣΕ ΟΛΟΥΣ ΣΑΣ ΔΗΜΟΣΙΟΣ ΥΠΑΛΛΗΛΟΣ…..ΟΧΙ….

Μου αρέσει η δουλειά μου, πραγματικά μου αρέσει….παίρνω δύναμη μέσα από τη μάχη για τη ζωή!!!Με πνίγει όμως το άδικο, όταν αντιλαμβάνομαι ότι εργάζομαι υπο τις συνθήκες που εργάζομαι, με το μισθό που εργάζομαι, χωρίς βαρέα και ανθυγιεινά (γιατί αλήθεια;) με το κοντέρ στο κόκκινο, τη στιγμή που άλλοι δεν έχουν να αντιμετωπίσουν ανάλογες καταστάσεις της ίδιας περιπλοκότητας και της ίδιας αξίας (τι πιο σημαντικό από τη ζωή με υγεία;), λαμβάνοντας αξιοπρεπέστατους μισθούς, καθήμενοι στη θαλπωρή του σπιτιού τους τα Χριστούγεννα -φερ’ ειπείν- περιτριγυρισμένοι από χαμόγελα και λαμπερά βλέμματα……….

Δεν επιθυμώ να έρθει να με αντικαταστήσει κανένας, ούτε θέλω να βρεθώ πίσω από ένα γραφείο με φακέλους και σφραγίδες, ούτε θέλω να στερηθεί κάποιος το μισθό και τη θαλπωρή του για να τη βρω εγώ….είμαι μάχιμη νοσηλεύτρια ,και για όσο ακόμα με στηρίζουν τα πόδια και η μέση μου θα οργώνω τη ΜΕΘ και θα παλεύω μαζί με όλους τους υπόλοιπους συναδέλφους και γιατρούς για τη ζωή των συνανθρώπων μου.

Έχω προσαρμόσει μια χαρά τη ζωή μου μέσα στις βάρδιες και τις ανύπαρκτες γιορτές…. Εκείνο που επιθυμώ είναι έμπρακτη αναγνώριση, και δίκαιη αντιμετώπιση… . Επιθυμώ να έχω τα απαραίτητα εφόδια ώστε να μπορώ να συνεχίσω τη ζωή και την εργασία μου χωρίς να εξαθλιώνομαι σαν άνθρωπος και νοσηλεύτρια αντίστοιχα.

Επιθυμώ ουσιαστικό ενδιαφέρον και όχι συμφέρον εις βάρος της πλάτης μου.

Ξέρω όμως ότι ο Άη Βασίλης δε θα με ακούσει ούτε φέτος, και του χρόνου πάλι τέτοια εποχή θα σκοντάφτω πάλι στα ίδια…….μακάρι να ήξερα μέχρι πότε, μακάρι να μην έρθει η εποχή που θα απογοητευτώ…..

Εύχομαι σε όλους σας καλές γιορτές, με ακλόνητη υγεία και με προσοχή στους δρόμους.

Σας εκλιπαρώ: φοράτε ζώνες, κράνη, και ΕΠΙΤΕΛΟΥΣ μην αφήνετε τα παιδιά λυτά ανάμεσα στα καθίσματα…..δε θέλετε να ξέρετε πώς είναι ένας πολυτραυματίας στη ΜΕΘ…….πιστέψτε με, δε θέλετε να ξέρετε!

ΥΓ. Να σημειώσω ότι με τον όρο «δημόσιος υπάλληλος» εννοώ την ισοπεδωτική αντίληψη που έχει η πλειοψηφία των Ελλήνων για τους εργαζόμενους του δημόσιου τομέα, και φυσικά δεν μιλώ με εμπάθεια για κανέναν, ούτε έχω σκοπό να θίξω την προσφορά του καθενός από τη θέση εργασίας του, ούτε χρησιμοποιώ εις βάρος κανενός το τσουβάλι που αποποιούμαι σε τούτο το γραπτό. Απλά εκφράζω ένα συγκεκριμένο παράπονο ετών, μιλώντας μέσα από αντιπαραβολές. Εύχομαι να μπορέσετε να αφουγκραστείτε τα λεγόμενά μου, εύχομαι να μπορούσατε να δείτε τις παραστάσεις που είναι απεικονισμένες στο μυαλό μου….

Οργή...

Μεγάλο τμήμα των εργαζομένων είναι εξοργισμένοι με τα όσα προκαλεί η κεφαλαιοκρατία με το μανδύα της κοινοβουλευτικής δημοκρατίας και με υπηρέτες και εκτελεστές τους πολιτικούς. Η οργή αυτή τον τελευταίο καιρό ξεσπά, Ξεσπά με αποδοκιμασίες, με γιουχαίσματα σε συναυλίες, με κράξιμο σε εστιατόρια, σήμερα ξέσπασε και με χειροδικίες. Αύριο;

Το κοινωνικό και εργασιακό σύστημα που γνωρίζαμε να είχε δομηθεί τα τελευταία χρόνια αποδομείται πλήρως και οδηγούμαστε σε μια εργασιακή και οικονομική ζούγκλα, όπου οι επιχειρήσεις κάνουν ότι θέλουν και με τους εργαζόμενους και με τις τιμές των προϊόντων.

Για όσα συμβαίνουν οι υπάλληλοι και οι μισθωτοί έχουν ελάχιστες ευθύνες, αφού σύμφωνα με τα οικονομικά στοιχεία το (όποιο) έλλειμμα οφείλεται κυρίως στην υστέρηση εσόδων της Ελλάδας  από τη φορολογία  και από τις άλλες πηγές εσόδων  και δεν οφείλεται στις αυξημένες δαπάνες του δημοσίου (όπου βεβαίως υπάρχει σπατάλη και αναποτελεσματικότητα).

Μισθωτοί και οι συνταξιούχοι γιουχάρουν, αποδοκιμάζουν τους πολιτικούς όπου τους βρουν. Δεν ξέρω αν αυτοί που επιτέθηκαν στον Χατζηδάκη ήταν συνδικαλιστές ή όχι. όμως γενικά η οργή δεν προέρχεται ούτε προκαλείται από συνδικαλιστές. Προέρχεται από ανθρώπους που χωρίς να φταίνε, χάνουν το μισό εισόδημα τους (σε αγοραστική αξία) από τη μια μέρα στην άλλη).

Μπορεί ο Χατζηδάκης να είναι συμπαθής σε κάποιους. όμως το ίδιο συμπαθείς είναι και οι εργαζόμενοι που χάνουν τις δουλειές τους, ή το μισό εισόδημα τους χωρίς να φταίνε.

Η επίθεση που δεχόμαστε οι εργαζόμενοι δεν είναι μόνο ελληνικό φαινόμενο. Συμβαίνει και στις άλλες χώρες της ΕΕ, όπου με πρόσχημα την κρίση, το κεφάλαιο και οι κυβερνήσεις πετσοκόβουν κάθε δικαίωμα και κατάκτηση των εργαζομένων. Και βεβαίως οι αντιδράσεις παντού είναι έντονες

Αυτό που τρομάζει πολλούς από τους κατέχοντες το χρήμα και την εξουσία και πολλά από τα παπαγαλάκια τους είναι ότι οι πολιτικοί και οι θεσμοί της κοινοβουλευτικής δημοκρατίας (που μόνο δημοκρατία δεν είναι) έχουν χάσει εντελώς το κύρος τους στα μάτια των περισσότερων πολιτών. Γι΄ αυτό τρόμαξαν με τα σημερινά και προσπαθούν να μας κάνουν μαθήματα καθωσπρεπεισμού.

Μην ξεχνάμε ότι την Ιταλία έπεσε ξύλο μέσα στη Βουλή ανάμεσα σε βουλευτές πρώην συμμάχους του Μπερλουσκόνι και στην Αγγλία επιτέθηκαν στο αμάξι του πρίγκηπα.

Δεν ξέρω αν θα ήθελα να ξαναδώ σκηνές σαν τη σημερινή επίθεση χειροδικίας στον Χατζηδάκη. Θα θελα όμως σίγουρα να δω γιουχαϊσματα και έντονες αποδοκιμασίες των πολιτικών,  αυτών που με τον ένα ή τον άλλο τρόπο εξυπηρετούν τα συμφέροντα και τις εντολές του κεφαλαίου και καταστρέφουν τα δικαιώματα και τους μισθούς των εργαζομένων με το πρόσχημα μιας κρίσης για την οποία οι τελευταίοι που φταίνε είναι οι εργαζόμενοι.

Η σημερινή απεργία στο Νοσοκομείο Αγίου Νικολάου

Ο Σύλλογος Εργαζομένων του Νοσοκομείου  Αγ.  Νικολάου συμμετείχε στη σημερινή απεργία και  η συμμετοχή σήμερα ήταν πολύ ικανοποιητική και μεγαλύτερη από τις προηγούμενες απεργίες

Στην είσοδο του Νοσοκομείου συγκεντρώθηκαν  αρκετοί εργαζόμενοι και εκπρόσωποι του συλλόγου για να ενημερώνουν τον κόσμο για την απεργία και τα αιτήματα.



Ο υποψήφιος δήμαρχος Αγ. Νικολάου Βασ. Χατζηδάκης ήρθε για να εκφράσει έμπρακτα  τη συμπαράσταση  του στην  απεργία και στον αγώνα εργαζομένων, μαζί με τον  εκπρόσωπο του ΠΑΜΕ  Ρωμύλο Αβδή. 



Η γραμματεία των  εξωτερικών  ατρείων του νοσοκομείου  δεν  λειτούργησε  λόγω  της  απεργίας και εξυπηρετούνταν μόνο τα  έκτακτα  περιστατικά 



Τα  τακτικά ιατρεία δεν λειτούργησαν λόγω της  απεργίας

Η νεοφιλελεύθερη προπαγάνδα για το μέγεθος και το κόστος του δημόσιου τομέα και την ανάγκη απολύσεων

του Δρ. Κώστα Νικολάου

Ένα από τα βασικά προπαγανδιστικά συστατικά του νεοφιλελευθερισμού, στην προσπάθεια ολοκληρωτικής επικράτησής του (όχι μόνο οικονομικά, αλλά και πολιτικά-ιδεολογικά) διεθνώς και στην Ελλάδα είναι η πολιτική της εξοντωτικής μείωσης του δημόσιου τομέα.

Με κεντρικό σύνθημα «λιγότερο κράτος», ο νεοφιλελευθερισμός επιδιώκει να αποχωρήσει (ή έστω να μειωθεί στο ελάχιστο) το δημόσιο από οποιονδήποτε οικονομικό τομέα (ακόμα και από αυτούς, που είναι εθνικής και στρατηγικής σημασίας), από την παιδεία και την υγεία (ιδιωτικοποίηση – εμπορευματοποίηση), από την αξιοποίηση εθνικών φυσικών πόρων και να μειωθεί τόσο ο αριθμός των δημοσίων υπαλλήλων, ώστε να είναι ανέφικτος ο κρατικός έλεγχος σε οποιαδήποτε δραστηριότητα και να λειτουργεί ελεύθερα και ανεξέλεγκτα η αγορά και οι νόμοι της, δηλαδή, να είναι ελεύθερη η εκμετάλλευση ανθρώπων και πόρων.

Το γεγονός ότι η ύπαρξη και αυτή η ελεύθερη / ανεξέλεγκτη λειτουργία του διεθνούς κεφαλαίου ήταν, που οδήγησε στη σημερινή παγκόσμια κρίση και στις ήδη εμφανιζόμενες καταστροφικές συνέπειές της για τις κοινωνίες και τους λαούς, αποτελεί κατά τον νεοφιλελευθερισμό μια «παράπλευρη απώλεια», ένα «προσωρινό λάθος», μια «κακή εκτέλεση της νεοφιλελεύθερης συνταγής» και πρέπει να αντιμετωπισθεί με τα ίδια - και ακόμα πιο ανεξέλεγκτα - μέσα που δημιούργησαν την κρίση!

Στα πλαίσια μάλιστα της σημερινής οικονομικής κρίσης (σε όλες τις χώρες με/ή χωρίς ΔΝΤ, με/ή χωρίς μνημόνιο) η νεοφιλελεύθερη προπαγάνδα για την ανάγκη μείωσης του δημόσιου τομέα δίνει πλέον τα ρέστα της! Τα κύρια επιχειρήματα για να επικρατήσει η πολιτική του «λιγότερου κράτους» εδράζονται πάνω σε λογικοφανείς διαπιστώσεις, που αναφέρονται στο υπερτροφικό κράτος, το δυσβάστακτο κόστος του δημόσιου τομέα, τον υπερβολικά μεγάλο αριθμό δημοσίων υπαλλήλων, το αναποτελεσματικό κράτος κλπ

Στην Ελλάδα σήμερα, σε αυτόν τον αγώνα για «λιγότερο κράτος» έχουν στρατευθεί διάφορες οικονομικές, πολιτικές και επιστημονικές δυνάμεις με τη συνδρομή του κυρίαρχου ιδεολογικού μηχανισμού κατασκευής συναίνεσης, που είναι τα ΜΜΕ.

Χαρακτηριστικές περιπτώσεις είναι: ο Δημήτρης Δασκαλόπουλος, πρόεδρος του ΣΕΒ (δήλωσε ότι χρειάζεται το αναγκαίο πολιτικό σθένος για να καταργήσουμε θέσεις, οργανισμούς και φορείς του δημοσίου από το πελατειακό και υπερτροφικό κράτος ώστε να μην πτωχεύσουμε συλλογικά και ατομικά), ο Παναγιώτης Γεννηματάς επίτιμος αντιπρόεδρος της Ευρωπαϊκής Τράπεζας Επενδύσεων (έθεσε θέμα απολύσεων στο δημόσιο), η Μιράντα Ξαφά, οικονομολόγος, πρώην στέλεχος του ΔΝΤ και πρώην σύμβουλος του Κων/νου Μητσοτάκη (χαρακτήρισε υπερτροφικό και αναποτελεσματικό το δημόσιο τομέα, τονίζοντας ότι θα πρέπει να συρρικνωθεί το κράτος και να γίνουν απολύσεις), η Ντόρα Μπακογιάννη, πρώην υπουργός ΝΔ και αρχηγός του κόμματος «Δημοκρατική Συμμαχία» (πρότεινε να απολυθεί το 1/3 των δημοσίων υπαλλήλων, δηλαδή, περίπου 250.000 άτομα), ο Στέφανος Μάνος, πρώην υπουργός ΝΔ και αρχηγός του κόμματος «Δράση» (πρότεινε να απολυθούν 350.000 - 400.000 δημόσιοι υπάλληλοι), ο οποίος μάλιστα επικαλέσθηκε σχετικές έρευνες οικονομολόγων όπως ο κυπριακής καταγωγής Βρετανός οικονομολόγος Χριστόφορος Πισσαρίδης, καθηγητής του London School of Economics και σύμβουλος μεγάλων τραπεζών (πήρε μαζί με άλλους το νόμπελ οικονομίας για μια μελέτη που ισχυρίζεται ότι υπάρχουν πάνω από 210.000.000 άνεργοι σ’ ολόκληρο τον κόσμο και έχασαν τη δουλειά τους άλλα 30.000.000 εργαζομένων με την τελευταία κρίση επειδή οι απολυμένοι δεν κατόρθωσαν να βρεθούν ποτέ με τους εργοδότες!), ο Αλέκος Παπαδόπουλος, πρώην υπουργός ΠΑΣΟΚ (θεωρεί το 30% του σημερινού κράτους περιττό και πρότεινε μεταξύ άλλων, την άμεση κατάργηση τμημάτων πανεπιστημίων και ΤΕΙ … τον περιορισμό του διδακτικού προσωπικού κλπ), ο Φίλιππος Σαχινίδης, νυν υφυπουργός Οικονομικών (δήλωσε ότι ο ιδιωτικός τομέας δεν μπορεί να συντηρεί πλέον το Δημόσιο …. ο δημόσιος τομέας είναι υπερτροφικός, μίζερος, δεν εξυπηρετεί τον πολίτη και το κυριότερο, δεν υπάρχουν πλέον τα χρήματα να τον συντηρούμε).

Ποιά όμως είναι η αλήθεια με τα παραπάνω επιχειρήματα για το δημόσιο τομέα; Ας προσπαθήσουμε να την προσεγγίσουμε βασιζόμενοι στα επίσημα στοιχεία.

Ο διαχρονικός μύθος για το υπερτροφικό κράτος και τον αριθμό των δημοσίων υπαλλήλων

Επί χρόνια διαδίδεται συστηματικά ο ισχυρισμός ότι το κράτος είναι υπερτροφικό και ότι ο αριθμός των δημοσίων υπαλλήλων είναι τεράστιος και επιπλέον, είναι και άγνωστος. Με το ξέσπασμα της σημερινής κρίσης, η προπαγάνδα αυτή έφθασε στο αποκορύφωμά της, παρουσιάζοντας μάλιστα το υπερτροφικό κράτος και τη μισθοδοσία των υπαλλήλων ως τη βασική αιτία της δημοσιονομικής κατάστασης της Ελλάδας.

Συγκεκριμένα, λίγες εβδομάδες πριν την υπογραφή του μνημονίου και τη συνακόλουθη επιβολή περικοπών στους μισθούς, στις συντάξεις και στις δημόσιες δαπάνες, τα ΜΜΕ διέδιδαν τα αποτελέσματα Έκθεσης του Κέντρου Μελετών και Ερευνών του ΕΒΕΑ (Εμπορικό και Βιοτεχνικό Επιμελητήριο Αθηνών), την οποία έδωσε στη δημοσιότητα ο πρόεδρός του Κ. Μίχαλος, σύμφωνα με την οποία ο αριθμός των δημοσίων υπαλλήλων ξεπερνούσε το 1.100.000, ενώ διάφορες εκτιμήσεις έκαναν λόγο για 1.500.000 άτομα ή και περισσότερο.

Την ίδια περίοδο, και ενώ στον προϋπολογισμό του κράτους υπολογιζόταν ότι πρέπει να πληρωθούν περίπου 760.000 υπάλληλοι, διαδιδόταν παντού, ακόμα και από την κυβέρνηση, ότι είναι άγνωστος ο αριθμός των δημοσίων υπαλλήλων, ότι δεν ξέρουμε τι να πούμε στην τρόικα και ότι χρειάζεται γι’ αυτό απογραφή.

Η απογραφή έγινε και έδειξε ότι το σύνολο των υπαλλήλων που καταγράφηκε έφτασε τους 768.009 (αυτό που ήδη ξέραμε από τον προϋπολογισμό του κράτους), περιλαμβάνοντας τους μόνιμους υπαλλήλους, τους δικαστικούς και τους δημόσιους λειτουργούς, τους υπαλλήλους ιδιωτικού δικαίου αορίστου και ορισμένου χρόνου, τους συμβασιούχους έργου, τους αιρετούς και άλλες κατηγορίες.

Ο αριθμός λοιπόν των δημοσίων υπαλλήλων είναι σχεδόν ο μισός από αυτόν, που διαδιδόταν τόσο καιρό. Παρά ταύτα, είναι μεγάλος ή μικρός;

Η «Έκθεση Ανταγωνιστικότητας της Ευρωπαϊκής Επιτροπής» αποδεικνύει ότι στην Ελλάδα, το ποσοστό των δημοσίων υπαλλήλων επί του συνόλου των εργαζομένων είναι 11,4% και ότι αυτό το ποσοστό είναι ένα από τα 4 χαμηλότερα σε όλη την Ευρώπη (η Ελλάδα είναι στη 14η θέση επί συνόλου 17 ευρωπαϊκών κρατών). Η Ελλάδα έχει αναλογικά με το σύνολο των εργαζομένων, το 1/3 των δημοσίων υπαλλήλων σε σύγκριση με τη Σουηδία και τη Δανία και περίπου το 1/2 σε σύγκριση με τη Γαλλία και τη Μεγάλη Βρετανία. Αξίζει να σημειωθεί, ότι αυτά τα δεδομένα παραμένουν σταθερά εδώ και τριάντα χρόνια!

Ο μύθος για τις υπέρογκες δημόσιες δαπάνες και ποιος πληρώνει γι’ αυτές

Ο μύθος για τον αριθμό των δημοσίων υπαλλήλων συνοδεύεται από τον ισχυρισμό ότι οι δημόσιες δαπάνες είναι υπέρογκες, ότι γι’ αυτές πληρώνει ο ιδιωτικός τομέας της οικονομίας, δηλαδή, οι επιχειρήσεις και ότι ο ιδιωτικός τομέας δεν μπορεί πλέον να συντηρεί αυτό το δημόσιο.

Αυτή είναι λοιπόν η αλήθεια;

Με βάση τα στοιχεία της Ευρωπαϊκής Επιτροπής (Έκθεση Ανταγωνιστικότητας της Ευρωπαϊκής Επιτροπής), προκύπτει ότι το σύνολο των δαπανών του Ελληνικού κρατικού τομέα ως ποσοστό του ΑΕΠ είναι ένα από τα χαμηλότερα σε όλη την Ευρώπη.

Η άποψη ότι οι Έλληνες απολαμβάνουν ένα υπερβολικά γενναιόδωρο κράτος πρόνοιας διαψεύδεται από τα δεδομένα. Κατά μέσο όρο την περίοδο 1998-2007, η Ελλάδα διέθετε μόνο 3.530 ευρώ κατά κεφαλήν για δράσεις κοινωνικής προστασίας, ενώ ο μέσος όρος στην ευρωζώνη είναι 6.251,78 ευρώ. Αντίθετα, η Γερμανία και η Γαλλία ξοδεύουν υπερδιπλάσια ποσά από την Ελλάδα. Ακόμα και η Ιρλανδία, η οποία έχει μια από τις πλέον νεοφιλελεύθερες οικονομίες, διαθέτει περισσότερα για την κοινωνική προστασία από την υποτιθέμενα «γαλαντώμα» Ελλάδα. Επίσης η Ελλάδα έχει μια από τις πλέον άνισες αναδιανομές εισοδήματος και σχετικά υψηλό επίπεδο φτώχειας. Και πάλι δηλαδή τα στοιχεία δεν επιβεβαιώνουν την εικόνα ενός κράτους με γενναιόδωρες παροχές.

Επιπλέον, σύμφωνα με ανάλυση στελεχών του ίδιου του ΔΝΤ, το μισό της αύξησης των ελλειμμάτων προϋπολογισμού στις μεγάλες οικονομίες ανά τον κόσμο (και όχι μόνο στην Ελλάδα) οφείλεται στην κατάρρευση των φορολογικών εσόδων και στη χαμηλή, συχνά αρνητική, ανάπτυξη σε σχέση με την αποπληρωμή επιτοκίων στο υπάρχον χρέος. Λιγότερο από το 10% οφείλεται στην αύξηση δημοσίων δαπανών. Αυτό το στοιχείο αποκαλύπτει ότι ο ισχυρισμός πως τα ελλείμματα δημιουργήθηκαν από υπερβολικές κρατικές δαπάνες είναι ψευδής, τόσο για την περίπτωση των ΗΠΑ όσο και για ολόκληρη την Ευρώπη.

Και ποιός πληρώνει γι’ αυτές τις δημόσιες δαπάνες;

Τα επίσημα στοιχεία της Eurostat δείχνουν ότι στην Ελλάδα, η βασική πηγή των κρατικών εσόδων είναι η έμμεση φορολογία, δηλαδή οι φόροι που περιλαμβάνονται στις τιμές των αγαθών και που πληρώνει κυρίως ο εργαζόμενος λαός όταν αγοράζει οτιδήποτε. Συγκεκριμένα το 2008, οι έμμεσοι φόροι ήταν το 12,1% του ΑΕΠ, ενώ οι άμεσοι φόροι μόνο το 7,7% του ΑΕΠ.

Αλλά και στους άμεσους φόρους (φορολογία εισοδήματος), οι μισθωτοί-συνταξιούχοι συμμετέχουν πολύ περισσότερο σε σχέση με τις επιχειρήσεις. Συγκεκριμένα το 2008, οι μισθωτοί-συνταξιούχοι πλήρωσαν σε άμεσους φόρους 6,5 δις. Ευρώ, ενώ οι επιχειρήσεις μόνο 4,7 δις. Ευρώ.

Αν συνυπολογίσουμε τους άμεσους και έμμεσους φόρους, προκύπτει ότι ο εργαζόμενος λαός συμμετέχει με περισσότερο από 80% στα κρατικά έσοδα και οι επιχειρήσεις με λιγότερο από 20%.

Για να γίνει ακόμα πιο ξεκάθαρη η συμμετοχή του ιδιωτικού τομέα στα κρατικά έσοδα στην Ελλάδα σε σύγκριση με την υπόλοιπη Ευρώπη, ας εξετάσουμε έναν από τους σημαντικότερους δείκτες της Eurostat, που είναι ο πραγματικός φορολογικός συντελεστής στο κεφάλαιο (όχι ο ονομαστικός φορολογικός συντελεστής αλλά ο πραγματικός), αυτός δηλαδή, που συμπεριλαμβάνει όλες τις φοροαπαλλαγές και τις αυτοτελείς φορολογήσεις κερδών που ισχύουν σε κάθε χώρα για το κεφάλαιο. Ο πραγματικός φορολογικός συντελεστής στο κεφάλαιο στην Ελλάδα βρίσκεται κάτω από το μισό του μέσου όρου της Ε.Ε. (15,8 στην Ελλάδα, έναντι 32,6 στην Ε.Ε. των 25). Δηλαδή, το Ελληνικό κράτος εισπράττει τους μισούς φόρους κάθε χρόνο από τις επιχειρήσεις και τους εισοδηματίες σε σύγκριση με τον ευρωπαϊκό μέσο όρο. Και όλα αυτά χωρίς να λάβουμε καθόλου υπόψη τη φοροαποφυγή και τη φοροδιαφυγή.

Αντίθετα, η φορολογική επιβάρυνση της εργασίας στην Ελλάδα είναι διπλάσια και ίδια με αυτήν του ευρωπαϊκού μέσου όρου (περίπου 35%).

Τέλος, σύμφωνα με τα επίσημα στοιχεία της Eurostat, σε κάθε 1000 ευρώ νέα προϊόντα και υπηρεσίες που παρήγαγε ετήσια η ελληνική οικονομία την τελευταία δεκαετία, τα 560 ευρώ έγιναν επιχειρηματικό κέρδος και μόνο τα 350 ευρώ έγιναν μισθοί (στην ΕΕ η κατανομή είναι ακριβώς η αντίστροφη!). Και το Ελληνικό κράτος προσπαθεί να σταθεί όρθιο φορολογώντας με 35% τα 350 ευρώ των μισθών και με 16% τα 560 ευρώ των κερδών, που ούτε αυτά μπορεί να εισπράξει ένεκα φοροαποφυγής και φοροδιαφυγής!

Η αποτυχία της εκάστοτε κυβέρνησης να φορολογήσει το 15% των πολιτών που έχει τα υψηλότερα εισοδήματα τα τελευταία είκοσι χρόνια - ώστε να πληρώσουν για πολλά από τα τότε κυβερνητικά προγράμματα - οδήγησε στην αύξηση του κρατικού δανεισμού, ο οποίος τώρα είναι το μεγάλο πρόβλημα.

Πού αλλού λοιπόν οφείλεται το δημόσιο έλλειμμα και τα χρέη της ελληνικής οικονομίας, αν όχι στο γεγονός ότι δεν πληρώνουν φόρους εδώ και χρόνια οι έχοντες και κατέχοντες;

Συμπερασματικά…..

Από τα παραπάνω προκύπτει ότι:

• Ο αριθμός των δημοσίων υπαλλήλων δεν είναι καθόλου μεγάλος. Αντίθετα, είναι από τους χαμηλότερους στην ΕΕ

• Οι δημόσιες δαπάνες δεν είναι υπέρογκες, Αντίθετα, είναι από τις χαμηλότερες στην ΕΕ και είναι οι μισές σε σχέση με τον ευρωπαϊκό μέσο όρο για κοινωνική προστασία

• Οι δημόσιες δαπάνες καλύπτονται στη συντριπτική πλειονότητα από τους έμμεσους και άμεσους φόρους που πληρώνουν οι εργαζόμενοι και όχι από φόρους των επιχειρηματικών κερδών

• Το δημόσιο έλλειμμα και τα χρέη της ελληνικής οικονομίας δεν δημιουργήθηκαν από υπερβολικές κρατικές δαπάνες, αλλά από την αποτυχία της εκάστοτε κυβέρνησης να φορολογήσει το 15% των πολιτών που έχει τα υψηλότερα εισοδήματα τα τελευταία είκοσι χρόνια.

Η επιδιωκόμενη λοιπόν γενική μείωση του δημόσιου τομέα, οι μειώσεις μισθών και συντάξεων και οι απολύσεις υπαλλήλων (ένεκα του πραγματικού μεριδίου που καταλαμβάνουν) δεν μπορούν να συμβάλλουν ούτε στη μείωση του δημοσίου ελλείμματος ούτε στη μείωση του χρέους της ελληνικής οικονομίας.

Όλα τα επίσημα στοιχεία δείχνουν ότι η μόνη ρεαλιστική λύση για την αντιμετώπιση των ελλειμμάτων και του χρέους βρίσκεται στην είσπραξη χρωστούμενων χρημάτων από αυτούς, που δεν πληρώνουν φόρους. Εκεί είναι που πράγματι χρήματα υπάρχουν. Αυτή όμως η λύση βρίσκεται στον αντίποδα του νεοφιλελευθερισμού και της προπαγάνδας του.

Από τη σελίδα Enet-διάλογοι της  Ελευθεροτυπίας  7-12-2010

Η ανακοίνωση του Συλλόγου Εργαζομένων Νοσοκομείου Αγίου Νικολάου για την αυριανή απεργία

Η κατάσταση στο ΕΣΥ την εποχή του Μνημονίου

Ψήφισμα του 4ου Τακτικού Αρχαιρεσιακού Συνεδρίου της ΠΑΣΟΝΟΠ

Το 4ο Τακτικό Αρχαιρεσιακό Συνέδριο της ΠΑΣΟΝΟΠ πραγματοποιήθηκε σε μία κρίσιμη χρονική συγκυρία για την ελληνική κοινωνία. Πραγματοποιήθηκε σε μία εποχή όπου εμείς, ο κόσμος της εργασίας συνολικά, βιώνουμε την πιο βάρβαρη επίθεση από τις δυνάμεις της αγοράς και του κεφαλαίου. Στον χώρο της Υγείας, με αφορμή την «κρίση του δημοσίου χρέους» και με όπλο την τρομοκρατία των «ελλειμμάτων», συντελείται μία συντεταγμένη, διαρκής επίθεση στο θεωρητικά-φαντασιακό- αυτονόητο δικαίωμα του κάθε πολίτη σε ελεύθερη πρόσβαση σε ένα δημόσιο και δωρεάν ΕΣΥ.

Η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ συνεχίζει την νεοφιλελεύθερη πολιτική της άξιας προκατόχου της κατεδαφίζοντας και τα τελευταία θεμέλια του δημόσιου ΕΣΥ. Με πολιορκητικό κροιό το Μνημόνιο, κυβέρνηση με Ε.Ε, ΔΝΤ και Παγκόσμια Τράπεζα επελαύνουν ενάντια στις εργατικές κατακτήσεις και δικαιώματα δεκαετιών.

Το κάποτε λεγόμενο κοινωνικό κράτος έχει υποστεί την χαριστική βολή πλέον με τις περικοπές στην χρηματοδότηση, (περικοπή των λειτουργικών κονδυλίων), την μείωση των αποδοχών, την δραματική υποβάθμιση των συνθηκών εργασίας (εγκληματικά κενά-υποστελέχωση-εντατικοποίηση εργασίας) του νοσηλευτικού προσωπικού. Οδηγούμαστε σε κατάρρευση του ΕΣΥ, με την σχεδιαζόμενη οριστική μετατροπή των δημόσιων νοσηλευτικών ιδρυμάτων σε επιχειρήσεις.

Το ΕΣΥ θα λειτουργεί πια όχι με γνώμονα και κριτήριο το στοιχειώδες αυτονόητο δικαίωμα εκατομμυρίων συνανθρώπων μας στην ελληνική επικράτεια να έχουν μια σοβαρή δωρεάν πρόσβαση σε υγειονομική περίθαλψη για να επιβιώσουν, αλλά με βάση τις επιταγές της τρόικας για περιορισμό/περιστολή των δαπανών (όποιες κι αν είναι αυτές) του δημοσίου ακόμα και σε τομείς όπως η δημόσια περίθαλψη/κοινωνική πρόνοια.

Κι όλα αυτά συμβαίνουν την στιγμή που με στατιστικές της ίδιας της Ε.Ε.  και του ΟΟΣΑ είναι γνωστό πώς η Ελλάδα έχει μακράν το χαμηλότερο ποσοστό δημόσιων δαπανών για την υγεία σε όλη την ΕΕ, στο ύψος του μισού του ευρωπαικού μέσου όρου, και είναι και η πρώτη χώρα στον ΟΟΣΑ στις λεγόμενες «καταστροφικές δαπάνες υγείας», δηλαδή στον αριθμό νοικοκυριών που πτωχεύουν επειδή δεν μπορούν να ανταπεξέλθουν στα έξοδα περίθαλψης.

Είπαν ξείπαν

Από την Ομιλία του Πρωθυπουργού στις Προγραμματικές Δηλώσεις της Κυβέρνησης στη Βουλή, 16 Οκτωβρίου 2009:

“Σύγχρονα νοσοκομεία που σέβονται τον πολίτη. Με προσλήψεις νέου προσωπικού: 3000 θέσεις κάθε χρόνο”.

Από την ομιλία της Υπουργού Υγείας κ. Ξενογιαννακοπούλου στη Βουλή, στις Προγραμματικές Δηλώσεις της Κυβέρνησης, στη Βουλή, 16 Οκτωβρίου 2009:

“Ξεκινάμε, ήδη, από την επόμενη χρονιά με τον προϋπολογισμό που θα κατατεθεί σε λίγες ημέρες για το 2010, όπως δεσμεύθηκε ο Πρωθυπουργός, με προσλήψεις νέου προσωπικού, τρείς χιλιάδες θέσεις πέραν των συνταξιοδοτήσεων. Μόνο έτσι θα μπορέσουμε να αξιοποιήσουμε τις υποδομές και τις νέες τεχνολογίες. Μόνο έτσι θα σταματήσουν οι Μονάδες Εντατικής Θεραπείας να είναι αραχνιασμένες αποθήκες στα νοσοκομεία”.

Από την ομιλία της Υπουργού Υγείας κ. Ξενογιαννακοπούλου στο Συνέδριο της ΟΕΝΓΕ στις 5.10.2010:

“Και θέλω να ξεκαθαρίσω εδώ, με κάθε επισημότητα, ότι όταν εμείς λέμε ότι στηρίζουμε το Εθνικό Σύστημα Υγείας, το αποδεικνύουμε και σ' αυτή τη δύσκολη οικονομική συγκυρία. Το αποδεικνύουμε καθώς -όπως γνωρίζετε πολύ καλά- και ο ίδιος ο Πρωθυπουργός και ο Υπουργός Οικονομικών και επανειλημμένα και εμείς στο Υπουργείο Υγείας έχουμε τονίσει ότι συνεχίζουμε το πρόγραμμα των προσλήψεων, το οποίο είναι αναγκαίο σε ιατρικό και νοσηλευτικό προσωπικό”.

Από την ομιλία Πρωθυπουργού στην Πάτρα, στις 4.11.2010:

“Και όπως έχουμε πει, παρά τις δυσκολίες, παρά το Μνημόνιο, ο τομέας της υγείας έχει εξαιρεθεί. Διεκδικήσαμε και εξαιρέθηκε, για να υπάρχουν οι απαραίτητες προσλήψεις - όπου χρειάζεται - νοσηλευτών και γιατρών, για να μπορούν να λειτουργήσουν τα δημόσια Νοσοκομεία και Κέντρα Υγείας”.

Δήλωση του Υπουργού Υγεία κ. Ανδρέα Λοβέρδου κατά την επίσκεψή στο Π.Γ.Ν Ιωαννίνων στις 2 Δεκεμβρίου 2010:

“Ξέρετε ότι υπάρχει το 1 προς 5 και εξαιρείτο το νοσηλευτικό προσωπικό, αλλά από το 2011 σταματά να εξαιρείται”.

Συγκέντρωση της ΠΟΕΔΗΝ αύριο στο Υπουργείο Υγείας

ΠΑΝΕΛΛΗΝΙΑ ΟΜΟΣΠΟΝΔΙΑ ΕΡΓΑΖΟΜΕΝΩΝ ΔΗΜΟΣΙΩΝ ΝΟΣΟΚΟΜΕΙΩΝ

ΔΕΛΤΙΟ ΤΥΠΟΥ

Εργασιακό Μεσαίωνα και στο χώρο του ΕΣΥ μετά την κατάργηση των κλαδικών συμβάσεων στον ιδιωτικό τομέα, φέρνει η συμφωνία του Υπουργού Υγείας κου Λοβέρδου με την ΤΡΟΪΚΑ για την υπαγωγή του Νοσηλευτικού και Παραϊατρικού προσωπικού στην ρήτρα μιας πρόσληψης για πέντε αποχωρήσεις. Με την παρούσα ρύθμιση κινδυνεύουν ακόμη και οι 1339 θέσεις ΔΕ Νοσηλευτικού – Παραϊατρικού προσωπικού και Πληρωμάτων Ασθενοφόρων από την προκήρυξη 7Κ/29/12/2009.

Ο Υπουργός μεταφέρει τις ευθύνες στις Διοικήσεις ως συνήθως για τις δικές του αμαρτίες. Δεν κατάφερε στο αναθεωρημένο Μνημόνιο ή δεν ήθελε να καταφέρει την ρητή εξαίρεση του Νοσηλευτικού και Παραϊατρικού προσωπικού από τη ρήτρα 1:5, κάτι που είχαν καταφέρει οι υπηρεσιακοί παράγοντες του Υπουργείου του την Άνοιξη. (Βενιζέλος και Ξενογιαννακοπούλου δεν είδαν την ΤΡΟΪΚΑ).

Έτσι δεν πρόκειται να υπάρξει η προκήρυξη 3.000 θέσεων για το 2010 που αποτελούσε προεκλογική και μετεκλογική δέσμευση της κυβέρνησης και του ίδιου του Πρωθυπουργού, αλλά και του Υπουργού στη συνάντηση που είχαμε στις 19 Οκτώβρη.

Η πίστωση του 2010 για προσλήψεις πάει στην μαύρη τρύπα του ελλείμματος. Είναι αδιανόητο σε ένα Υπουργείο που δεσμεύεται για περιστολή δαπανών ύψους 1,5 ΔΙΣ € να μην απαιτεί 50 ΕΚ. € για τις προσλήψεις 3.000 Νοσηλευτών.

Η από Νοσοκομείου εις Νοσοκομείο περιφορά του Υπουργού για ορκωμοσία προσωπικού συνιστά ανέξοδη φιέστα δεν μπορεί να αποσείσει τις προσωπικές πολιτικές ευθύνες που φέρει ακέραια.

Οι προσλήψεις αυτές είναι κονδύλι του Προϋπολογισμού του 2009 που η Υπουργός κα. Ξενογιαννακοπούλου προκήρυξε έγκαιρα ως τα τέλη του έτους για να μην χαθούν οι πιστώσεις.

Οι ελλείψεις του ΕΣΥ είναι σημαντικές στο Νοσηλευτικό και Παραϊατρικό προσωπικό ενώ παραβιάζεται συστηματικά η εργατική Νομοθεσία για να λειτουργήσει στοιχειωδώς το ΕΣΥ. Τα οφειλόμενα ρεπό, η παραβίαση της 12ωρης ανάπαυσης μεταξύ δύο βαρδιών, αλλά και η παραβίαση για απασχόληση μία νύχτα εβδομαδιαία, είναι πρακτικές που ακυρώνουν την Ευρωπαϊκή οδηγία που έχει ενσωματωθεί στην ελληνική Νομοθεσία. Οι αθρόες παραιτήσεις Νοσηλευτικού και Παραϊατρικού προσωπικού λόγω ασφαλιστικού ως το τέλος του 2010 θα επιδεινώσουν ακόμη περισσότερο την ήδη κακή κατάσταση.

Οι προσδοκίες και οι ασκήσεις επί χάρτου για κλεισίματα Μονάδων Υγείας και εξοικονόμηση προσωπικού, θα παραμείνουν κενά περιεχομένου καθώς θα συναντήσουν την πάνδημη αντίσταση των τοπικών κοινωνιών, των φορέων και των εργαζομένων.

Καλούμε τα Δ.Σ. των Σωματείων μελών ΠΟΕΔΗΝ στις 9/12/2010 ημέρα ΠΕΜΠΤΗ και ώρα 11π.μ. σε ΠΑΝΕΛΛΑΔΙΚΗ συγκέντρωση – διαμαρτυρίας στο Υπουργείο Υγείας, προκειμένου να στείλουμε το μήνυμα στην κυβέρνηση, ότι η ΠΟΕΔΗΝ θα προβεί σε δυναμικές αγωνιστικές κινητοποιήσεις για να υπερασπιστεί:

ΤΟΝ ΔΗΜΟΣΙΟ ΚΑΙ ΚΟΙΝΩΝΙΚΟ ΧΑΡΑΚΤΗΡΑ ΤΗΣ ΥΓΕΙΑΣ – ΠΡΟΝΟΙΑΣ – ΕΚΑΒ

ΠΡΟΣΛΗΨΕΙΣ ΤΟΥ ΑΝΑΓΚΑΙΟΥ ΜΟΝΙΜΟΥ ΠΡΟΣΩΠΙΚΟΥ

ΕΝΤΑΞΗ ΤΩΝ ΥΓΕΙΟΝΟΜΙΚΩΝ ΣΤΑ ΒΑΕ

ΑΥΞΗΜΕΝΗ ΧΡΗΜΑΤΟΔΟΤΗΣΗ ΤΟΥ ΑΕΠ ΣΤΟ 6% ΜΕ ΠΑΡΑΛΛΗΛΗ ΠΑΤΑΞΗ ΤΗΣ ΔΙΑΦΘΟΡΑΣ ΚΑΙ ΤΗΣ ΠΑΡΑΟΙΚΟΝΟΜΙΑΣ

ΝΕΟ ΕΝΙΑΙΟ ΜΙΣΘΟΛΟΓΙΟ ΜΕ ΟΥΣΙΑΣΤΙΚΕΣ ΑΥΞΗΣΕΙΣ ΑΠΟΔΟΧΩΝ

ΔΙΠΛΑΣΙΑΣΜΟΣ ΤΟΥ ΩΡΟΜΙΣΘΙΟΥ ΓΙΑ ΑΡΓΙΕΣ – ΝΥΧΤΕΡΙΝΑ – ΕΞΑΙΡΕΣΙΜΑ

Χριστουγεννιάτικος στολισμός στη Λίμνη Αγίου Νικολάου

 

Το Χριστουγεννιάτικο Δέντρο  που στόλισαν αήμερα  τα  παιδιά της πόλης



Η  Φάτνη που έφτιαξαν  οι  πρόσκοποι και οι οδηγοί του Αγίου Νικολάου



Το σκιάχτρο...

Το (ελληνικό) χρέος είναι μια οικονομική πραγματικότητα (ή πρακτική αν προτιμάτε) την οποία οι πιστωτές (αγορές) αξιοποιούν για να κατασπαράξουν τον οφειλέτη εξ ολοκλήρου. Οι πιστωτές δεν γυρεύουν απλώς χρήμα. Αυτό το έχουν εισπράξει διπλό και τρίδιπλο με τα τοκογλυφικά επιτόκια. Αυτό που επιζητούν είναι αυτό ακριβώς που έχει αναλάβει να φέρει σε πέρας η ελληνική κυβέρνηση με τις περιβόητες διαρθρωτικές αλλαγές.

Ο όρος διαρθρωτικές αλλαγές είναι ένα πακέτο που έχει από τη δεκαετία του 1980 επεξεργαστεί το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο και το «προσφέρει» σε όποια κυβέρνηση προσφύγει στις ... υπηρεσίες του. Το πακέτο «διαρθρωτικές αλλαγές» στην γλώσσα των χρηματοπιστωτικών μαφιόζικων οργανισμών διατυπώνεται ως εξής: «το κράτος ή θα ιδιωτικοποιηθεί ή θα πεθάνει». Η ιδιωτικοποίηση στην προκειμένη περίπτωση σημαίνει ότι το κράτος «απελευθερώνεται» από τις υποχρεώσεις του έναντι των πολιτών του. Έτσι λοιπόν, στοιχειώδεις υποχρεώσεις του κράτος , όπως η εξασφάλιση υγείας, παιδείας, η παροχή ηλεκτρικού, νερού, η δημιουργία υποδομών για την ανάπτυξη (δρόμοι, λιμάνια, αεροδρόμια, σιδηρόδρομος), ακόμη και η ίδια η ασφάλεια (στρατός, αστυνομία, ακτοφυλακή, φυλακές) γίνονται εμπορεύματα και παραδίδονται προς εκμετάλλευση σε ιδιώτες κεφαλαιούχους.

Για να προχωρήσει αυτή η διαδικασία απαιτείται πρώτα απ όλα η διάλυση. Η επίθεση στο δημόσιο, επί δικαίων και αδίκων, καθώς και στο πενιχρό εισόδημα των συνταξιούχων, αυτό το νόημα έχει. Τη διάλυση του δημόσιου και κοινωνικού ιστού, έτσι ώστε να παραλύσει κάθε δυνατότητα αντίστασης πριν την επέλαση και την τελική έφοδο των «επενδυτών»...

Για την παράλυση της κοινωνίας απαραίτητη προϋπόθεση είναι ο φόβος ο οποίος στην προκειμένη περίπτωση προκαλείται από το σκιάχτρο του χρέους. Το σκιάχτρο είναι «κατασκευασμένο» έτσι για να φοβίζει- παραλύει τους εργαζόμενους έτσι ώστε να αποδέχονται τις «λύσεις» των διαρθρωτικών αλλαγών. Στην περίπτωση που οι εργαζόμενοι ξεπεράσουν τον φόβο του σκιάχτρου, τότε μπορεί να εμφανιστεί ο πραγματικός τρόμος: Ο τρόμος των τραπεζιτών και των λοιπών λαμόγιων – ομολογιούχων των αγορών, μπροστά στον κίνδυνο να χάσουν το χρήμα και τους φοβισμένους «δουλοπάροικούς» τους...

Από την εφημερίδα "το Ποντίκι" 3/12/10

Μια συζήτηση για το δημοσιονομικό πρόβλημα

Βρέθηκα χθες για λίγο σε μια ενδιαφέρουσα εκδήλωση που διοργάνωσε το Οικονομικό Επιμελητήριο στον Άγιο Νικόλαο με θέμα το "δημοσιονομικό πρόβλημα της Ελλάδας, τρόποι αντιμετώπισης του." Πολύ ενδιαφέρουσα μου φάνηκε η τοποθέτηση του καθηγητή πολ. οικονομίας του Πανεπιστημίου Κρήτης κ. Γ. Σταθάκη.

Ο κ. Σταθάκης ανέλυσε το ότι το δημοσιονομικό πρόβλημα δεν οφείλεται κυρίως στις σπάταλες δαπάνες, αλλά στα μειωμένα φορολογικά έσοδα της χώρας, αφού οι πλούσιοι έχουν εδώ και χρόνια εξασφαλίσει μια νόμιμη και ιδιότυπη φορολογική ασυλία χάρη στο  δαιδαλώδες φορολογικό σύστημα που τους προσφέρει πολλούς και διάφορους τρόπους για να κρύψουν τα κέρδη τους. Αναφέρθηκε επίσης στις επιθέσεις των"αγορών" στις αδύναμες οικονομίες και στο ευρώ, ενώ ανέλυσε το πώς η Ευρωπαϊκή Ένωση είναι ανοχύρωτη απέναντι σε τέτοιες επιθέσεις.

Προσωπικά βρήκα ότι οι απόψεις του είναι πολύ κοντά στην εικόνα που είχα και έχω για την κατάσταση, απλά νομίζω ότι η Ε.Ε. δεν έμεινετυχαίως ανοχύρωτη απέναντι στις "αγορές',  αλλά πολύ απλά γιατί οι "αγορές" ελέγχουν τις κυβερνήσεις που καθορίζουν την πολιτική της Ε.Ε. Αυτό το είδαμε άλλωστε πρόσφατα με τη στάση της Μέρκελ, αλλά και πιο πριν με τη εισαγωγή του ΔΝΤ στην τρόϊκα μας!

Αναλυτικά τις απόψεις του κ. Σταθάκη για το θέμα μπορείτε να τις διαβάσετε στο άρθρο "Ένα σχεδιάγραμμα της ελληνικής οικονομικής κρίσης" που έχει δημοσιευτεί στη σελίδα tvxs.

Επίσης ένα μικρό απόσπασμα από την τοποθέτηση του κ. Σταθάκη είναι το παρακάτω, που το τράβηξε ο κ. Λ. Κλώντζας: