Ιδού το τελυταίο γαϊδούρι (με τέσσερα πόδια) που απέμεινε στο χωριό μας, κι΄ αυτό γερασμένο και ταλαιπωρημένο.Θυμάμαι ως παιδάκι, πριν από εικοσιπέντε και πλέον χρόνια, ότι κάθε απόγευμα τα σοκάκια του χωριού γέμιζαν από ηλικιωμένους αγρότες συχωριανούς που με τα γαϊδούρια και τις κατσίκες τους επέστρεφαν από τα χωράφια, πάντα με μια αγκαλιά ξύλα φορτωμένα στο "κτήμα"(γάϊδαρο) για να ανάψουν την "παραθιά" και να μαγειρέψουν.
Νομίζω ότι είμαι πολύ τυχερός που έζησα έστω και για λίγο αυτήν τη μεταβατική περίοδο, πριν τα γαϊδούρια αντικατασταθούν οριστικά από τα 4χ4!
Στην προηγούμενη εγγραφή μου με φωτογραφίες από τη Μίλατο, υπήρξε το παρακάτω σχόλιο:
"ρε γιωργη τραβα και μια τον νικολα να ψαρευει στον μολο...!!!!
Αυτο και αν ειναι αξιοθεατο..
...και ο τιτλος"ενας ψαρας στην ακρη του λιμανιου αγναντευει το πελαγος"
Επειδή δε θέλω να χαλάω χατήρι στους επισκέπτες μου, ιδού:
Ενημερώνω τους αγαπητούς αναγνώστες ότι το άτομο στη φωτογραφία (νικόλας) ψαρεύει (με το καλάμι που γέρνει στο μώλο) τέσσερις ώρες κάθε απόγευμα εδώ τρεις μήνες στην άκρη του μώλου του λιμανιού της Μιλάτου. Μετά από 360 ώρες ψαρέματος έχει καταφέρει να ψαρέψει τέσσερα (4) ψάρια κεφάλους, τα οποία σύντομα θα εκτεθούν ως αξιοθέατα (και μετά θα τηγανιστούν)!
Με προσκάλεσε η Μαραμένα Σύκα να γράψω με τις λέξεις Μετανάστης,τηλεόραση, μοναξιά,δρόμος,τρελός και ο στάθης να γράψω με τις λέξειςΜάσκα, αδιαφορία, διασκέδαση, φωτοβολίδα και νου. Λοιπόν προέκυψε το παρακάτω αποτέλεσμα:
Ζωή σαν φωτοβολίδα
Κάτι που με ενοχλεί σε ανθρώπους που γνωρίζω με νέες γνωριμίες, είναι η αδιαφορία για τα κοινά, η αδιαφορία για το τι γίνεται στη γειτονιά μας, στην πόλη μας, στην χώρα μας, η αδιαφορία για το τί γίνεται στον κόσμο.
Με ενοχλεί να γνωρίζω νέους ή νέες που το μόνο για το οποίο νοιάζονται είναι η διασκέδαση, νέους ή νέες που ο νους τους είναι μόνο στα πιπίνια ή στα τεκνά, νέους ή νέες που θεωρούν τρελούς αυτούς που βγαίνουν στο δρόμο σε αγώνες για δικαιώματα άλλων λαών ή άλλων κοινωνικών ομάδων, όπως των μεταναστών.
Με ενοχλεί να γνωρίζω νέες ή νέους που η εικόνα που έχουν για τον κόσμο και την ζωή έχει δημιουργηθεί από την τηλεόραση μέσω των σίριαλ και των "ενημερωτικών" εκπομπών, νέους η νέες που ζουν με την μάσκα του "κουλ¨και του "τρέντυ" ατόμου ενώ βαθιά μέσα τους τους λιώνει η μοναξιά και η έλειψη ελπίδας και ουσιαστικών στόχων για τη ζωή.
Με ενοχλεί αλλά και με στενοχωρεί να γνωρίζω ανθρώπους που η ζωή τους μοιάζει με φωτοβολίδα, φωτεινή και φανταχτερή, αλλά χωρίς ουσία και χωρίς συνέχεια.
Αυτά τα λίγα, και εγώ με τη σειρά μου καλώ τους yoryia, mh xeirotera, χρίστο, n. ago και de masame re, να γράψουν με τις λέξεις σύμβολο, χωριό, ανήθικος, μητέρα και πλατεία.
Εδώ και ένα περίπου χρόνο, η πλειονότητα των φοιτητών της χώρας μας συζητά σε μαζικές γενικές συνελεύσεις το νομοσχέδιο για τα ΑΕΙ. Στην συντριπτική πλειονότητα τους οι γενικές συνελεύσεις των φοιτητικών συλλόγων έχουν εκφράσει την αντίθεση τους στις ρυθμίσεις του νομοσχεδίου (από την εποχή ακόμα του σχεδίου της επιτοπής "σοφών"). Την αντίθεση τους την έχουν εκφράσει με ένα μεγαλειώδη αγώνα με πολύμηνη περίοδο καταλήψεων και με δεκάδες ΜΑΖΙΚΟΤΑΤΕΣ πορείες διαμαρτυρίας. Η κυβέρνηση αντιμετώπισε τις αντιδράσεις αυτές του φοιτητικού κόσμου της χώρας χρησιμοποιώντας την αστυνομία, την βοήθεια των μέσων ενημέρωσης και την ανοχή του ΠΑΣΟΚ. Ανυποχώρητη για μήνες προχώρησε στην ψήφιση του νομοσχεδίου χωρίς κανένα ουσιαστικό διάλογο και χωρίς καμιά επί της ουσίας αλλάγή του ν/σ. Η αγανάκτηση των φοιτητών για την ψήφιση του νομοσχεδίου είναι κατά τη γνώμη μου απόλυτα δικαιολογημένη. Όσα έγιναν εχθές στην πλατεία Συντάγματος ήταν κατά τη γνώμη μου απολύτως απαραίτητα.
Εχθές στο σύνταγμα υπήρχαν φοιτητές -με κουκούλες ή χωρίς κουκούλες- που αντιδρούσαν δίκαια και δυναμικά για την εμμονή της κυβέρνησης στην ψήφιση ενός νόμου που για τόσες μήνες η συντριπτική πλειονότητα των φοιτητών τον απορρίπτει και τον αντιμάχεται.
Το σύνθημα αυτό γράφτηκε κατά τη διάρκεια της φοιτητικής πορείας της 7ης/3/2007 στην Θεσσαλονίκη
