Δεν ξέρω αν αυτό συμβαίνει σε άλλους, αλλά υπάρχουν συγκεκριμένες χρονιές στην ζωή μου που είναι σημαντικές, που σε αυτές συγκεντρώνονται πολλά σημαντικά γεγονότα, γεγονότα που μου έχουν αλλάξει την ζωή. Τέτοια χρονιά ήταν το 1997, το 2001 και βεβαίως το 2006.
Είναι σημαντικό ότι στον χρόνο που πέρασε, δυο μεγάλες εκρεμμότητες της ζωής μου έκλεισαν, και μάλιστα με τον καλύτερο τρόπο.
Από την μία, έλαβε τέλος η εργασιακή μου ανασφάλεια, αφού 7 χρόνια μετά την απόκτηση του πτυχίου μου, πέτυχα στο ΑΣΕΠ και διορίζομαι σε νοσοκομείο. Γνωρίζω ότι η εργασιακή ανασφάλεια είναι ένα τεράστιο πρόβλημα για εκατοντάδες χιλιάδες νέους και γι΄ αυτό θεωρώ τον εαυτό μου πολύ τυχερό. Βέβαια αυτά τα 7 χρόνια που μεσολάβησαν δεν το έβαλα κάτω και εργάστηκα σε μια σειρά από άσχετες με τον αντικείμενο μου εργασίες, κάτι βέβαια που κάνουν και οι περισσότεροι νέοι πτυχιούχοι!
Από την άλλη, έκλεισε με τον καλύτερο τρόπο η εκρεμότητα στην περιοχή μας με τον "Καποδίστρια" και ο αγώνας μας δικαιώθηκε με την δημιουργία της κοινότητας Βραχασίου, μετά από 8 χρόνια. Αυτό βεβαίως είχε σοβαρό αντίκτυπο σε μένα και στην οικογένεια μου , αφού συμμετείχαμε στην πρώτη γραμμή και αφού δυστυχώς θρηνούμε ένα μέλος της οικογένιας μας, που χάθηκε κατά την διάρκεια επεισοδίων το 2001. Τουλάχιστον μπορούμε πλέον να πούμε ότι η μνήμη του δικαιώθηκε, όπως δικαιώθηκαν, οι προσπάθειες και οι αγωνίες όλων μας. Τώρα βέβαια είναι ώρα για δουλειά, για πολλή δουλειά, για να δείξουμε ότι πράγματι έξιζε τον κόπο να γίνουν όσα έγιναν!
Αυτές τις μέρες συνηθίζεται να δίνουν όλοι ευχές. Γενικα και εγώ θα ήθελα να υπάρχει σε όλο τον κόσμο δικαιοσύνη και αγάπη, όμως αυτό δυστυχώς δεν είναι κάτι που γίνεται με ευχές.
Εγώ εύχομαι σε όσους διαβάζουν αυτές τις γραμμές του ιστολογίου, στο νέο έτος να έχουν στόχους στη ζωή τους και να αγωνίζονται να τους πετύχουν!
