Στο αριστούργημα της παγκόσμιας λογοτεχνείας "οι 'Αθλιοι", ο Β. Ουγκώ μιλάει πολύ παρατατικά για τα χαμίνια των δρόμων του Παρισιού:
"Το Παρίσι έχει ένα παιδί και το δάσος ένα πουλί. Το πουλί το λένε σπουργίτι και το παιδί χαμίνι. Όταν ενωθούν οι δυο αυτές έννοιες, θα δείτε πως η μια κλείνει ολόκληρο καμίνι, η άλλη ολόκληρη αυγή. Κι αν θα κάνετε να συγκρουστούν οι δυο τούτοι σπινθήρες -Παρίσι-παιδί - , θα πεταχτεί κάποιο πλασματάκι, ένας ανθρωπάκος. Το πλασματάκι αυτό είναι εύθυμο. Δεν τρώει κάθε μέρα, γιατί του λείπει το τακτικό φαϊ. Ωστόσο αν του κάνει κέφι πηγαίνει κάθε βράδυ στο θέατρο. Ούτε ρούχα, ούτε παπούτσια, ούτε κρεββάτι έχει. Σωστή μύγα που πετά. Είναι εφτά ως δεκατριών χρονών, ζει ομαδικά, τρέχει στους δρόμους, κατοικεί στο ύπαιθρο, φοράει ένα παλιό παντελόνι του πατέρα του, που το κάνει να φαίνεται αστείο έτσι καθώς κρέμεται πιο κάτω από τις φτέρνες του, κανένα άχρηστο καπέλο άλλου πατέρα που σκεπάζει μόνο τα αυτιά του, έχει μια τιράντα μόνο, τρέχει άσκοπα, χαζεύει εδώ κι εκεί, ζητιανευει, έχει στο στόμα μια πίπα, βλαστημάει, πηγαίνει στα καπηλειά, κάνει παρέα με κακοποιούς, μιλάει την συνθηματική γλώσσα τους, τραγουδάει πρόσυχα τραγούδια, μα η καρδιά του είναι καθαρή. Στην ψυχή έχει ένα μαργαριτάρι, κι ο βούρκος δεν λιώνει τα μαργαριτάρια."
Στους "'Αθλιους", ένας από τους ήρωες του έργου είναι και ο μικρός Γαβριάς, αντιπροσωπευτικό χαμίνι του Παρισιού, που τελικά συμμετέχει στα οδοφράγματα της επανάστασης του 1848 και χάνει την ζωή του σε ένα από αυτά.
Σαν το μικρό Γαβριά μου φάνηκε ο 11χρονος από την Θεσσαλονίκη. Χαμίνι των δρόμων της πόλης, από πολυμελή και πάμφτωχη οικογένεια, βρέθηκε στα οδοφράγματα των αντιεξουσιαστών και στην συνέχεια συνελήφθη να προσπαθεί να κλέψει ένα μοτοποδήλατο.
Δυστυχώς έχει περάσει ενάμιση αιώνας και η κοινωνία μας εξακολουθεί να έχει τους αθλίους της, τα χαμίνια και τους "Γαβριάδες"!
