Ένα από τα κύρια ζητήματα που μου δημιούργησαν ως πολίτη θετικές εντυπώσεις για τον Αλέξη Τσίπρα, ήταν η ηλικία του. Είμαστε στην ίδια ηλικία και έδειχνε ότι αποτελεί την πιο αξιόπιστη λύση ανανέωσης του πολιτικού συστήματος της χώρας και της αριστεράς. Με ριζοσπαστικές ιδέες για το μέλλον τη χώρας και της Ευρώπης για την απεμπλοκή της από τα μνημόνια και τη λιτότητα, με λόγο μεστό και κατανοητό, ο Αλέξης Τσίπρας αποτέλεσε αναμφισβήτητα τον κύριο παράγοντα που οδήγησε το ΣΥΡΙΖΑ στη διακυβέρνηση της χώρας δημιουργώντας ελπίδες σε εκατομμύρια Έλληνες -και σε μένα- ότι πλησιάζει το τέλος των μνημονίων και έρχονται καλύτερες μέρες για τη χώρα. Το ίδιο έδειχναν και οι στενοί συνεργάτες του (Γ. Σακελαρίδης, Νίκος Παππάς, Τ. Κορονάκης) άτομα της ίδιας περίπου ηλικίας και με εξίσου ριζοσπαστικές ιδέες.
Όμως από τη στιγμή που ο Α. Τσίπρας έγινε πρωθυπουργός, η εικόνα αυτή άρχισε να θαμπώνει στα μάτια μου. Υπουργός επικρατείας τοποθετήθηκε ο Αλ. Φλαμουράρης, πολύ μεγάλος σε ηλικία, ο άνθρωπος που ήταν λέει ο “μέντορας” του Αλ. Τσίπρα και τον οποίο προσωπικά δεν τον είχα δει ούτε μία φορά στην τηλεόραση πριν τις εκλογές της 25ης Γενάρη, ενώ δεν τον είχα καθόλου υπόψιν μου από πριν.
Γραμματέας του Υπουργικού Συμβουλίου τοποθετήθηκε κάποιος κύριος Σπ.Σαγιάς, επίσης μεγάλος σε ηλικία, που δεν τον ξέραμε καθόλου από πριν, αλλά μάθαμε ότι ήταν δικηγόρος σε μεγάλες πολυεθνικές εταιρίες (cosco κλπ).
Αντιπρόεδρος της κυβέρνησης τοποθετήθηκε ο Γ. Δραγασάκης (εξηντάρης και βάλε) που όπως είδαμε και από τι εξελίξεις (δημοψήφισμα πριν και μετά) παίζει καθοριστικό ρόλο στις αποφάσεις της κυβέρνησης, ενώ κάποιοι τον παρουσιάζουν τόσο ισχυρό στη λήψη των τελικών αποφάσεων που να δικαιολογεί το χαρακτηρισμό “δεύτερος πρωθυπουργός”.
Στους παραπάνω να προσθέσουμε και τον επίσης εβδομηντάρη κύριο Στέλιο Παππά, πατέρα του υπουργού Επικρατείας Ν. Παππά, ιστορικό στέλεχος της αριστεράς, που ξεκινήσαμε να τον βλέπουμε στις τηλεοπτικές μας οθόνες μόλις φάνηκε η στροφή της κυβέρνησης σχετικά με τα μνημόνια και μόλις ξεκίνησε η προσπάθεια αποδήμησης των στελεχών του ΣΥΡΙΖΑ που διαφώνησαν με το 3ο μνημόνιο.
Ο παραπάνω κύκλος ηλικιωμένων κυρίων είναι εμφανές ότι έπαιξε καθοριστικό ρόλο στις κυβερνητικές εξελίξεις το τελευταίο διάστημα και οδήγησε τον Πρωθυπουργό Αλ. Τσίπρα στην ιδεολογική θέση ΤΙΝΑ (There Is No Alternative – δεν υπάρει εναλλακτική λύση) που ακύρωσε τις συνεδριακές και προγραμματικές θέσεις του ΣΥΡΙΖΑ και διέλυσε τις ελπίδες μας για έναν διαφορετικό δρόμο χωρίς μνημόνια και υποταγή στην τρόικα.
Ο ίδιος κύκλος είναι των εβδομηντάρηδων είναι φανερό ότι παίζει κύριο ρόλο στις μετέπειτα εξελίξεις στην κυβέρνηση και στο κόμμα, αφού πλέον βγαίνουν οι ίδιοι και υπερασπίζονται την επιλογή της διαχείρισης του νέου μνημονίου από το ΣΥΡΙΖΑ και την περιθωρειοποίηση των στελεχών που διαφωνούν με αυτή την τακτική.
Και το ερώτημα που προκύπτει αβίαστα μετά από αυτά είναι : “ψηφίσαμε Πρωθυπουργό σαραντάρη ή εβδομηντάρη”;
Γιώργος Μανουσάκης
