Djibril Cisse

ΤΟ ΣΧΟΛΕΙΟ ΤΗΣ ΧΑΜΕΝΗΣ ΝΙΟΤΗΣ... KΑΛΗΜΕΡΑ ΣΧΟΛΕΙΟ - ΚΑΛΗΜΕΡΑ ΘΛΙΨΗ.

Γράφει ο Αλέξανδρος Πιστοφίδης.

Άνοιξαν τα σχολεία. Για κάποιους ένα ευχάριστο και μοναδικό γεγονός, για τους περισσότερους θλιβερό. Σε μια μακρινή χώρα, στη Φινλανδία, που εδώ και μια δεκαετία οι μαθητές της βγαίνουν πρώτοι σε όλες τις διεθνείς αξιολογήσεις του ΟΟΣΑ (οι δικοί μας τελευταίοι), γιορτάζουν τις μέρες αυτές. Γιορτάζουν, γιατί μετά από δύο μήνες διακοπών βρέθηκαν ξανά με τους συμμαθητές και δασκάλους φίλους τους, στη μικρή κοινότητα του σχολείου τους. Στη Φινλανδία, στα πολυθέσια και ολοήμερα σχολεία θα βρεις παιδιά από 8 μηνών μέχρι 16 ετών. Όταν εργάζονται και οι δύο γονείς μπορούν να αφήσουν το 8 μηνών και άνω παιδί τους στο σχολείο μαζί με τα μεγαλύτερα αδερφάκια του. Στη μικρή κοινότητα του σχολείου θα βρεις παιδιά με ειδικές ανάγκες, αφού, σκοπίμως, δεν υπάρχουν ειδικά ιδρυματικά-σχολεία. Θα βρεις βρέφη, να μαθαίνουν από μικρά να συνυπάρχουν με μεγάλους και αναπήρους, όπως στην κοινωνία των μεγάλων, καλλιεργώντας το αίσθημα της ευθύνης και της αλληλεγγύης των μεγάλων παιδιών προς τα μικρότερα και προς τα διαφορετικά.

Στη Φινλανδία γιορτάζουν, γιατί θα βρεθούν πάλι σε σχολεία με σύγχρονα εργαστήρια και αμφιθέατρα, με κλειστά γυμναστήρια και πισίνες, με ειδικές αίθουσες χαλάρωσης και σάουνας, με εστιατόρια με το δωρεάν φαγητό και το σημαντικότερο, γιατί θα μάθουν και θα δημιουργήσουν γνώση με τους δασκάλους φίλους τους, παίζοντας, συζητώντας και μελετώντας διάφορα βιβλία και όχι ένα υποχρεωτικό σε κάθε μάθημα, όπως στην Ελλάδα. (Οι δάσκαλοί μας, ακόμη και να θέλουν να πάρουν πρωτοβουλίες δημιουργικής μάθησης δεν μπορούν. Είναι υποχρεωμένοι να δουλέψουν με συγκεκριμένα βιβλία με έναν στόχο: «να βγει όπως-όπως η ύλη», αποστηθισμένη βεβαίως).

Τα παιδιά στη Φινλανδία, στις πρώτες έξι τάξεις, κάνουν συχνά τεστ, όχι όμως για να βαθμολογηθούν (να τιμωρηθούν όπως τα ελληνόπουλα)αλλά για να διαπιστωθούν οι αδυναμίες τους ώστε να τους παρασχεθεί εξατομικευμένη ενισχυτική διδασκαλία. Η φιλοσοφία τους είναι, «η βαθμολογία αποθαρρύνει και ωθεί ακόμη περισσότερο στην άρνηση μάθησης τον κακό μαθητή, ενώ επιβραβεύει τον καλό μαθητή, που έτσι κι αλλιώς δεν χρειάζεται την επιβράβευση». Τα παιδιά στη Φινλανδία μπορούν ήδη από τις πρώτες τάξεις, να επιλέξουν ακόμη και το ημερήσιο πρόγραμμά τους. Ένα παιδί της δευτέρας δημοτικού, μπορεί μια ημέρα να επισκεφτεί κάποιο μάθημα της τρίτης ή ακόμη και της πρώτης, αν νομίζει πως αυτό χρειάζεται περισσότερο. Τα παιδιά στη Φινλανδία αλλά και σε πολλές άλλες χώρες, που το εκπαιδευτικό τους σύστημα είναι ανάμεσα σε εκείνο των πρώτων πέντε στον κόσμο, όπως στην Ιαπωνία, Κορέα και Καναδά, όταν έχουν τεστ στα μαθηματικά, φυσική, χημεία, ακόμη και στη γλώσσα τους, επιτρέπεται να έχουν μαζί τους βοήθημα (βιβλίο με τους μαθηματικούς, φυσικούς, χημικούς τύπους και λεξικό γλώσσας). Οι παιδαγωγοί τους δεν έχουν κανένα λόγο να απαιτήσουν από τα παιδιά να μάθουν απ έξω πράγματα, που μετά από μερικές εβδομάδες δε θα θυμούνται. Αυτό που τους ενδιαφέρει είναι να μάθουν τα παιδιά τους να σκέπτονται λογικά, με κριτική αναλυτική σκέψη, κατανοώντας περίπλοκα νοήματα και αλληλοσυσχετισμούς.

Με λίγα λόγια, τους ενδιαφέρει να αγαπήσουν τα παιδιά τη μάθηση και το βιβλίο για να συνεχίσουν να μαθαίνουν μόνα τους. Με το ζόρι δε μαθαίνει κανείς. Με το ζόρι μπορείς μόνο να αποστηθίσεις ξένη γνώση, για λίγο καιρό. Όταν το απόγευμα, μετά την ενισχυτική διδασκαλία, οι Φιλανδοί μαθητές πάνε στο σπίτι, αφήνουν τη σάκα με τα βιβλία στο σχολείο. Όλη η υπόλοιπη ημέρα τους ανήκει. Χαίρονται την παιδικότητά τους. Τεστ για το σπίτι απαγορεύονται. Η λέξη φροντιστήριο δεν υπάρχει ούτε στο λεξικό τους. Είναι πρώτα στην Ευρώπη στην ανάγνωση εξωσχολικών βιβλίων και τελευταία σε τηλεθέαση. Τα ελληνόπουλα τρέχουν από φροντιστήριο σε φροντιστήριο σαν κουρδιστά πορτοκάλια. Το μόνο που τους μένει μετά, είναι να καθίσουν εξαντλημένα μπροστά στην τηλεόραση μέχρι να τους πάρει ο ύπνος. Σε καμιά άλλη χώρα του κόσμου δε βλέπεις παιδιά με τσάντες να κυκλοφορούν μέχρι τα μεσάνυχτα τρέχοντας σαν τον Βέγγο να προλάβουν το επόμενο μάθημα αποστήθισης, προς μεγάλη ικανοποίηση των φροντιστηρίων.

Είναι δυνατόν αυτά τα τραύματα της χαμένης παιδικότητας να μην έχουν βαθιές και μακροχρόνιες ψυχικές συνέπειες;

Τα περισσότερα ελληνόπουλα πάνε άκεφα σε άθλια δημόσια σχολεία, που μοιάζουν σαν γκαράζ αυτοκινήτων. Θα συναντήσουν δασκάλους, στην πλειονότητά τους σκυθρωπούς και δίχως όρεξη, που από τότε που τελείωσαν τις σπουδές τους δεν έχουν ανοίξει βιβλίο. Θα συναντήσουν δασκάλους, για τους οποίους η λέξη εξατομικευμένη προσέγγιση μαθητή με ιδιαίτερα προβλήματα, υπάρχει μόνο στα λεξικά. Θα πρέπει να αποστηθίσουν κακογραμμένα βιβλία πάνω στα οποία θα εξεταστούν. Όποιος έχει την καλύτερη μνήμη ή τις καλύτερες τεχνικές αποστήθισης, όχι απαραίτητα και το καλύτερο μυαλό, θα επιβραβευθεί. Οι κακοί μαθητές θα τιμωρηθούν και θα σπρωχθούν στη μαθησιακή άρνηση. Η μαθητική διαρροή στη χώρα μας, σε κάποιες περιοχές ξεπερνά το 30% , ενώ στη Φινλανδία είναι σχεδόν ανύπαρκτη. Η απάντηση της υπουργού παιδείας τους είναι: «είμαστε μια μικρή χώρα και δεν έχουμε την πολυτέλεια να χάσουμε ούτε έναν μαθητή».

Γιατί αλήθεια συμβαίνουν όλα αυτά τα τραγικά, στο σημαντικότερο τομέα μιας χώρας όπως είναι η παιδεία, από την οποία εξαρτώνται όλα τα άλλα; Γιατί βασανίζουμε δίχως λόγο ότι πολυτιμότερο έχουμε, τα παιδιά μας; Γιατί, ενώ πληρώνουμε τα περισσότερα λεφτά στον κόσμο για την παιδεία (στην παραπαιδεία των φροντιστηρίων), έχουμε μια τόσο άθλια δημόσια παιδεία;

Την απάντηση μας την έδωσε πριν λίγες ημέρες ο κος Βουλγαράκης: «υπάρχουν βουλευτές που τα δίδακτρα που πληρώνουν για τα παιδιά τους στα ιδιωτικά σχολεία είναι περισσότερα από τα εισοδήματα που δηλώνουν στο πόθεν έσχες»!!!

Κυβερνώντες και εξουσιάζοντες, που στέλνουν τα παιδιά τους σε πανάκριβα ιδιωτικά σχολεία, δεν έχουν κανένα λόγο να δώσουν λεφτά στη δημόσια παιδεία, όπως δεν έχουν κανένα λόγο να δώσουν λεφτά για τη δημόσια υγεία αφού αν χρειαστεί, οι ίδιοι και τα παιδιά τους θα πάνε στο Memorial. Αυτή είναι η μοναδική εξήγηση και καμία άλλη για τα άθλια δημόσια σχολεία μας. Όλα τα άλλα είναι δικαιολογίες προς βλάκες!

Στη Φινλανδία, ο γιος του πρωθυπουργού, του προέδρου της ΝΟΚΙΑ, του θυρωρού της πολυκατοικίας και του χασάπη της γειτονιάς πάνε στο ίδιο δημόσιο σχολείο. Γι αυτό και έχουν κάθε λόγο να δίνουν τα διπλάσια ακριβώς λεφτά από εμάς, γύρω στο 7% του ΑΕΠ, για την παιδεία τους. «Βάση της εκπαίδευσής μας είναι η ισότητα όλων στο σχολείο», λέει η υπουργός τους.

Οι Φιλανδοί αγαπούν την πατρίδα τους, όχι ακροδεξιά και θεωρητικά σαν μια αφηρημένη ιδέα, αλλά σαν ζωντανό οργανισμό. Γι αυτούς πατρίδα είναι πάνω απ' όλα ο λαός τους, οι άνθρωποί τους, τα παιδιά τους.

από το ιστολόγιο "Σκόρπιες Σκέψεις"

Όμορφη Μέρα

"Τις αγορεύειν βούλεται;" - άρθρο του Περικλή Κοροβέση

Η πρόσφατη επίσκεψη στην Ελλάδα του δημάρχου της ανδαλουσιανής κωμόπολης Μαριναλέντα, αν και πήρε δημοσιότητα αρκετή για να τον μάθει το πανελλήνιο, δεν πυροδότησε πολλές συζητήσεις για ένα θέμα που είναι πάντα επίκαιρο.
Αυτό της άμεσης δημοκρατίας που εφαρμόζεται με απόλυτη επιτυχία σε αυτή τη μικρή περιοχή του πλανήτη, σε πλήρη αντίθεση με το πνεύμα του απόλυτου καπιταλισμού. Ο Γκορντίγιο, ο δήμαρχος της πόλης, εκλέγεται με 75% εδώ και 30 χρόνια.

Η άμεση δημοκρατία είναι η μορφή του πολιτεύματος που είχε επιλέξει η αρχαία Αθήνα του Χρυσού Αιώνα (50ς-4ος αι. π.Χ.). Το κύριο χαρακτηριστικό της ήταν η παντελής έλλειψη κράτους και όλη η εξουσία ήταν στην Εκκλησία του Δήμου. Δηλαδή στη Γενική Συνέλευση των ελεύθερων πολιτών. Είναι η αγαπημένη αναφορά όλων των κλασικών του αναρχισμού και αντικείμενο μελέτης χιλιάδων ερευνητών ανά τον κόσμο που έχουν αποδώσει θαυμάσια έργα, τα πιο πολλά ακόμα αμετάφραστα στη γλώσσα μας.

Υπάρχει ένας εθνικός μύθος που υποστηρίζει πως η Ελλάδα χρησιμοποιήθηκε σαν μοντέλο για τις σύγχρονες δημοκρατίες δυτικού τύπου. Αν υποθέσουμε πως μπορούσε να ερχόταν στην Αθήνα ένας πολίτης της αρχαίας πόλης, θα διαπίστωνε πως το πολίτευμά μας είναι ολιγαρχικό και όχι δημοκρατικό. Η κυβέρνηση θα του έμοιαζε σαν την «Τυραννία των τριάκοντα» που επιπλέον έχουν και ένα μονάρχη. Δηλαδή, τον αρχηγό του κόμματος που πάντα προορίζεται για πρωθυπουργός. Αν θέλουμε να ψάξουμε συγγενικά μοντέλα, αυτά θα τα βρούμε στις αναρχικές κοινότητες ανά τον κόσμο, πειράματα που δεν κατάφεραν να κάνουν τη δικιά τους πολιτεία.

Ενας δεύτερος μύθος που υπάρχει είναι πως η άμεση δημοκρατία επινοήθηκε μόνο στην Αθήνα. Σε μια συνάντηση που έγινε στο Παρίσι το 2000, μαζεύτηκαν καθηγητές πανεπιστημίου από πολλές χώρες και με διάφορες ειδικότητες (ανθρωπολόγοι, αρχαιολόγοι, ιστορικοί κ.λπ.) για να κουβεντιάσουν ακριβώς αυτό το θέμα. Οι εργασίες τους βγήκαν σε βιβλίο (Qui Veut Prendre La Parole - εκδόσεις Seuil). Την επιμέλεια του τόμου, που καταρρίπτει αυτήν την ανακρίβεια, την έχει ο Μαρσέλ Ντετιέν.

Στην αρχαία Ελλάδα ήταν πολλές εκατοντάδες οι μικρές κοινότητες που είχαν την ίδια ελευθερία και ισονομία με την Αθήνα. Για αιώνες πειραματίζονταν με μορφές ισότητας και ελευθερίας. Αρα η Αθηναϊκή Δημοκρατία δεν έπεσε από τον ουρανό, αλλά ήταν προϊόν μακράς ιστορικής εξέλιξης. Αλλά το πιο εντυπωσιακό απ' όλα είναι πως η άμεση δημοκρατία εφαρμόστηκε σε διάφορες εποχές, από λαούς και πολιτισμούς που δεν είχαν έρθει σε επαφή μαζί τους.

Στην Ιταλία του 11ου και 12ου αιώνα έχουμε δεκάδες πόλεις που κινούνταν με αυτές τις αρχές. Οι Ουκρανοί και οι Ρώσοι ιστορικοί ανακάλυψαν τις κοινότητες των Κοζάκων που για τρεις αιώνες (14ος-16ος αι.) είχαν άμεση δημοκρατία. Και οι ανθρωπολόγοι που πήγαν πρόσφατα στο Νότιο Σουδάν για να μελετήσουν τα συστήματα συγγενείας, ανακάλυψαν τη φυλή Οσόλο που σχεδόν κάθε μέρα είχαν τη γενική τους συνέλευση για να αποφασίζουν για όλα τα πράγματα που τους αφορούσαν. Ολες οι μελέτες είναι εξαιρετικά θεμελιωμένες και ας ελπίσουμε πως θα βρεθεί κάποιος εκδότης να το μεταφράσει στα ελληνικά. Θα είναι μια προσφορά στην πολιτική σκέψη, μέσα από ένα βιβλίο που δεν είναι πολιτικό, αλλά αυστηρά επιστημονικό.

Σε αυτό το βιβλίο μπαίνει και το ερώτημα κατά πόσο η Αθηναϊκή Δημοκρατία ήταν κληρονόμος μιας παλιότερης αρχαϊκής κοινωνίας που είχε τέτοιες δομές ισότητας. Αλλά το ερώτημα εγκαταλείπεται αμέσως, γιατί δεν υπάρχει ελπίδα να βρεθούν οι αποδείξεις και κανείς ιστορικός δεν θα έπαιρνε αυτό το ρίσκο.

Το ερώτημα που μπαίνει από πολλούς είναι αν αυτά τα πράγματα είναι εφαρμόσιμα σήμερα. Π.χ. πώς θα μπορέσει να γίνει άμεση δημοκρατία στην Κίνα με το 1,3 δισ. του πληθυσμού της; Σίγουρα τόσο μεγάλο στάδιο δεν υπάρχει που να τους χωράει, ούτε ακόμα στην ίδια την Κίνα, που ειδικεύεται στις γιγαντιαίες κατασκευές. Αλλά το πρόβλημα δεν είναι να αντιγράψουμε ένα αρχαίο μοντέλο που διαμορφώθηκε σε μια συγκεκριμένη ιστορική στιγμή.

Το θέμα είναι να καταλάβουμε τη φιλοσοφία της Δημοκρατίας. Τα υπόλοιπα είναι προβλήματα τεχνικής φύσης. Για τη Γαλλική Επανάσταση, για την Παρισινή Κομμούνα όπως και για όλους τους στοχαστές-επαναστάτες του 19ου αιώνα, η κλασική Αθήνα ήταν μια αναφορά και ένα μοντέλο. Αυτοί που δεν κατάλαβαν τίποτα ήταν ο Μαρξ και ο Ενγκελς. Τυχαίο; Μα γι' αυτό θα χρειαστεί να επανέλθουμε.

Από τη χθεσινή Ελευθεροτυπία

Σπιναλόγκα...

Η Σπιναλόγκα είναι ένα μικρό νησάκι το οποίο κλείνει από τα βόρεια τον κόλπο της Ελούντας στην Επαρχία Μεραμπέλλου του νομού Λασιθίου Κρήτης. Το αρχαίο του όνομα ήταν Καλυδών αλλά μετά την κατάληψη του από τους Ενετούς ονομάστηκε Σπιναλόγκα, που σημαίνει μακρύ αγκάθι (spina lunga). Οχυρώθηκε άριστα από τους Ενετούς τόσο από κατασκευαστικής και αρχιτεκτονικής άποψης όσο και από απόψεως αισθητικής του όλου τοπίου που και σήμερα ακόμη διατηρεί την ομορφιά του.

Ο Ενετός χαρτογράφος Βιντσέντσο Κορονέλλι υποστηρίζει πως η Σπιναλόγκα δεν ήταν πάντα νησί, αλλά ήταν φυσικά ενωμένη με την γειτονική χερσόνησο Κολοκύθα. Αναφέρει πως το 1526, οι Ενετοί κατέστρεψαν μέρος της χερσονήσου και δημιούργησαν το νησί. Λόγω της τοποθεσίας του το νησί ήταν ήδη οχυρωμένο από την αρχαιότητα προκειμένου να προστατευθεί η είσοδο στο λιμάνι της αρχαίας πόλης Ολούς.

Αραβικές επιδρομές

Η Όλους, και γενικότερα η ευρύτερη περιοχή, ερημώθηκαν το 7ο αιώνα λόγω των αραβικών επιδρομών στην Μεσόγειο. Η Ολούς παρέμεινε εγκαταλελειμμένη μέχρι τα μέσα του 15ου αιώνα όταν οι Ενετοί εκμεταλλεύτηκαν την περιοχή για την συγκέντρωση αλατιού από τα αλμυρά νερά του κόλπου. Συνεπώς, η περιοχή απέκτησε σημαντική αξία ως εμπορικό κέντρο και συστηματικά κατοικήθηκε ξανά. Αυτό το γεγονός, καθώς και η άλωση της Κωνσταντινούπολης το 1453, οδήγησαν τους Ενετούς στην οχύρωση του νησιού.

Ενετικό οχυρό & Τουρκοκρατία

Άρχισε να οχυρώνεται το 1574 όταν οι Τούρκοι είχαν καταλάβει την Κύπρο και οι Ενετοί καταλάβαιναν ότι σε λίγο θα ερχόταν και η σειρά της Κρήτης. Με την οχύρωση του νησιού αυτού οι Ενετοί ήθελαν αφενός να διαφυλάξουν στον κόλπο της Ελούντας τα πλοία τους από τους πειρατές και από τον τουρκικό στόλο, αλλά και να εξασφαλίσουν τις αλυκές της Ελούντας από όπου θα έπαιρναν το αλάτι για την Μεσευρώπη αφού είχαν στερηθεί των παρομοίων της Κύπρου.

Μετά την κατάληψη της Κρήτης το 1649 από τους Τούρκους η Σπιναλόγκα έμεινε ακόμη στα χέρια των Ενετών άλλα 65 χρόνια μέχρι το 1715. Αυτό οφείλεται στην άρτια οχύρωση της. Όλο αυτό το διάστημα των 65 χρόνων εκεί έβρισκαν καταφύγιο οι "Χαΐνηδες" οι επαναστάτες Κρητικοί που μην αντέχοντας τους σκοτωμούς, τις δολοφονίες, τους απαγχονισμούς, τι λεηλασίες, τους εξανδραποδισμούς που από την πρώτη μέρα εφάρμοσαν οι νέοι κατακτητές Τούρκοι στο νησί, ανέβηκαν στο βουνό και άρχισε αμέσως το αντάρτικο με τις συνεχείς επαναστάσεις μέχρι το 1898 που έφυγε και ο τελευταίος Τούρκος από την Κρήτη.

Λεπροκομείο

Το 1905 χρησιμοποιήθηκε ως Λεπροκομείο όπου οδηγήθηκαν όλοι οι λεπροί της Κρήτης, οι οποίοι πρώτα βρίσκονταν απομονωμένοι στη «Μισκινιά», έξω από το Ηράκλειο, και ήταν εστία μολύνσεως και για τον υπόλοιπο λαό.

Κατά την περίοδο της Ιταλογερμανικής κατοχής οι κατακτητές δεν τολμούσαν να αφήσουν ελεύθερους τους λεπρούς και ήταν αναγκασμένοι να τους τροφοδοτούν οι ίδιοι, δεδομένου ότι το απέναντι χωριό Πλάκα το είχαν εκκενώσει και είχαν διώξει τους κατοίκους σε άλλα χωριά, όλη δε την παράλια περιοχή την είχαν οχυρώσει με πυροβολεία, πολυβολεία, υπόγειες στοές, ναρκοπέδια γιατί φοβούνταν απόβαση των Άγγλων σ' εκείνο το μέρος. Ούτε ποτέ μπήκε στο νησάκι Ιταλός ή Γερμανός και γι' αυτό λειτουργούσαν παράνομα ραδιόφωνα και ο γιατρός Διευθυντής Γραμματικάκης αντέγραφε τις ειδήσεις του Λονδίνου και του Καΐρου και τις μοίραζε ως δελτία ειδήσεων στους κατοίκους.

Τελικά το 1957 έκλεισε ιαθέντων των λεπρών με την εφεύρεση των αντιβιοτικών φαρμάκων.

Σύγχρονη εποχή

Μετά το 1957, για αρκετές δεκαετίες έμεινε αναξιοποίητη και μετά τον ενδιαφέρον των πολυάριθμων τουριστών άρχισε να γίνεται συστηματική αναστήλωση και επισκευή των παλαιών κτισμάτων, των οχυρωματικών ενετικών τειχών, των παλαιών οικιών, των δρόμων κλπ.

Χιλιάδες επισκέπτες επισκέπτονται κάθε χρόνο το πανέμορφο αυτό νησάκι με καραβάκια που ξεκινούν κάθε μία ώρα από τον Άγιο Νικόλαο, την Ελούντα και την Πλάκα που βρίσκεται ακριβώς απέναντι στην στεριά και απέχει περίπου 800 μέτρα.

Πληροφορίες από τη Βικιπαίδεια

"O Γ. Παπανδρέου δεν είχε καμία ψευδαίσθηση ως προς την οικονομική κατάσταση, στην οποία βρίσκονταν η Ελλάδα"

Στην έκθεση βιβλίου της Φρανκφούρτης το βιβλίο του πρώην υπουργού Οικονομικών Πέερ Στάινμπρουκ «Ένας απολογισμός» προσείλκυσε το ενδιαφέρον των επισκεπτών.

Στην Ελλάδα όμως έγινε πρωτοσέλιδο, επισημαίνει άρθρο της Frankfurter Allgemeine Zeitung του Σαββάτου με τίτλο «Μνήμες Στάινμπρουκ για τα χρήματα Παπανδρέου».

Αφορμή η συνάντηση τον Ιανουάριο του 2009 μεταξύ του τότε υπουργού Πέερ Στάινμπρουκ και του τότε αρχηγού της αξιωματικής αντιπολίτευσης Γιώργου Παπανδρέου, η οποία περιγράφεται λεπτομερώς από τον Πέερ Στάινμπρουκ στο βιβλίο του.

Από την περιγραφή προκύπτει, σύμφωνα με τον συντάκτη του άρθρου Μίχαελ Μάρτενς, ότι ο πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ γνώριζε για την κρίσιμη κατάσταση της ελληνικής οικονομίας, αν και υποστήριζε στις προεκλογικές του ομιλίες λίγους μήνες αργότερα ότι «λεφτά υπάρχουν».

Τι όμως γράφει στα πολιτικά του απομνημονεύματα ο πρώην υπουργός Οικονομικών;

«Όταν με επισκέφθηκε στα τέλη Ιανουαρίου του 2009 ο σημερινός πρωθυπουργός και τότε αρχηγός της αντιπολίτευσης Γιώργος Παπανδρέου δεν είχε καμία ψευδαίσθηση ως προς την οικονομική και δημοσιονομική κατάσταση, στην οποία βρίσκονταν η Ελλάδα.

Είχε πλήρη συνείδηση της τεράστιας πρόκλησης που σήμαινε μια ενδεχόμενη εκλογή του.

Μόλις απάντησα τις ερωτήσεις του για τις προσπάθειες εξυγίανσης των οικονομικών στη Γερμανία στην περίοδο 2006 - 2008 και του εξέθεσα τις απόψεις μου για την κατάσταση της ελληνικής οικονομίας (ο Γιώργος Παπανδρέου) με αποχαιρέτισε με μια ειρωνική παρατήρηση ότι δεν ήταν πλέον και τόσο σίγουρος ότι θα ήθελε να κερδίσει τις εκλογές.

Γνώριζε ότι θα έπρεπε εκείνος να βγάλει τα κάστανα από τη φωτιά που θα άφηνε ως παρακαταθήκη η κυβέρνηση του τότε πρωθυπουργού Κώστα Καραμανλή», σημειώνει ο πρώην υπουργός Οικονομικών.

http://www.dw-world.de/dw/article/0,,6100297,00.html

H Βικτόρια Χίσλοπ προλογίζει "Το Νησί"

Η υποκρισία του Δημ. Κουνενάκη για το θέμα της στήριξης από κόμματα

Προσωπικά δεν έχω διάθεση να εμπλακώ στις αντιπαραθέσεις μεταξύ των δημοτικών συνδυασμών στις προσεχείς εκλογές. Άλλωστε οι απόψεις μου κατά του Καλλικράτη είναι γνωστές. Όμως υπάρχουν περιπτώσεις και που και εμένα ως πολίτη με εξοργίζει η υποκρισία των υποψηφίων δημάρχων, που για να εκλεγούν, φτάνουν στο σημείο να κάνουν το άσπρο μαύρο.

Πρόσφατο παράδειγμα αυτό του "σύγχρονου δήμου", της παράταξης του δημάρχου Αγ. Νικολάου Δημ. Κουνενάκη που εξέδωσε ανακοίνωση με την οποία προσπαθεί να προασπιστεί την ανεξαρτησία του συνδυασμού και αναφέρει χαρακτηριστικά : "θεωρούμε ατυχή την ανακοίνωση της «Δημοκρατικής Αριστεράς» για τη στήριξη του συνδυασμού μας, δεδομένου ότι καθ όλη τη διάρκεια και σε όλους τους τόνους έχουμε κάνει καθαρό ότι δεν επιθυμούμε τη στήριξη κανενός κόμματος" .

Κάνοντας μια σύντομη περιήγηση στο διαδίκτυο διαπίστωσα ότι αυτό που αναφέρεται στην ανακοίνωση του "σύγχρονου δήμου" είναι ψευδές και υποκριτικό, αφού ο Δήμαρχος Δημ Κουνενάκης σε συνέντευξη του στην εφημερίδα "Ανατολή" στις 28/6/2010 αναφέρει χαρακτηριστικά: " Έστειλα επιστολή τόσο στο ΠΑΣΟΚ όσο και στο Συνασπισμό. Δεν ζητάω χρίσμα, απλά εξηγώ ότι αυτό είμαστε και αυτό κάναμε. Έχουμε υποχρέωση να ζητήσουμε αξιολόγηση και θεωρούμε ότι, εφ’ όσον οι δύο πολιτικοί φορείς που μας στήριξαν τις προηγούμενες εκλογές κρίνουν ότι το έργο μας είναι θετικό, ζητούμε να μας στηρίξουν ξανά."

Η ύπαρξη των δύο επιστολών με τις οποίες ο Δημ. Κουνενάκης ζητούσε στήριξη από τα δύο κόμματα δεν αμφισβητήθηκε ποτέ και μάλιστα η πολιτική κίνηση του Συνασπισμού Αγ. Νικολάου εξέδωσε ανακοίνωση με την οποία απαντούσε στο αίτημα του κ. Κουνενάκη για πολιτική στήριξη.

Το να φτάνει σήμερα η παράταξη του κ. Κουνενάκη στο σημείο να κάνει το άσπρο μαύρο και να ισχυρίζεται ότι ποτέ δεν ζήτησε τη στήριξη κομμάτων είναι μια κίνηση υποκριτική και δείχνει την υποτίμηση της νοημοσύνης των πολιτών από την πλευρά του δημάρχου που θέλει σφόδρα να επανεκλεγεί, λέγοντας ακόμα και ψέμματα στους πολίτες και χρησιμοποιώντας ταυτόχρονα τη σημαία της εντιμότητας.

Γιώργος Μανουσάκης

ΣΥΓΚΥΒΕΡΝΗΣΗ ΜΑΓΕΙΡΕΥΕΙ Ο ΓΙΩΡΓΟΣ

ΜΕ ΤΗ ΣΥΜΜΕΤΟΧΗ ΚΟΥΒΕΛΗ, ΝΤΟΡΑΣ, ΚΑΡΑΤΖΑΦΕΡΗ

Για να αντιμετωπίσει τα αδιέξοδα της οικονομίας και την κοινωνική έκρηξη Μυστικές επαφές για παράταση της εξόφλησης του χρέους

Όλο και πυκνώνουν, ακόμα και εντός της κυβέρνησης και του ΠΑΣΟΚ, οι εκτιμήσεις σύμφωνα με τις οποίες ο Γιώργος Παπανδρέου σχεδιάζει τη συγκρότηση μιας «κυβέρνησης Μνημονίου», μιας συμμαχικής κυβέρνησης με τη συμμετοχή της Δημοκρατικής Αριστεράς του Φώτη Κουβέλη, της Ντόρας Μπακογιάννη, ακόμα και του ΛΑΟΣ!

Με εξαίρεση τη Δημοκρατική Αριστερά οι υπόλοιποι έχουν, υπενθυμίζουμε, υπερψηφίσει το περιβόητο Μνημόνιο και το στηρίζουν με κάθε τρόπο, με προεξάρχουσα βέβαια την κυβέρνηση του Γ. Παπανδρέου.

Οι διακινητές του προαναφερθέντος σεναρίου εκτιμούν πως η κυβέρνηση και προσωπικά ο πρωθυπουργός δεν είναι σε θέση να αντιμετωπίσουν την εντεινόμενη οικονομική κρίση, που πλέον αρχίζει να παίρνει διαστάσεις και κοινωνικής κρίσης. Τα πράγματα θα χειροτερεύουν.

Οι μεγάλες δυσκολίες θα εμφανιστούν τον Φλεβάρη. Τότε, πάντα κατά τις προαναφερθείσες εκτιμήσεις, η κυβέρνηση θα βρεθεί σε εξαιρετικά δύσκολη θέση προκειμένου να εκπληρώσει τις υποχρεώσεις της τις απορρέουσες εκ του Μνημονίου.

Το ίδιο περίπου διάστημα η κοινωνική ένταση αναμένεται να έχει χτυπήσει «κόκκινο». Δεν θα είναι εύκολα αντιμετωπίσιμη.

Ούτως ή άλλως είναι πλέον πολλοί, πάρα πολλοί, ακόμα και εντός της κυβέρνησης και του ΠΑΣΟΚ, εκείνοι που πιστεύουν ότι το 2011 θα είναι πιο δύσκολο ακόμα και απ' το 2010, χρονιά που η Ελλάδα οδηγήθηκε στην «τρόικα» και στο Μνημόνιο. Καθώς δε ο Γιώργος έχει πάντοτε στο βάθος του μυαλού του την έξοδο απ' τη χώρα και την ανάληψη της ηγεσίας κάποιου διεθνούς οργανισμού, αλλά όχι πρόωρα, δηλαδή μέσα στους επόμενους μήνες, θέλει προφανώς να μπορέσει να κυβερνήσει για δύο χρόνια τουλάχιστον ακόμα.

Και μέσα σε τέτοιες συνθήκες αυτό δεν θα είναι καθόλου ένα εύκολο εγχείρημα. Με την οικονομική κρίση πάντα σε πρώτο πλάνο, την ανικανότητα διαχείρισής της και την κοινωνική ένταση ογκούμενη, τα πράγματα θα κινδυνεύουν να οδηγηθούν σε αδιέξοδο, παρά τη μεγάλη πλειοψηφία που έχει η κυβέρνηση μετά τις περυσινές εκλογές.

Άλλωστε και τυχόν εκλογική αποτυχία των υποψηφίων του ΠΑΣΟΚ στις αυτοδιοικητικές εκλογές του επόμενου μήνα θα θέτει εκ των πραγμάτων ζήτημα πολιτικής νομιμοποίησης της κυβέρνησης και των βασικών επιλογών της. Και αυτό άσχετα με το ότι η κυβέρνηση μιλά μεν για δημοψηφισματικό χαρακτήρα των αυτοδιοικητικών εκλογών, αλλά τον περιορίζει σε επίπεδο... «Καλλικράτη».

Όμως το σοβαρότερο, επαναλαμβάνουμε, ζήτημα θα είναι ο τρόπος χειρισμού και διαχείρισης της μεγάλης οικονομικής κρίσης.

Απ' την άλλη οι δυνάμει σύμμαχοι του Γιώργου σε μια ενδεχόμενη συμμαχική κυβέρνηση έχουν... δοκιμαστεί στην πράξη.

Αφενός (πλην Κουβέλη) έχουν ψηφίσει το Μνημόνιο. Επίσης έχουν σταθεί δίπλα στην κυβέρνηση σε μια σειρά κρίσιμων θεμάτων πλην του Μνημονίου.

Πρόσφατα π.χ. τάχθηκαν υπέρ της περαίωσης και υπέρ των κυβερνητικών χειρισμών στην οξεία αντιπαράθεση με τους ιδιοκτήτες φορτηγών και βυτιοφόρων.

Επίσης μαζί με το ΠΑΣΟΚ πάνε και στις αυτοδιοικητικές εκλογές. Χαρακτηριστικά παραδείγματα, η στήριξη με τον ΛΑΟΣ και την Ντόρα του Τατούλη για την Περιφέρεια Πελοποννήσου, η στήριξη απ' την Ντόρα του Μπουτάρη στη Θεσσαλονίκη, ενώ η συνεργασία με τη Δημοκρατική Αριστερά σε Αθήνα, Θεσσαλονίκη και σε άλλες πολλές περιπτώσεις σηματοδοτεί μια γενικευμένη προσέγγιση.

Δεν αποκλείεται ακόμα και μια διογκωμένη τεχνητή κρίση, με επίκεντρο την οικονομία, προκειμένου αυτή η συμμαχική κυβέρνηση να περάσει με τα λιγότερα δυνατά «αίματα», δεδομένου ότι θα υπάρξουν αντιδράσεις και στην κοινωνία και μέσα στο ΠΑΣΟΚ. Αν και υπάρχουν και αισιόδοξες εκτιμήσεις, όπως για παράδειγμα ότι «εδώ περάσαμε το Μνημόνιο, δεν θα περάσουμε μια κυβερνητική συνεργασία με την Ντόρα και τον Καρατζαφέρη;».

Βέβαια τα πράγματα δεν είναι απλά. Η ούτως ή άλλως δεινά δοκιμαζόμενη βάση του ΠΑΣΟΚ λόγω του Μνημονίου πόσες ακόμα αντοχές διαθέτει για να καταπιεί και κάτι τέτοιο;

Πάντως το σενάριο, εφόσον τελικά υλοποιηθεί, θα υλοποιηθεί στις αρχές της άνοιξης.

Μετά δηλαδή την –αναμενόμενη– μεγάλη κρίση του Φλεβάρη ο Γιώργος θα καλέσει στη συγκρότηση μιας κυβέρνησης ευρέος φάσματος για την αντιμετώπιση της δεινής κρίσης. Και θα βρει –θα έχουν προηγηθεί οι σχετικές διαβουλεύσεις...– ανταπόκριση απ' τους προαναφερθέντες συμμάχους...

Προς παράταση εξόφλησης του χρέους

Βέβαια, θα πρέπει να υπάρχει και κάποια «αντιπαροχή».

Αυτή, σύμφωνα με έγκυρο κυβερνητικό παράγοντα, μπορεί να είναι η επίτευξη μιας συμφωνίας με την «τρόικα» που θα προβλέπει την παράταση εξόφλησης του χρέους πέραν του 2013.

Αυτό, εφόσον η κυβέρνηση το πετύχει, θα δώσει μια ανάσα και ενδεχομένως να λειτουργήσει κατευναστικά στην κατεύθυνση απορρόφησης κατά το δυνατόν των λαϊκών αντιδράσεων, αφού μια παράταση θα κάνει λιγότερο επώδυνα τα αναγκαία για το 2011 μέτρα.

Θα προσφύγει δηλαδή η κυβέρνηση στην «τρόικα» στις αρχές του 2011, αφού προηγουμένως θα έχει πετύχει τη μείωση του ελλείμματος στο 8% περίπου για το 2010 και θα ισχυριστεί ότι:

– Εντάξει, πετύχαμε τον στόχο για το 2010. Αλλά ζητάμε μια παράταση, επειδή η κοινωνία δεν αντέχει και ο κίνδυνος να καταστεί ανεξέλεγκτη η κοινωνική έκρηξη είναι ορατός.

Ευελπιστούν ότι θα την κερδίσουν την παράταση. Και αυτό θα λειτουργήσει υπέρ της συγκρότησης μιας συμμαχικής κυβέρνησης, αφού θα σημαίνει λιγότερο επαχθή μέτρα για το 2011 και τα επόμενα χρόνια...

ΓΑΠ: Τους έκανε όλους

συνυπεύθυνους...

Σχετικά με τον πρόσφατο ανασχηματισμό και τις εκτιμήσεις γύρω απ' αυτόν, υπουργός έκανε στο «ΠΑΡΟΝ» την εξής εκτίμηση:
– Ουδείς μέχρι τώρα προσέγγισε την ουσία. Και η ουσία είναι ότι ο Γιώργος με τον ανασχηματισμό τούς έκανε όλους συνυπεύθυνους για την πορεία της κυβέρνησης.

Στη συνέχεια μας διευκρίνισε ότι ο πρωθυπουργός ενίσχυσε εντός της κυβέρνησης και τα ερείσματα του Βενιζέλου (π.χ. η είσοδος της Μιλένας Αποστολάκη αλλά και άλλων «δικών» του βουλευτών) και του Σκανδαλίδη (έβαλε στην κυβέρνηση και τον πολιτικό του φίλο Γ. Κουτσούκο και όχι μόνο) και του Παπουτσή (είσοδος του ιδίου στην κυβέρνηση, διατήρηση της Ξενογιαννακοπούλου).

Οπότε και την εσωκομματική κριτική αποφεύγει ή εν πάση περιπτώσει μειώνει, και τις ευθύνες μοιράζει.

Μια ευφυής κίνηση, που βέβαια θα κριθεί εκ του αποτελέσματος...

Επίσης όλα δείχνουν ότι έχει πλέον αποφευχθεί το ενδεχόμενο «δίδυμων» εκλογών, εθνικών δηλαδή μαζί με τις αυτοδιοικητικές. Ένα σενάριο που έπαιξε πάντως για καιρό στο Μαξίμου, αφού σχετικές εισηγήσεις είχαν κατατεθεί στον Γ. Παπανδρέου...

Από το Παρόν της Κυριακής 3-10-2010

Άυριο απεργούμε

Ο περισσότερος κόσμος νομίζει ότι η απεργία της ΑΔΕΔΥ αύριο γίνεται ενάντια στο νέο μισθολόγιο.
Εμείς οι νοσηλευτές και οι εργαζόμενοι στα νοσοκομεία κατά καιρούς εκφραζόμασταν υπέρ του ενιαίου μισθολογίου, με την έννοια ότι είμαστε υπομισθολογούμενοι σε σχέση με άλλους δημοσίους υπαλλήλους (υπ. οικονομικών).
Υπό το πρίσμα αυτό ένα ενιαίο μισθολόγιο λογικά θα μας οφελήσει, αφού οι δικοί μας μισθοί θα ανέβουν.

Όμως σε μια τέτοια οικονομική συγκηρία που η κυβέρνηση προωθεί το ενιαίο μισθολόγιο, βέβαια είναι ότι θα προκύψει νέα συρρίκνωση των μισθών μας, μέσω του τρικ της κατάργησης των επιδομάτων (πχ νοσοκομειακό). Άλλωστε εδώ και ένα χρόνο (και πολλά πριν) δεν έχει υπάρξει ούτε ένα μέτρο εποφελές για τους μισθωτούς και ειδικά για τους δημοσίους υπαλλήλους.
Αίτημα επίσης των νοσηλευτικών ομοσπονδιών είναι και η καθιέρωση κλαδικού μισθολογίου για τον κλάδο των νοσηλευτών, όπως γίνεται με τους γιατρούς.

Η αυριανή απεργία όμως έχει για εμάς κυρίως χαρακτήρα διαμαρτυρίας για την άσχημη κατάσταση που βρίσκεται η δημόσια υγεία λόγω της υποχρηματοδότησης, της κακής διαχείρησης και της ελλειψης προσωπικού. Κακή κατάσταση που από το μνημόνιο και μετά έχει επιδεινωθεί.

Ελαιώνας Live Cinema το Σάββατο

Μύθοι και ψέματα για το δημόσιο

Του Νίκου Μεντζίνη

Όλοι θα έχουμε ακούσει (εντελώς τυχαία, κάθε φορά που επίκειται κάποια επίθεση ενάντια στους εργαζόμενους), για τον τεράστιο αριθμό των δημοσίων υπαλλήλων που υπάρχουν στη χώρα μας. Οι πάντες, γνώστες και μη, σπεκουλάρουν πάνω στον δήθεν τεράστιο αυτό αριθμό και επιχαίρουν (γιατί άραγε;) για κάθε μέτρο που θίγει το δημόσιο τομέα.

Ο ίδιος ο αντιπρόεδρος της Κυβέρνησης με ανοίκειο τρόπο χαρακτήρισε άχρηστους τα 2/3 αυτών!!!!!! Ο μύθος όμως αυτός δενπροέκυψε μόνο από τη σημερινή κρίση, αλλά καλλιεργείται από χρόνια τόσο στηνΕλλάδα όσο και σε διεθνές επίπεδο, από νεοφιλελεύθερους και σοσιαλφιλελεύθερους, ως τμήμα της ιδεολογίας της νεοφιλελεύθερης παγκοσμιοποίησης που εκφράζει το ανώτερο στάδιο της αγοραιοποίησης της καπιταλιστικής οικονομίας.

Η επέκταση των πολυεθνικών αναγκαστικά περνούσε και περνά, μέσα από την ιδιωτικοποίηση κάθε οικονομικής δραστηριότητας, πράγμα που συνεπαγόταν τη δραστική συρρίκνωση του δημοσίου τομέα, καθώς και από την«απελευθέρωση» των αγορών (κεφαλαίου, εργασίας, αγαθών και εμπορευμάτων) που σήμερα,χάρη στην τρόικα, ολοκληρώνεται και στη χώρα μας.

Ο μύθος όπως και κάθε ψέμα έχει κοντά ποδάρια, γρήγορα αποδείχτηκε κατασκεύασμα:

Το ποσοστό, των δημοσίων υπαλλήλων στην παρούσα δεκαετία, όπως έδειξε σχετικά πρόσφατη συγκριτική έρευνα, σύμφωνα με την οποία το2002 ήταν μόλις 11,4% του εργατικού δυναμικού, σήμερα πλησιάζει το 14%, όταν ο μέσος όρος στην Ε.Ε. των «17» ήταν πάνω από 16%, με τις σκανδιναβικές χώρες και τη Γαλλία να παρουσιάζουν ποσοστά μεταξύ 20% και 30%.

Παρ' όλα αυτά, επιβάλλουν σήμερα όχι μόνο κτηνώδεις περικοπές στα εισοδήματα όλων των εργαζομένων στον δημόσιο τομέα, που καμιά άλλη χώρα της Ευρωζώνης δεν επέβαλε, αλλά και πετσοκόβουν τον αριθμό των θέσεων στον τομέα αυτό, γεγονός που, με δεδομένη την οριακή απορροφητικότητα εργασίας στον ιδιωτικό τομέα, σημαίνει παραπέρα αύξηση της μαζικής ανεργίας των νέων στο μέλλον. Και όχι μόνο!

Σημαίνει, επίσης, τη συνεχή καταβαράθρωση κοινωνικών υπηρεσιών, όπως η εκπαίδευση και η υγεία, έτσι ώστε στο προσεχές μέλλον μόνο η μειονότητα που έχει τη δυνατότητα να προσφεύγει στον ιδιωτικό τομέα θα μπορεί να ικανοποιεί τις σχετικές βασικές ανάγκες, ενώ η πλειοψηφία θα συνθλίβεται κάτω από τις τριτοκοσμικές συνθήκες που θα προσφέρει ένας εξαθλιωμένος δημόσιος τομέας, κατά το πρότυπο που επιβάλλει η τρόικα:
Το «μισθολόγιο» θα προωθηθεί, όχι για να αναβαθμίσει μισθούς και συντάξεις και να αποκαταστήσει τις αδικίες μεταξύ διαφόρων κλάδων του Δημοσίου, αλλά για την περαιτέρω αφαίρεση του εισοδήματος όλων των υπαλλήλων, τη νέα μείωση των συντάξεων.

Η κατά 2,5 δις ευρώ περικοπή των πόρων για τους μισθούς και τις συντάξεις, που προβλέπεται στο μνημόνιο, αποκαλύπτει πλήρως τους στόχους της Κυβέρνησης και κανένας δεν μπορεί να τρέφει αυταπάτες για το περιεχόμενο του «νέου μισθολογίου»
.
Ταυτόχρονα η Κυβέρνηση αρνείται να επιχορηγήσει το Τ.Π.Δ.Υ. αλλά και τα άλλα Ταμεία, που εξαιτίας της καταλήστευσης των αποθεματικών τους από το κράτος, του παγώματος των προσλήψεων και των ελαστικών εργασιακών σχέσεων, έχουν οδηγηθεί σε αδιέξοδο.
Αντίθετα, με το νέο αντιασφαλιστικό νόμο, την άρνηση του κράτους για την επιχορήγηση των επικουρικών ταμείων, καθώς και με τις «αναλογιστικές μελέτες», τα οδηγεί στη διάλυση και την κατάργηση.
Οι εργασιακές σχέσεις στο Δημόσιο βρίσκονται στο στόχαστρο. Απολύονται δεκάδες χιλιάδες έκτακτοι εργαζόμενοι που καλύπτουν πάγιες ανάγκες, συγχωνεύονται και καταργούνται υπηρεσίες και οργανικές θέσεις, απειλείται ακόμη και η μονιμότητα.
Οι εργαζόμενοι με τον αγώνα μας μπορούμε να σταματήσουμε αυτή την πολιτική, τη νέα κοινωνική βαρβαρότητα.

Να δώσουμε την πρέπουσα απάντηση σ’ όσους, «εκτός και εντός τειχών», μιλούν για μονόδρομους και θέλουν να υπονομεύσουν τον αγώνα μας για να γίνει η Ελλάδα «ΜΠΑΝΑΝΙΑ».

Συνεχίζουμε τον αγώνα
* Να ακυρώσουμε το βάρβαρο μνημόνιο
* Να καταργήσουμε τις νεοφιλελεύθερες πολιτικές που μειώνουν τα εισοδήματά μας, τα ασφαλιστικά μας δικαιώματα, τις εργασιακές μας σχέσεις, τα δημόσια κοινωνικά αγαθά
Διεκδικούμε
* Την επαναφορά και διεύρυνση των μισθολογικών, ασφαλιστικών και εργασιακών δικαιωμάτων μας

O Nίκος Μετζίνης είναι πρόεδρος του Νομαρχιακού Τμήματος Ηρακλείου της ΑΔΕΔΥ

Από την ιστοσελίδα cretalive.gr

"Θα ξεπουλήσουν και τα βράχια" - ένα άρθρο που αξίζει τον κόπο να διαβάσετε

Το μεγαλύτερο μέρος του Τύπου, ηλεκτρονικού και μη, συζητά το αν θα επιβληθεί νέο μνημόνιο ή όχι. Ο λόγος που όλοι έχουν επικεντρωθεί στο μνημόνιο είναι γιατί δεν θέλουν να συζητήσουν τις εξελίξεις που συμβαίνουν σε επίπεδο ευρωζώνης και Ευρωπαϊκής Ένωσης αυτές τις ημέρες. Ο κόσμος δεν πρέπει να ξέρει σε τι βάζει την υπογραφή της η κυβέρνηση. Σε τι καθεστώς καταδικάζουν την Ελλάδα και τον λαό της ο κ. Παπανδρέου και η κυβέρνησή του προκειμένου να εξυπηρετήσουν τις δικές του προσωπικές φιλοδοξίες και τα κοράκια της πολιτικής και της οικονομίας που έχει μαζέψει γύρω του.

Άλλωστε τι είπε στην εκλεκτή ομήγυρη από κερδοσκόπους επενδυτές, τραπεζίτες, γραφειοκράτες και ό,τι άλλο διαθέτει ο υπόκοσμος της διεθνούς αγοράς στο New York Economist Club (22.9): «Εν ολίγοις μετατρέψαμε την κρίση σε ευκαιρία, προκειμένου να προωθήσουμε τις απαιτούμενες μεταρρυθμίσεις, που οι προηγούμενες κυβερνήσεις ανέβαλλαν επί σειρά ετών, φοβούμενες το ενδεχόμενο πολιτικό κόστος». Τι σημαίνει αυτό; Ότι για τον πρωθυπουργό και το κόμμα του η κρίση της χώρας δεν ήταν παρά μια ευκαιρία να ξεγελάσει τον κόσμο και να επιβάλει πολιτικές που καθυστερούσαν λόγω κοινωνικής αντίδρασης.

Με άλλα λόγια, ο κ. πρωθυπουργός επαναλαμβάνει ακόμη μια φορά ότι δεν του καίγεται καρφί για την κρίση της χώρας, απλώς είναι μια θαυμάσια ευκαιρία για να κάνει αυτά που δεν μπόρεσε να κάνει ο κ. Καραμανλής, παλιότερα ο κ. Σημίτης και ακόμη παλιότερα ο κ. Μητσοτάκης λόγω της κοινωνικής και πολιτικής απαξίωσης των κυβερνήσεών τους.

Να συνεχίσει δηλαδή την ίδια καταστροφική πορεία έως ότου ξεπουληθεί μέχρι κι ο τελευταίος βράχος αυτού του έρημου τόπου στους αετονύχηδες από το Κατάρ, το Άμπου Ντάμπι, τα Αραβικά Εμιράτα και όπου αλλού βρεθούν βρόμικες και ύποπτες διασυνδέσεις με διεθνή επενδυτικά κεφάλαια. Έως ότου μετατραπεί η χώρα, ή ό,τι θα έχει μείνει από τη χώρα, σε απόπατο της διεθνούς αγοράς.

Άλλωστε ο κ. Παπανδρέου είναι περαστικός από αυτήν τη χώρα. Του ανατέθηκε να φέρει εις πέρας μια συγκεκριμένη αποστολή και ήδη προετοιμάζει την έξοδό του. Αυτός είναι κι ο βασικός λόγος της πολυήμερης περιοδείας του στις ΗΠΑ. Να ενισχύσει το δικό του προσωπικό προφίλ ως διεθνούς προσωπικότητας που διεκδικεί θέση στο σύστημα της «παγκόσμιας διακυβέρνησης», που υποστηρίζει τόσο σθεναρά. Με έξοδα του Έλληνα φορολογούμενου ο κ. Παπανδρέου και η κουστωδία του εξάντλησαν κάθε περιθώριο λομπισμού για να πείσουν τα κέντρα αποφάσεων στις ΗΠΑ ότι είναι ικανός και διαθέσιμος για μια κορυφαία θέση στον ΟΗΕ, την Παγκόσμια Τράπεζα, τον ΟΟΣΑ ή την Ε.Ε.

Οι διεθνείς διπλωματικοί κύκλοι έχουν να λένε για τον ξετσίπωτο τρόπο που ο κύκλος του κ. Παπανδρέου, αλλά και ο ίδιος, προσπάθησε να πείσει ότι είναι η καλύτερη επιλογή που θα μπορούσαν να υποστηρίξουν οι ΗΠΑ για τη θέση του γ.γ. του ΟΗΕ ή για κάποια άλλη αντίστοιχη. Στις συναντήσεις που είχαν με επιτελικά στελέχη της κυβέρνησης, αλλά και κέντρων που παίζουν ρόλο στη διαμόρφωση της διεθνούς πολιτικής των ΗΠΑ, εκθείαζαν την «εξαίρετη δουλειά» του κ. Παπανδρέου στην Ελλάδα, αλλά και στη Σοσιαλιστική Διεθνή, που με την προεδρία του πέρασε στον απόλυτο έλεγχο της αμερικανικής πολιτικής.

«Business friendly»

Στο περιθώριο αυτής της δραστηριότητάς του ο κ. Παπανδρέου λειτούργησε ως μεσίτης και πλασιέ της χώρας που είναι πρωθυπουργός. «Η αξία της Ελλάδας δεν έχει προσμετρηθεί δεόντως, αλλά έχει υποτιμηθεί. Για τον λόγο αυτόν θεωρώ ότι η επένδυση στην Ελλάδα αποτελεί μεγάλη ευκαιρία» είπε σε συνέντευξή του στον πρόεδρο του Χρηματιστηρίου της Νέας Υόρκης (21.9).

Με άλλα λόγια, κάλεσε τους διεθνείς επενδυτές να επωφεληθούν από την πολιτική υποτίμησης που ακολουθούν η τρόικα και ο ίδιος. Φτηνά μεροκάματα, φτηνές δουλειές, φτηνά έργα, φτηνή δημόσια περιουσία, φτηνά τα πάντα, πάρε κόσμε! Αυτό ήταν το μήνυμα του πρωθυπουργού. Και γιατί επέλεξε να το εκπέμψει από το βήμα του Χρηματιστηρίου της Νέας Υόρκης;

Για τρεις βασικούς λόγους:

Πρώτον: Για να δείξει ότι τόσο από την τωρινή του θέση όσο και αύριο, από την όποια θέση του αναθέσουν στο σύστημα της «παγκόσμιας διακυβέρνησης», είναι και θα παραμείνει business friendly, όπως δήλωσε χαρακτηριστικά ένας από τους ακολούθους του σε στελέχη των αμερικανικών τραπεζών. Δηλαδή φιλικός με τις επιχειρήσεις. Γι’ αυτό και έχουν κάθε λόγο να τον στηρίξουν και να τον προωθήσουν.

Δεύτερον: Επειδή απευθύνεται όχι σε σοβαρούς επενδυτές της διεθνούς αγοράς που σκέφτονται μακροπρόθεσμες επενδύσεις στην παραγωγή, αλλά σε επενδυτές - λαμόγια που έχουν κύριο στόχο το βραχυπρόθεσμο κέρδος μέσα από το χρηματιστήριο. Πρόκειται για επενδυτικά κεφάλαια που δεν επενδύουν με σκοπό την ανάπτυξη μιας αγοράς, αλλά κερδοσκοπούν με ιδιωτικοποιήσεις περιουσιακών στοιχείων κρατών, με έτοιμες στημένες επιχειρήσεις, με ακίνητα και γη.

Στόχος τους είναι να προσθέσουν πολύ γρήγορα στη χρηματιστική αξία της όλης επένδυσης έτσι ώστε να μπορέσουν να κερδίσουν από τη μεταπώλησή της αφήνοντας πίσω ερείπια. Τέτοιο επενδυτικό κεφάλαιο είναι και του Κατάρ, το οποίο, εκτός όλων των άλλων, αποτελεί καταφύγιο και για το διεθνές πολιτικό χρήμα. Όπως άλλωστε και τα άλλα αραβικά επενδυτικά κεφάλαια. Γι’ αυτό και οι δικοί μας πολιτικοί, ιδίως της σημερινής κυβέρνησης, έλκονται τόσο πολύ από τη χερσόνησο της Αραβίας.

Τρίτον: Για να πείσει τις μεγάλες αμερικανικές τράπεζες, ειδικά τις επενδυτικές, όπως την Goldman Sachs, τη Morgan Stanley κ.ά., ότι παραμένουν κυρίαρχες στη διαμεσολάβηση του ελληνικού δημόσιου χρέους και της επαπειλούμενης αναδιάρθρωσής του σύμφωνα με τις απαιτήσεις των πιο κερδοσκοπικών κεφαλαίων διεθνώς. Κεφάλαια που συνιστούν μερικούς από τους βασικούς και πιο προσοδοφόρους πελάτες αυτών των αμερικανικών επενδυτικών τραπεζών.

Οικονομική διακυβέρνηση

Πριν μεταβεί ο κ. Παπανδρέου στις ΗΠΑ για να «κυνηγήσει το όνειρό του», πέρασε από τις Βρυξέλλες για να παρακολουθήσει την άτυπη συνεδρίαση του Ευρωπαϊκού Συμβουλίου (16.9) προκειμένου να δώσει λευκή επιταγή στην Κομισιόν και στην ΕΚΤ για να μετατρέψουν την ευρωζώνη, αλλά και ευρύτερα την Ε.Ε., σε γκέτο, σε γερμανογαλλικό Νταχάου, έτσι ώστε να αποφευχθεί η κατάρρευση του ευρώ. Να οικοδομηθεί δηλαδή αυτό που χαριτωμένα ονομάζεται «ευρωπαϊκή οικονομική διακυβέρνηση».

Ποιο είναι το βασικό νόημα αυτής της «ευρωπαϊκής διακυβέρνησης»; Μας το ξεκαθάρισε ο Μπαρόζο: «Μέχρι τώρα, η αγορά μας ήταν αλληλεξαρτώμενη, αλλά η επίβλεψη ήταν καθαρά εθνική. Από το 2011 και μετά η Ευρώπη θα είναι η πρώτη περιοχή στον κόσμο που θα έχει εγκαταστήσει έναν εκπληκτικό μηχανισμό εποπτείας σύμφωνο με τις προκλήσεις του μέλλοντος» (23.9, Council on Foreign Relations).

Τι προβλέπει αυτός ο «εκπληκτικός μηχανισμός εποπτείας»; Καταργεί το δικαίωμα της αυτοτελούς σύνταξης του προϋπολογισμού σε κάθε κράτος - μέλος. Για να συνταχθεί ο προϋπολογισμός μιας κυβέρνησης και να προωθηθεί στο εθνικό Κοινοβούλιο, θα πρέπει πρώτα να περάσει ένα εξάμηνο συνεννοήσεων και προσαρμογών στις υποδείξεις και εντολές των οργάνων της Ένωσης.

Τι σημαίνει αυτό πρακτικά; Σημαίνει ότι για το τι μισθό ή σύνταξη θα πάρει ο Έλληνας πολίτης, τι έργα είναι σκόπιμο να γίνουν στην ελληνική περιφέρεια, τι δαπάνες πρέπει να καλύψουν τις κοινωνικές ανάγκες Υγείας, Παιδείας, τι φόροι και ποιους θα βαρύνουν κ.ο.κ., θα αποφασίζουν κάποιοι γραφειοκράτες στις Βρυξέλλες και τη Φρανκφούρτη με την πολύ γνωστή κοινωνική ευαισθησία που τους διακρίνει.

Τι θα γίνει όμως αν ένα κράτος δεν συμμορφωθεί με τις άνωθεν εντολές; Τι θα γίνει αν ένα εθνικό Κοινοβούλιο απορρίψει τον εγκεκριμένο άνωθεν προϋπολογισμό και απαιτήσει νέο προϋπολογισμό με βάση τις εθνικές ανάγκες; Τότε αρχίζουν οι κυρώσεις. Στις 23.9 ο αρμόδιος επίτροπος Όλι Ρεν παρουσίασε τις τελευταίες προτάσεις του για τις κυρώσεις, που περιλαμβάνουν ένα πρόστιμο ίσο με το 0,2% του ΑΕΠ, με τη μορφή της άμεσης καταβολής, που υποτίθεται ότι θα επιστραφεί άμα το κράτος συμμορφωθεί.

Μόνο η άρνηση ενός κράτους – κυβέρνησης ή εθνικού Κοινοβουλίου, τους είναι αδιάφορο – να υπακούσει στις υποδείξεις των οργάνων της Ένωσης μπορεί να επισύρει πρόστιμο ίσο με το 0,1% του ΑΕΠ, που πρέπει να καταβληθεί αμέσως.

Φυσικά οι κυρώσεις δεν σταματούν στα πρόστιμα. Θα υπάρχει και μια σειρά θεσμικών κυρώσεων, που αφορούν τη θέση του κράτους στην Ένωση, τις χρηματοδοτήσεις προς αυτό κ.λπ., οι οποίες συζητιούνται και αποφασίζονται πίσω από κλειστές πόρτες. Όλες οι κυρώσεις αυτές, πρόστιμα και θεσμικού χαρακτήρα, θα είναι αυτόματες, δηλαδή χωρίς προηγούμενη διαβούλευση με τους ενδιαφερόμενους («Financial Times Deutschland», 24.9).

Τι σημαίνει αυτό; Σημαίνει πρακτικά ότι καταργείται κάθε έννοια εσωτερικής έννομης τάξης για το κράτος - μέλος της Ένωσης. Οι λαοί τίθενται επισήμως υπό κηδεμονία από μια υπερκρατική, υπερεθνική εξουσία, που δεν έχει καμιά βάση νομιμοποίησης, αλλά και δεν λογοδοτεί πουθενά και σε κανέναν.

Ο... Ευρωπαίος Γκέμπελς

Από 1.1.2011, όταν επισήμως αναμένεται να ισχύσει το νέο καθεστώς, είτε εκλέγονται κυβερνήσεις και Κοινοβούλια είτε διορίζονται απευθείας από τα όργανα της Ένωσης, θα είναι το ίδιο και το αυτό. Δεν θα έχει καμιά διαφορά επί της ουσίας. Κι αν νομίζατε ότι ήταν πολύ δύσκολο μέχρι σήμερα να στείλετε με την ψήφο σας ή με την αντίδρασή σας κάποιο μήνυμα στην εξουσία, τώρα γίνεται αδύνατο.

Κι όλα αυτά προς τι; Μα για να προστατευθούν το ευρώ και οι τράπεζες. Από 1.1.2011 και στο διηνεκές, όποια χώρα τολμήσει να παραβεί τις άνωθεν υποδείξεις ή βρεθεί με υπερβολικό έλλειμμα στον κρατικό προϋπολογισμό, στο ισοζύγιο των τρεχουσών συναλλαγών, στο ύψος του δημόσιου χρέους, κ.λπ., θα αντιμετωπίζει ένα μπαράζ εξοντωτικών κυρώσεων προκειμένου, υποτίθεται, να ξαναμπεί στον ίσιο δρόμο.

Η όλη φιλοσοφία αυτής της «οικονομικής διακυβέρνησης» μας γυρίζει άμεσα και πρακτικά πίσω στον μεσαίωνα. Όχι μόνο οι κρίσεις αποδίδονται ως αμαρτήματα, ως παραστρατήματα από τον ίσιο δρόμο, από την ορθή πίστη, σύμφωνα με τον φονταμενταλισμό των κυρίαρχων κύκλων της Ένωσης – κατά το πρότυπο του καθολικισμού και του παπισμού στον μεσαίωνα –, αλλά ποινικοποιούνται επιλογές και πράξεις ολόκληρων κρατών και λαών, χωρίς καν το δικαίωμα της προσφυγής.

Η εξέλιξη αυτή είναι τόσο απόκοσμη και τρομακτική ώστε σπρώχνει τον παλιό οικονομικό φιλελευθερισμό σε μια νέου τύπου ολοκληρωτική λογική, που παλιά χαρακτήριζε μόνο τον φασισμό.

Η λογική που θέλει να διορθώσει τις ατέλειες ή τα λάθη της αγοράς με κανόνες και κυρώσεις, αποτελεί μια ιδιότυπη νέα εκδοχή του παλιού οικονομικού δόγματος του χιτλερισμού για την «ένωση της Ευρώπης». Για όσους δεν γνωρίζουν, ο Γκέμπελς το 1940 είχε πει ότι μια Ευρώπη μπορεί να ενωθεί μόνο όταν η κυρίαρχη δύναμη θα καθορίζει τη στρατιωτική, οικονομική, νομισματική και εξωτερική πολιτική:

«Σ’ αυτούς τους τέσσερις τομείς η κυρίαρχη δύναμη πρέπει να φέρει το βάρος της κύριας ευθύνης για ολόκληρη την Ευρώπη. Τα μικρότερα κράτη πρέπει να τεθούν υπό την κηδεμονία των ηγετικών δυνάμεων, ειδικότερα σ’ αυτές τις τέσσερεις σφαίρες της πολιτικής ζωής, τόσο για το καλό το δικό τους, όσο και για το καλό της Ευρώπης ως σύνολο» («World Survey», November, 1941, σελ. 18-19).

Σήμερα συμβαίνει αυτό ακριβώς που απέτυχε να επιβάλει η χιτλερική Γερμανία. Με μια μόνο διαφορά. Αυτήν τη φορά επιχειρείται να οικοδομηθεί στο επίπεδο ολόκληρης της Ευρώπης, όχι με τις ορδές της Βέρμαχτ και των Ες-Ες, αλλά με την επέλαση των γραφειοκρατών της Ευρωπαϊκής Επιτροπής και της ΕΚΤ. Οι μεγάλες τράπεζες και οι αγορές είναι σήμερα η «κυρίαρχη δύναμη», για την οποία μιλούσε παλιά ο Γκέμπελς.

Μνημόνιο επ’ άπειρον

Αν ισχύσει αυτό το καθεστώς από 1.1.2011, τότε τι ανάγκη έχει η τρόικα το μνημόνιο για την Ελλάδα; Τι θα εμποδίσει την επιβολή της πολιτικής του μνημονίου εσαεί, για πάντα, στο διηνεκές, δίχως καμία επίσημη λήξη, από τη στιγμή που η χώρα θα υποταχθεί στο νέο καθεστώς επιτήρησης και κηδεμονίας;

Τίποτε απολύτως. Γι’ αυτό και το έχουμε ξαναπεί: μην εκπλαγείτε αν δείτε τον κ. Παπανδρέου, την κυβέρνησή του, αλλά και την τρόικα να αποκηρύσσουν το μνημόνιο. Άλλωστε η ίδια η ύπαρξη του μνημονίου ήταν εξαρχής ένα προσωρινό, μεταβατικό μέτρο, μέχρις ότου η Ε.Ε. και τα όργανά της βρουν τον τρόπο και τον μηχανισμό για τη μόνιμη διαχείριση τέτοιων κρίσεων. Ο μηχανισμός αυτός ήδη τίθεται σε κίνηση και είναι πολύ πιθανό σύντομα να κάνει την επιβολή του μνημονίου περιττή.

Αυτό θα τους απαλλάξει κι από ένα σοβαρό βάσανο. Το μνημόνιο ήταν και παραμένει μια εντελώς αυθαίρετη κατάργηση της εσωτερικής έννομης τάξης της χώρας, όπως αυτή προκύπτει από το Σύνταγμά της και τους νόμους της. Αυτό δίνει τη δυνατότητα να προσβληθεί η νομιμότητά του σε όλα τα επίπεδα. Όμως η μετάβαση στο νέο καθεστώς εποπτείας, ελέγχου και κηδεμονίας που προωθείται, ανάγει το όλο ζήτημα στη σχέση της χώρας μας με την ευρωζώνη και την Ε.Ε., υπέρ της οποίας συνταγματικά έχουμε εκχωρήσει εθνική κυριαρχία. Κι έτσι μια αυθαίρετη, αντισυνταγματική και παράνομη συμφωνία μνημονίου μετατρέπεται σε υποχρεωτικό καθεστώς για τη χώρα μέσα από την ευρωζώνη και την Ε.Ε.

Γι’ αυτό και οι γραφειοκράτες των Βρυξελλών και της Φρανκφούρτης επιμένουν να επεκτείνουν το καθεστώς αυτό και έξω από τα όρια της ευρωζώνης. Να αγκαλιάσει δηλαδή το σύνολο των χωρών της Ε.Ε. Γιατί; Μα για να μπορούν με ελεγχόμενο τρόπο να πτωχεύουν μια χώρα, να τη θέτουν υπό αυστηρή επιτήρηση και κηδεμονία εκτός ευρώ, αλλά εντός Ε.Ε., και με τη βοήθεια του ΔΝΤ να την υποτιμούν σε τέτοιο βαθμό ώστε να δημιουργηθεί μια νέα ισορροπία με το κοινό νόμισμα για να μπορεί να επανέλθει στην ευρωζώνη.

Αυτόν τον μηχανισμό αναλύει ο Ζαν Πισανί-Φερί, πρώην σύμβουλος του Μιτεράν και επικεφαλής ενός από τα πιο κοντινά στην Κομισιόν ιδρύματα, το Bruegel, τον οποίο ονομάζει «ευρωπαϊκό μηχανισμό αναδιάρθρωσης χρέους» (Esharp, July-August, 2010), πράγμα που επιβεβαιώνει και η «Wall Street Journal» (24.9) σε ένα εκτενές ρεπορτάζ για το παρασκήνιο της δημιουργίας των «μηχανισμών στήριξης» στην ευρωζώνη.

Με τη σειρά του ο πρώην επικεφαλής οικονομολόγος του ΔΝΤ και σύμβουλος του προέδρου των ΗΠΑ Σάιμον Τζόνσον προτείνει αναδιάρθρωση του χρέους με ευρωομόλογα τύπου Brady (Project Syndicate, 15.9). Σαν εκείνα δηλαδή που χρησιμοποιήθηκαν στις αρχές της δεκαετίας του ’90 για να αναδιαρθρώσουν το χρέος της Λατινικής Αμερικής και οδήγησαν ύστερα από μια κόλαση ολόκληρης δεκαετίας στις χρεοκοπίες της Αργεντινής και άλλων κρατών της περιοχής.

Άρθρο του Δημήτρη Καζάκη, που δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα Ποντίκι, 30/09/2010