"Βάλτε τους φυλακή να τελειώνουμε"
Αυτή είναι μια φράση που ακούγεται όλο και πιο πολύ τελευταία, από ένα μεγάλο τμήμα της κοινωνίας, που αναφέρεται στους νεαρούς αντιεξουσιαστές με τις μολότωφ, που "σπάνε τα Πανεπιστήμια", "δέρνουν τους αστυνομικούς", "καίνε τράπεζες" και φτάσανε στο σημείο να θίξουνε τα ιερά και όσια "παρενοχλώντας θεία λειτουργία σε εκκλησία του Πολυτεχνείου".
Η αντίδραση αυτή πολύ έντεχνα έχει προκληθεί από τα μέσα ενημέρωσης και από τους δημοσιογράφους που καλύπτουν το αστυνομικό ρεπορτάζ και οι οποίοι, για να έχουν πάντα καλή πληροφόρηση από την αστυνομία, λειτουργούν ως παπαγαλάκια της. Εκεί ακριβώς βρίσκεται και η βάση της όλης ιστορίας.
Οι κοινωνικές συγκρούσεις και οι αντιπαραθέσεις με την αστυνομία, αντιμετωπίζονται από τα μέσα ενημέρωσης και κατ΄ επέκταση απο την πλειονότητα της κοινωνίας , ως ενέργειες του κοινού ποινικού δικαίου, και όχι ως πολιτικό πρόβλημα, που έχει προκύψει από την άρνηση ενός μικρού τμήματος της κοινωνίας να αποδεχθεί την υπάρχουσα δομή της. Σίγουρα το να φυλακίσεις το τμήμα της κοινωνίας που δεν αποδέχεται την δομή της και αγωνίζεται για την ανατροπή της δομής αυτής, δεν λύνει το πρόβλημα.
Όσοι και αν φυλακιστούν, με άδικες ή "δίκαιες" αποφάσεις δικαστηρίων, η αμφισβήτηση της εξουσίας και των δομών επιβολής της, θα εξακολουθήσει να υπάρχει. Στην ανθρώπινη ιστορία υπάρχουν χιλιάδες τέτοια παραδείγματα, που αν και οι "ταραξίες" μπήκαν φυλακή, οι ταραχές συνεχίστηκαν, γιατί πολύ απλά επρόκειτο για κοινωνικές αντιδράσεις.
Στην περίπτωση του μικρού κοινωνικού αγώνα που έκαναν για 8 χρόνια οι κάτοικοι του χωριού μου, ζήσαμε το ίδιο. Aπό την τότε τοπική εξουσία έγινε μεγάλη προσπάθεια να καλλιεργηθεί κλίμα ότι είμασταν μια ομάδα τραμπούκων περιθωριακών που το μόνο που θέλει είναι να δημιουργεί φασαρίες. Στην συνέχεια άρχισαν οι συλλήψεις, τα δικαστήρια και οι καταδίκες, στηριγμένες πάντα σε μαρτυρίες αστυνομικών. Παρόλα αυτά το κίνημα μας δεν έσπασε.
Κάποιοι, είναι αλήθεια, φοβήθηκαν και αποχώρησαν από την πρώτη γραμμή. Όμως οι περισσότεροι κάτοικοι συσπειρώθηκαν γύρω από τους κύριους κατηγορούμενους και προσέφεραν με κάθε τρόπο την αλληλεγγύη τους. Η προπαγάνδα από τα τοπικά μέσα ενημέρωσης, ότι το πρόβλημα του Βραχασίου θα λυθεί μόνο αν μπουν οι πρωταγωνιστές φυλακή, συνεχίστηκε αμείωτη για 8 χρόνια. Θυμάμαι πασίγνωστο και πολυβραβευμένο ραδιοφωνικό παραγωγό- δημοσιογράφο του Ηρακλείου, να ερωτά με κυνικότητα και θράσος στην εκπομπή του "τι κάνει η πολιτεία και δεν κλείνει φυλακή του Βραχασώτες;"
Οι καταδίκες και τα δικαστήρια, έφεραν αποτέλεσμα ακριβώς αντίθετο από το επιδιωκόμενο. Υπήρξε μεγαλύτερη κοινωνική συσπείρωση και ο αγώνας συνεχίστηκε με πείσμα και επιμονή μέχρι την τελική νίκη.
Η περίπτωση, αν και σε διαφορετική κλίμακα, είναι ίδια με αυτά που συμβαίνουν σήμερα: Ένα πολιτικό πρόβλημα αντιμετωπίζεται ως ποινικό πρόβλημα. Λύση δεν πρόκειται να προκύψει ποτέ έτσι.Στο ερώτημα, τι πολιτική λύση μπορεί να υπάρξει με τα άτομα του αντιεξουσιαστικού χώρου, δεν είναι εύκολο να υπάρξει συγκεκριμένη απάντηση.
Το σίγουρο κατά τη γνώμη μου είναι ότι με την αντιμετώπιση μέσω φυλακίσεων και διώξεων, το πρόβλημα δεν λύνεται, αλλά οξύνεται, ενώ βεβαίως πρόκειται για αντιμετώπιση ανήθικη και απάνθρωπη. Όπως απάνθρωπη είναι και η σιωπή της εξουσίας και των μέσων της, απέναντι στους 2 απεργούς πείνας του Κορυδαλλού.
