Ηλιοβασίλεμα 27-5-07, Σίσι Βραχασίου, Κρήτη

Αμαλία, θα μας λείψεις!

φωτογραφίες από τη Μίλατο και το Σίσι

Tην εβδομάδα που μας πέρασε είχα τη δυνατοτητα για πολύ περπατημα στην περιοχή μας, αν και ο καιρός μας τα χάλασε λίγο το Σαβατοκύριακο. Πάντως εγώ μπόρεσα και τράβηξα αρκετές ενδιαφέρουσες φωτογραφίες, τις οποίες μοιράζομαι μαζί σας:

Μια όμορφη "ροδαρά" σε εξοχική κατοικία στη Μίλατο.


Το σούρουπο, καϊκι που "καλάρει" ανοικτά της παραλίας "αυλάκι" στο Σίσι.


Όχι δεν είναι φυλάκιο του στρατού, είναι το πόστο του ναυαγοσόστη στην παραλία του ξενοδοχείου "Καλημέρα Κρήτη", στο Σίσι.


Μια λεύκα μόνη, στο λατομείο του "Καλαρείτη" στη Μίλατο.

ενδιαφέρουσα ανακοίνωση

Μια πολύ ενδιαφέρουσα ανακοίνωση για το θέμα της οικολογικής καταστροφής που προκαλούν οι ξενοδοχειακές μονάδες στην Ελούντα, διάβασα πρόσφατα στη σελίδα του τοπικού ραδιοφωνικού σταθμού Λατώ fm. Η ανακοίνωση εκδόθηκε πριν από λίγες ημέρες από την δημοτική παράταξη του Αγίου Νικολάου "Δημοτική Αγωνιστική Συνεργασία"που στις πρόσφατες δημοτικές εκλογές έλαβε ποσοστό γύρω στο 5% και δεν κατάφερε να εκλέξει δημοτικό σύμβουλο . Είναι κρίμα πράγματι που παρατάξεις με τέτοιες απόψεις δεν έχουν τη στήριξη των πολιτών. Κάποιες φορές μπορούμε να λέμε ότι είμαστε άξιοι της μοίρας μας.

πρόβατα στο ...γκαζόν

Κάποια πράγματα γίνονται ...μόνο στην Ελλαδα:

Απόγευμα Σαββάτου, κατά τη διάρκεια της απογευματινής μου βόλτας περνάω με τα πόδια από την παραλία μπροστά από το υπερπολυτελές ξενοδοχειο "Καλημέρα Κρήτη" στο Σίσι Λασιθίου. Ξαφνικά έκπληκτος αντικρίζω ένα θέαμα που μόνο στην Ελλάδα θα μπορούσε να αντικρήσει κανείς. Κάποια πρόβατα έχουν ξεφύγει από το κοπάδι τους, έχουν περάσει από κάπου την περίφραξη του ξενοδοχείου και αμέριμνα βόσκουν στο φρεσκοκουρεμένο γκαζόν του περίβολου του ξενοδοχείου, που χρησιμοποείται και ως γήπεδο ποδοσφαίρου για τους πελάτες της ξεν. μονάδας. Αποθανατίζοντας την σκηνή με την φωτ. μηχανή, διαπιστώνω ότι το ίδιο κάνουν την ίδια ώρα και δύο παρέες από ενοίκους του ξενοδοχείου, τους οποίους το θέαμα τους διασκεδάζει ιδιαίτερα, όπως κατάλαβα από τα γέλια και τα σχόλια τους.

Να λοιπόν μια ιδιότυπη τουριστική ατραξιόν για την χώρα μας: πρόβατα στο γκαζόν.

Aνάβαση στον Ανάβλοχο Βραχασίου

Tο Σάββατο 5 Μαίου, με πρωτοβουλία του προέδρου του πολιτιστικού συλλόγου Βραχασίου Δημήτρη Κυριακάκη, πραγματοποιήσαμε μια πεζοπορική ανάβαση στον Ανάβλοχο και τις κορφές του. Παρά την κούραση και τη δυσκολία της ανάβασης ζήσαμε πολύ όμορφες στιγμές, που αξίζει έστω και μέσω της γραφής, να μοιραστούμε με τους αναγνώστες.

Ξεκινήσαμε λοιπόν λίγο πριν τις οκτώ το πρωί από την πλατεία του Βραχασίου και διασχίζοντας τα σοκάκια φτάσαμε στην βρύση του Πλάτανου. Εκεί γεμίσαμε τα παγούρια μας με δροσερό νερό, αφού πρώτα διαβάσαμε την λαξευμένη επιγραφή της βρύσης που αναφέρει ΙΔΡΥΘΗ ΔΑΠΑΝΗ ΔΗΜΟΥ ΒΡΑΧΑΣΙΟΥ ΕΝ ΕΤΕΙ 1887 ΜΗΝΙ ΙΟΥΝΙΩ. Βγαίνοντας από το Βραχάσι ανηφορήσαμε ακολουθώντας το παμπάλαιο μονοπάτι που ξεκινά από την περιοχή αμμος και κατευθύνεται προς τον Ανάβλοχο.

Το μονοπάτι, αν και ανηφορικό, έχει καθαριστεί πρόσφατα κι έτσι σε λιγότερο από μία ώρα ανεβήκαμε και φτάσαμε στο σημείο όπου έχουν ξεκινήσει οι ανασκαφές από την ΚΔ΄ Εφορεία Προϊστορικών και Κλασικών Αρχαιοτήτων. Στον Ανάβλοχο έχουν εντοπισθεί αναλήμματα, δεξαμενή, και θολωτοί τάφοι που μαρτυρούν οικισμό 9ου-6ου αι. π.X. Ο θρύλος μάλιστα αναφέρει ότι στον Ανάβλοχο έχει κρυφτεί το θησαυροφυλάκιο του Βασιλιά Μίνωα μετά την κάθοδο των Δωριέων και των Αχαιών στο νησί. Εμείς πάντως μπορεί να μην βρήκαμε τον θησαυρό, είχαμε όμως την ευκαιρία να θαυμάσουμε την υπέροχη πανοραμική θέα και να φωτογραφήσουμε τμήματα των ανασκαφών.

Στην συνέχεια ανηφορήσαμε ακόμα λίγο στην βραχώδη και απότομη πλαγιά και φτάσαμε στην κορυφή του Κάτω Κεντουκλά που είναι μια από τις δυο κορφές του Ανάβλοχου. Από εκεί είχαμε τη δυνατότητα να αγναντεύσουμε όλη την παραλιακή περιοχή από το Σίσι, τα Μάλλια και την Χερσόνησο, έως ακόμα το Ηράκλειο και τα Λινοπεράματα, ενώ επιβλητική είναι η σκιά του Ψηλορείτη στα νοτιοδυτικά. Στην κορυφή του κάτω Κεντουκλά βρίσκεται και μια από σπηλιές που χρησιμοποιούνταν ως δεξαμενές ό μβριων για την ύδρευση του αρχαίου οικισμού. Αφήνοντας την κορυφή αυτή κατευθυνθήκαμε ανατολικά αγναντεύοντας την Μίλατο και την Παραλία Μιλάτου και λίγο πριν το Ρούσο Χαράκι, φτάσαμε στο σημείο όπου πιθανολογείται ότι βρισκόταν η Ακρόπολη του αρχαίου οικισμού, όπως μαρτυρούν ριζότοιχοι από μεγάλα χαράκια που μας θύμισαν μικρογραφία των κυκλώπειων τειχών.

Από το Ρούσσο Χαράκι είχαμε την δυνατότητα να δούμε το Βραχάσι από ψηλά και αφού ξαποστάσαμε για λίγο αρχίσαμε την ανάβαση για την κορυφή του Επάνω Κεντουκλά και την Βίγλα του Ανάβλοχου. Η ώρα είχε περάσει, ο ήλιος είχε ανέβει ψηλά και η ανάβαση στα απόκρημνα βράχια δεν ήταν και το ευκολότερο πράγμα. Φτάνοντας όμως στην κορυφή του Επάνω Κεντουκλά η θέα μας αποζημίωσε. Είχαμε πλέον τη δυνατότητα να αγναντεύουμε όλο τον κόλπο του Μεραμβέλλου, τα Στειακά βουνά και τον Πέπονα, τα χωριά του επάνω μεραμβέλλου, έως την Μίλατο, το Σίσι, τα Μάλλια και την Χερσόνησο. Το τσιμεντένιο ορθομετρικό του στρατού, αν και γκρεμισμένο, μας πληροφόρησε ότι βρισκόμασταν σε υψόμετρο 660μ. , ενώ ο πρόεδρος του Πολιτιστικού Συλλόγου Βραχασίου μας εξήγησε πως πριν από αιώνες από την Βίγλα αυτή οι κάτοικοι επέβλεπαν την περιοχή και σε περίπτωση επιδρομής εχθρών άναβαν φωτιές για να ειδοποιήσουν και τις υπόλοιπες περιοχές του νησιού.

Η ώρα είχε πλέον περάσει για τα καλά και όντας κουρασμένοι, διψασμένοι αλλά και πεινασμένοι αρχίσαμε να κατηφορίζουμε προς το Βραχάσι από την περιοχή Τσούρλα. Η κατάβαση δεν ήταν καθόλου εύκολη υπόθεση αφού το καθημερινό πέρασμα των αιγοπροβάτων έχει κάνει το έδαφος ιδιαίτερα ασταθές. Αφού λοιπόν κατεβήκαμε με μεγάλη προσοχή, χωρίς βέβαια κάποιοι από εμάς να αποφύγουν κάποια απρόοπτα περιστατικά, φτάσαμε στο σημείο όπου βρισκόταν οι ανεμόμυλοι του Βραχασίου, το βιομηχανικό πάρκο όπως μας είπε χαμογελώντας ο πρόεδρος του συλλόγου. Ακόμα και σήμερα που είναι μισογκρεμισμένοι, οι μύλοι αποτελούν ιδιαίτερα εντυπωσιακά κτίσματα και μια μελλοντική επισκευή και αναπαλαίωση τους μπορεί να τους καταστήσει πόλο έλξης επισκεπτών. Μπαίνοντας πλέον αργά το μεσημέρι στο Βραχάσι από τη συνοικία Κατσοπρίνι κατευθυνθήκαμε στην πλατεία για κρύο νερό και δυο ξεκούραστες ρακές, αφού πρώτα δώσαμε ραντεβού για την επόμενη πεζοπορία προς το Ατζιλακόδασος.

(το κείμενο αυτό δημοσιεύτηκε και στην τοπική εφημερίδα του νομού μας "Ανατολή" την Πέμπτη 10/5)

ακολουθώντας το παιχνίδι

Ακολουθώντας το νέο παιχνίδι που παίζεται στα ελληνικά ιστολόγια, και μετά από την ευγενική πρόσκληση της μαρ. συ., θα αναφερθώ και εγώ σε πέντε τραγούδια που θεωρώ αρκετά σημαντικά και τα έχω συνδυάσει με διάφορες αναμνήσεις από τη ζωή μου. Λοιπόν, έχουμε και λέμε:

1. Ιανουάριος 1991. Είμαι μαθητής στην Τρίτη Λυκείου του τρίτου Λύκειου Καλλιθέας και συμμετέχω στην επιτροπή κατάληψης του σχολείου, ενάντια στο νόμο Κοντογιαννόπουλου. Η Ελλάδα είναι ανάστατη από άκρη σε άκρη, όλα σχεδόν τα σχολεία της χώρας είναι υπό κατάληψη. Στην Πάτρα γίνονται τα γνωστά επεισόδια με τους Οννεδίτες και σκοτώνεται ο Τεμπονέρας. Την επομένη γίνεται μεγάλη πορεία στην Αθήνα, καίγεται το «Κάπα Μαρούσης», 4 άνθρωποι χάνουν την ζωή τους και πέφτει το «ξύλο της αρκούδας». Εμείς από το σχολείο είχαμε πάει όλοι μαζί σε εκείνη την πορεία και αποκτήσαμε την πρώτη μας γνωριμία με τα δακρυγόνα. Αργά το βράδυ γυρίσαμε ανάστατοι και κατάκοποι στο σχολείο, εκεί στο συγκρότημα του Αγίου Νικολάου, κοντά στην πλατεία Δαβάκη. Η περιφρούρηση της κατάληψης τη νύχτα ήταν πολύ δύσκολη υπόθεση. Από τη μια ερχόταν οι «Κένταυροι» και χτυπούσαν με σίδερα τα κάγγελα της περίφραξης, κι΄ από την άλλη έπρεπε να έχουμε το νου μας γιατί το σχολείο γέμιζε τοξικομανείς κάθε βράδυ. Εκείνο το βράδυ ήμασταν τρομαγμένοι και από τα επεισόδια και τον θάνατο τόσων ανθρώπων. Καθόμασταν γύρω-γύρω από τη φωτιά, στην μέση της αυλής και ακούγαμε μουσική από ένα ραδιοκασετόφωνο. Δεν θα ξεχάσω ποτέ το τραγούδι που μου άγγιξε την καρδιά εκείνο το βράδυ. Ήταν το “fragile” του sting.

2. Φεβρουάριος 1996. Με το λεωφορείο γυρνάμε από μια συνδιάσκεψη της σπουδάζουσας στη Θεσαλονίκη και κάποια παιδιά από το ΤΕΙ Χαλκίδας παίζουν ένα τραγούδι που εμείς τουλάχιστον οι υπόλοιποι δεν το είχαμε ξανακούσει. Ήταν το «λιωμένο παγωτό», που τα επόμενα χρόνια έγινε το must σε κάθε φοιτητικό πάρτυ. Δεν ξέχασα όμως ποτέ την πρώτη φορά που το άκουσα σε εκείνο το λεωφορείο.

3. Αύγουστος 2000. Μετά από το «αντίο» ενός τετράχρονου δεσμού, αποφασίζω να της στείλω στην Ουαλλία όπου σπούδαζε εκείνη τη στιγμή, μια κασέτα με τραγούδια αγαπημένα. Πρώτη μου επιλογή το «οι αγάπες χάνονται, σβήνουν σαν τ΄ αστέρια, φεύγουν σαν τα καλοκαίρια» του Νότη Σφακιανάκη.

4. Αύγουστος 2001 Αν και γέννημα – θρέμμα κρητικός, ποτέ δεν τα πήγα καλά με την κρητική μουσική. Μοναδική εξαίρεση βέβαια ο Ξυλούρης. Το τραγούδι του που άκουγα εκείνη την εποχή συνέχεια ήταν το «έβαλε ο θεός σημάδι», μετά τον τραγικό χαμό του θείου μου, σε ηλικία 54 ετών, έπειτα από εγκαύματα που υπέστη κατά τη διάρκεια επεισοδίων ενάντια στην εφαρμογή του «Καποδίστρια»στην περιοχή μας. Η ζωή μας άλλαξε ανεπανόρθωτα από εκείνες τις ημέρες, αφού η δικαίωση της προσπάθειας του χαμένου συγγενή και συναγωνιστή έγινε για κάποιους από εμάς στόχος ζωής, στόχος που βέβαια τελικά επιτεύχθηκε, έστω και μετά από 6 χρόνια..

5. Απρίλιος 2007. Η ζωή μου μέσα στον μήνα αυτό αλλάζει δραματικά. Καινούρια δουλειά, νέοι στόχοι, την ίδια στιγμή που φτάνω στο σημείο να μη λέω καλημέρα με φίλους αγαπημένους, με πρόσωπα που έχω ζήσει τόσα πράγματα μαζί. Σε ένα μόλις μήνα έρχονται τα πάνω κάτω στη ζωή μου, και μέσα σε όλη αυτήν την αναστάτωση -μέσω του ιστολόγιου του pan έρχομαι σε επαφή με το «εν λευκώ» της Νατάσας Μποφίλιου, που το ακούω φανατικά εδώ και 3 εβδομάδες. Αγαπημένος μου στίχος «δικαίωμα μου να ποντάρω λίγα, δικαίωμα μου να πηγαίνω πάσο, κι΄ εκεί που λένε πως ποτέ δεν πήγα, εγώ δεν πρόλαβα να το ξεχάσω».

Αυτά τα ολίγα και θα ήθελα να ακούσω τις ιστορίες των
The Pan Within,
MhXeirotera,
YoryiA ‚
N.Ago

, Keimgreek.

Πρωτομαγιά στους δρόμους

Σήμερα Πρωτομαγιά, οι κάτοικοι των αστικών κέντρων πήραν τους δρόμους για να γιορτάσουν τον ερχομό της άνοιξης:

Την ίδια ώρα, αρκετοί κάτοικοι των χωριών της Κρητης, τήρησαν τα έθιμα και κρέμασαν πάνω από τα "πελέκια" της εξώπορτας τους "μάηδες", που θα μείνουν κρεμασμένοι εκεί μέχρι τις 23 Ιουνίου. Τότε, οι "μάηδες" θα ξεκρεμαστούν και θα καούν στις "φωτιές του Άη Γιαννιού", την παραμονή της γιορτής του Κλήδονα: