Ακολουθώντας το νέο παιχνίδι που παίζεται στα ελληνικά ιστολόγια, και μετά από την ευγενική πρόσκληση της μαρ. συ., θα αναφερθώ και εγώ σε πέντε τραγούδια που θεωρώ αρκετά σημαντικά και τα έχω συνδυάσει με διάφορες αναμνήσεις από τη ζωή μου. Λοιπόν, έχουμε και λέμε:
1. Ιανουάριος 1991. Είμαι μαθητής στην Τρίτη Λυκείου του τρίτου Λύκειου Καλλιθέας και συμμετέχω στην επιτροπή κατάληψης του σχολείου, ενάντια στο νόμο Κοντογιαννόπουλου. Η Ελλάδα είναι ανάστατη από άκρη σε άκρη, όλα σχεδόν τα σχολεία της χώρας είναι υπό κατάληψη. Στην Πάτρα γίνονται τα γνωστά επεισόδια με τους Οννεδίτες και σκοτώνεται ο Τεμπονέρας. Την επομένη γίνεται μεγάλη πορεία στην Αθήνα, καίγεται το «Κάπα Μαρούσης», 4 άνθρωποι χάνουν την ζωή τους και πέφτει το «ξύλο της αρκούδας». Εμείς από το σχολείο είχαμε πάει όλοι μαζί σε εκείνη την πορεία και αποκτήσαμε την πρώτη μας γνωριμία με τα δακρυγόνα. Αργά το βράδυ γυρίσαμε ανάστατοι και κατάκοποι στο σχολείο, εκεί στο συγκρότημα του Αγίου Νικολάου, κοντά στην πλατεία Δαβάκη. Η περιφρούρηση της κατάληψης τη νύχτα ήταν πολύ δύσκολη υπόθεση. Από τη μια ερχόταν οι «Κένταυροι» και χτυπούσαν με σίδερα τα κάγγελα της περίφραξης, κι΄ από την άλλη έπρεπε να έχουμε το νου μας γιατί το σχολείο γέμιζε τοξικομανείς κάθε βράδυ. Εκείνο το βράδυ ήμασταν τρομαγμένοι και από τα επεισόδια και τον θάνατο τόσων ανθρώπων. Καθόμασταν γύρω-γύρω από τη φωτιά, στην μέση της αυλής και ακούγαμε μουσική από ένα ραδιοκασετόφωνο. Δεν θα ξεχάσω ποτέ το τραγούδι που μου άγγιξε την καρδιά εκείνο το βράδυ. Ήταν το “fragile” του sting.
2. Φεβρουάριος 1996. Με το λεωφορείο γυρνάμε από μια συνδιάσκεψη της σπουδάζουσας στη Θεσαλονίκη και κάποια παιδιά από το ΤΕΙ Χαλκίδας παίζουν ένα τραγούδι που εμείς τουλάχιστον οι υπόλοιποι δεν το είχαμε ξανακούσει. Ήταν το «λιωμένο παγωτό», που τα επόμενα χρόνια έγινε το must σε κάθε φοιτητικό πάρτυ. Δεν ξέχασα όμως ποτέ την πρώτη φορά που το άκουσα σε εκείνο το λεωφορείο.
3. Αύγουστος 2000. Μετά από το «αντίο» ενός τετράχρονου δεσμού, αποφασίζω να της στείλω στην Ουαλλία όπου σπούδαζε εκείνη τη στιγμή, μια κασέτα με τραγούδια αγαπημένα. Πρώτη μου επιλογή το «οι αγάπες χάνονται, σβήνουν σαν τ΄ αστέρια, φεύγουν σαν τα καλοκαίρια» του Νότη Σφακιανάκη.
4. Αύγουστος 2001 Αν και γέννημα – θρέμμα κρητικός, ποτέ δεν τα πήγα καλά με την κρητική μουσική. Μοναδική εξαίρεση βέβαια ο Ξυλούρης. Το τραγούδι του που άκουγα εκείνη την εποχή συνέχεια ήταν το «έβαλε ο θεός σημάδι», μετά τον τραγικό χαμό του θείου μου, σε ηλικία 54 ετών, έπειτα από εγκαύματα που υπέστη κατά τη διάρκεια επεισοδίων ενάντια στην εφαρμογή του «Καποδίστρια»στην περιοχή μας. Η ζωή μας άλλαξε ανεπανόρθωτα από εκείνες τις ημέρες, αφού η δικαίωση της προσπάθειας του χαμένου συγγενή και συναγωνιστή έγινε για κάποιους από εμάς στόχος ζωής, στόχος που βέβαια τελικά επιτεύχθηκε, έστω και μετά από 6 χρόνια..
5. Απρίλιος 2007. Η ζωή μου μέσα στον μήνα αυτό αλλάζει δραματικά. Καινούρια δουλειά, νέοι στόχοι, την ίδια στιγμή που φτάνω στο σημείο να μη λέω καλημέρα με φίλους αγαπημένους, με πρόσωπα που έχω ζήσει τόσα πράγματα μαζί. Σε ένα μόλις μήνα έρχονται τα πάνω κάτω στη ζωή μου, και μέσα σε όλη αυτήν την αναστάτωση -μέσω του ιστολόγιου του pan έρχομαι σε επαφή με το «εν λευκώ» της Νατάσας Μποφίλιου, που το ακούω φανατικά εδώ και 3 εβδομάδες. Αγαπημένος μου στίχος «δικαίωμα μου να ποντάρω λίγα, δικαίωμα μου να πηγαίνω πάσο, κι΄ εκεί που λένε πως ποτέ δεν πήγα, εγώ δεν πρόλαβα να το ξεχάσω».
Αυτά τα ολίγα και θα ήθελα να ακούσω τις ιστορίες των
The Pan Within,
MhXeirotera,
YoryiA ‚
N.Ago
