Σίγουρα η πρωτοβουλία που πήραν τα σωματεία της περιοχής μας με το Εργατικό Κέντρο σχετικά με τη διοργάνωση συναυλίας διαμαρτυρίας το απόγευμα της Τετάρτης 5 Οκτώβρη στην Πλατεία Αγ. Νικολάου είναι για όλους μας μια μεγάλη ευκαιρία.
Είναι μια ευκαιρία για να εκφράσουμε συμμετέχοντας τη διαμαρτυρία μας, την απογοήτευση μας, την αγωνία μας για όσα γίνονται και για όσα φοβόμαστε ότι θα γίνουν.
Τα μέτρα πτώχευσης του λαού από την κυβέρνηση και την τροϊκα είναι συνεχή, ανελέητα και χωρίς σταματημό. Οι περισσότεροι πολίτες έχουν φτάσει στο σημείο να λένε "ας χρεωκοπήσουμε ως χώρα επιτέλους, να τελειώνουμε πια με αυτό το μαρτύριο της σταγόνας". Η πραματικότητα βέβαια είναι ότι οι εκπρόσωποι του κεφαλαίου χρησιμοποιούν συνεχώς τον εκβιασμό, την απειλή της χρεωκοπίας για να περνούν μέτρα που πριν από 5-10 χρόνια κανείς δεν διαννοούνταν ότι θα περάσουν στην Ελλάδα, ή σε οποιαδήποτε άλλη χώρα της Ευρώπης. Κατακτήσεις δεκαετιών ισοπεδώθηκαν σε μερικούς μήνες υπό το συνεχή εκβιασμό των ...δόσεων της τρόϊκας.
Βεβαίως η διαγραφή μερους του χρέους ήταν από την πρώτη στιγμή εφαρμογής του μνημονίου μια αναπόφευκτη διαδικασία. Ήθελαν και θέλουν όμως να το κάνουν με τους όρους που συμφέρει το κεφάλαιο, αφού πρώτα ρίξουν τους μισθούς και τα εργασιακά διακαιώματα στα τάρταρα, αφού πρώτα εξαφανίσουν τους μικρομεσαίους με την υποτιθέμενη "απελευθέρωση" (κρίμα τη λέξη!) των επαγγελμάτων.
Την ίδια στιγμή οι αλυσίδες σούπερμάρκετ και οι μεγάλες εταιρίες τροφίμων συνεχίζουν απτόητες να κερδοσκοπούν αυξάνοντας συνεχώς τις τιμές στα προϊόντα που οι πολίτες τα έχουν άμεση ανάγκη.
Τα φορολογικά μέτρα έρχονται το ένα μετά το άλλο, με στόχο πάντα τους ίδιους, τους μισθωτούς και τους μικρομεσαίους (όσους απέμειναν).
Απέναντι σε αυτά στην κοινωνία μας επικρατεί μια κατήφεια, μια μελαγχολία. Όλοι περπατούν με το κεφάλι σκυμμένο, θεωρώντας τις εξελίξεις αναπόφευκτες και την όποια αντίδραση αναποτελεσματική.
Όμως πρέπει να σπάσουμε αυτό το κλίμα. όχι μόνο γιατί η σιωπή μπορεί να εκληφθεί ως συναίνεση. Αλλά και γιατί η αντίδραση πρέπει να είναι παρακαταθήκη για τις επόμενες γεννιές, για τα παιδιά μας. Για να μπορούμε να λέμε ότι όταν γινόταν όλα αυτά, εμείς δεν καθόμασταν με σταυρωμένα τα χέρια, κάτι κάναμε, αντιδρούσαμε, και ας νομίζαμε ότι ίσως είναι μάταιο (που δεν είναι). Να σπάσουμε λοιπόν το βράδυ της Τετάρτης το κλίμα της απογοήτευσης με τον καλύτερο τρόπο, τραγουδώντας, όπως έκανε ο λαός μας πολλές φορές στο παρελθόν. Να τραγουδήσουμε για να διαμαρτυρηθούμε, για να πάρουμε θάρρος και να αισθανθούμε για λίγο ότι ίσως κάποτε υπάρχει ελπίδα!
