Ως εργαζόμενος στο Εθνικό Σύστημα Υγείας σαν νοσηλευτής, είχα μια συγκεκριμένη εικόνα για το πώς λειτουργεί η δημόσια υγεία στη χώρα μας. Είχα μια εικόνα για τα τρωτά σημεία του συστήματος, για τα μειονεκτήματα και τις δυνατότητες του.
Όμως εδώ και ένα μήνα περίπου, ανακαλύπτω αναγκαστικά το χώρο της δημόσιας υγείας από τη σκοπιά των ασθενών και των συγγενών τους. Και, πιστέψτε με, η προσέγγιση είναι εντελώς διαφορετική.
Δεν θέλω να πω πολλά. Δεν έχω ούτε τη θέληση, ούτε τη διάθεση. Ένα μόνο έχω να πω.
Οι ελλείψεις προσωπικού, υλικοτεχνικών υποδομών, πόρων και κτηρίων είναι μεγάλες και δημιουργούν μεγάλα προβλήματα στη νοσηλεία των ασθενών. Ίσως κάποτε να βελτιωθεί η κατάσταση. Προς το παρόν, απ ότι φαίνεται μάλλον επιδεινώνεται (ελέω μνημονίου).
Όμως η πιο δυσαναπλήρωτη έλλειψη στη δημόσια υγεία είναι η έλλειψη ανθρωπιάς και συνείδησης σε κάποιους λειτουργούς της υγείας.
Υπάρχουν πολλοί γιατροί και νοσηλευτές που μέσα σε δύσκολες συνθήκες δίνουν τον καλύτερο εαυτό τους για το καλό των ασθενών, επειδή αντιλαμβάνονται το πόσο σημαντικός είναι ο ρόλος που παίζουν καθημερινά.
Όμως υπάρχουν και κάποιοι λίγοι που δεν λειτουργούν σύμφωνα με τις ιατρικές αξίες και τα ανθρωπιστικά ιδανικά.
Η ζωή όλων των ασθενών δεν έχει γι΄ αυτούς την αξία που θα ΄πρεπε να έχει.
Ο ανθρώπινος πόνος και η αγωνία είναι γι΄ αυτούς φασαρία και ενόχληση, αντί να είναι κίνητρο δράσης και προσπάθειας.
Η ανεύθυνη στάση τους στοιχίζει σε ανθρώπινο πόνο, αλλά και σε ανθρώπινες ζωές.
Είναι κρίμα που υπάρχουν τέτοιοι άνθρωποι στη δημόσια υγεία και παρουσιάζονται σαν λειτουργοί.
Είναι κρίμα...
