Για τον περισσότερο κόσμο οι τρεις αυτές λέξεις περιγράφουν τις χρονικές φάσεις της ημέρας. Για εκατοντάδες νοσηλευτές και νοσηλεύτριες που εργάζονται στα νοσοκομεία της χώρας μας οι τρεις αυτές λέξεις με τη συγκεκριμένη σειρά περιγράφουν μια συνηθισμένη αλλά επώδυνη αλληλουχία ωραρίων εργασίας, αποτέλεσμα της έλλειψης προσωπικού και των αυξημένων αναγκών των νοσηλευτικών ιδρυμάτων. Είναι πολύ συχνό, έως κανόνας οι νοσηλευτές να αναγκάζονται να εργάζονται για 36 ώρες με οκτάωρες μόνο αναπαύσεις, ή να εργάζονται με 6 και 7 βάρδιες την εβδομάδα, ή για αρκετούς μήνες χωρίς κανονική άδεια. Τέτοιες συνθήκες είναι αντίθετες με τα όσα προβλέπει το ελληνικό και κοινοτικό δίκαιο και θεωρούνται ακραίες για τα δεδομένα του δημόσιου τομέα και όχι μόνο. Πρέπει να συνυπολογιστεί το κρίσιμο της εργασίας των νοσηλευτριών που έχουν να κάνουν με ανθρώπινες ζωές και θέματα υγείας, σε αντίθεση με τους περισσότερους ευνοημένους του δημόσιου τομέα και των ΔΕΚΟ που αμείβονται με πολλαπλάσιες από τις νοσηλεύτριες αμοιβές. Για παράδειγμα, ο ΔΕ νεοδιόριστος υπάλληλος του υπουργείου οικονομικών μαζί με τα επιδόματα λαμβάνει σχεδόν το διπλάσιο μισθό από αυτόν του ΔΕ νεοδιόριστου νοσηλευτή. Και ο υπάλληλος του υπουργείου οικονομικών δουλεύει πενθήμερο, μακριά από σαββατοκύριακα και αργίες, σε αντίθεση με τους νοσηλευτές και τις νοσηλεύτριες.
Οι πολίτες που προσέρχονται στα νοσοκομεία για νοσηλεία πρέπει να γνωρίζουν ότι οι νοσηλευτές που φροντίζουν για την υγεία τους αποτελούν το πιο σκληρά εργαζόμενο και το πιο κακοπληρωμένο προσωπικό του δημόσιου τομέα και όχι μόνο. Εργαζόμαστε εκτεθειμένοι καθημερινά σε πολυποίκιλους μικροβιακούς κινδύνους, θέτοντας σε κίνδυνο την υγεία μας, τόσο την ατομική, όσο και των οικογενειών μας, τη στιγμή που το ελληνικό κράτος αρνείται πεισματικά την υπαγωγή μας στα βαρέα και ανθυγιεινά επαγγέλματα. Παράλληλα εργαζόμαστε με το άγχος που μας δημιουργεί η αίσθηση της ευθύνης σχετικά με την υγεία των ασθενών που εξαρτάται από τις αποφάσεις των γιατρών και τις ενέργειες τις δικές μας. Τέλος πρέπει να συνυπολογιστεί ότι οι περισσότεροι νοσηλευτές είναι γυναίκες, που παράλληλα με τις δύσκολες εργασιακές συνθήκες έχουν να αντιμετωπίσουν και το μεγαλύτερο μέρος από τα βάρη των οικογενειών τους. Οι υπουργοί υγείας τα τελευταία χρόνια εξαγγέλλουν συνεχώς προσλήψεις νοσηλευτικού προσωπικού. Κατά περίεργο τρόπο όμως οι ελλείψεις προσωπικού και οι συνθήκες εργασίας μας αντί να βελτιώνονται επιδεινώνονται κάθε χρόνο και περισσότερο. Η αλήθεια βρίσκεται στο ότι το κράτος, οχυρωμένο πίσω από ένα πολυδαίδαλο σύστημα προσλήψεων, διατηρεί σταθερή την αναλογία νεοπροσλαμβανόμενων- συνταξιοδοτούμενων, ενώ οι πραγματικές ανάγκες και οι κλίνες νοσηλείας πολλαπλασιάζονται. 
Πίσω από όλα αυτά κρύβονται –τι άλλο;- οικονομικοί λόγοι αφού η δημόσια υγεία στη χώρα μας υποχρηματοδοτείται με ποσοστά χρηματοδότησης κατά πολύ κατώτερα του κοινοτικού μέσου όρου, κατώτερα μάλιστα από πολλές χώρες του πρώην ανατολικού μπλοκ. Σύμφωνα με μελέτη του ινστιτούτου οικονομικού και βιομηχανικών ερευνών το 2005 οι δημόσιες δαπάνες στην Ελλάδα αποτελούσαν το 52 % των συνολικών δαπανών για την υγεία τη στιγμή που στις χώρες της ευρωζώνης αποτελούσαν κατά μέσο όρο το 77%. Σύμφωνα με νεότερα στοιχεία που παρουσιάστηκαν πρόσφατα σε συζήτηση στη βουλή οι ιδιωτικές δαπάνες για την υγεία στη χώρα μας έχουν ξεπεράσει τις δημόσιες. Η σκληρή πραγματικότητα είναι ότι όσο το κράτος δεν αποφασίζει να χρηματοδοτήσει σωστά τον τομέα της υγείας, οι συνθήκες εργασίας και αμοιβής των εργαζόμενων θα συνεχίσουν να είναι άσχημες, οι παρεχόμενες προς τους πολίτες υπηρεσίες δεν θα είναι οι πρέπουσες και οι πολίτες θα αναγκάζονται να στρέφονται στο μπαξίσι ή στην ιδιωτική υγεία για να λάβουν το αυτονόητο συνταγματικό τους δικαίωμα στην περίθαλψη.
Αυτή η κατάσταση διαιωνίζεται γιατί προφανώς κάποιοι λίγοι και ισχυροί ευνοούνται εις βάρος των πολλών, που δεν αποφασίζουν να διεκδικήσουν. Δυστυχώς οι περισσότεροι πολίτες προτιμούν την εύκολη λύση να βάζουν το χέρι στην τσέπη από το να αγωνιστούν και να διεκδικήσουν ένα δημόσιο σύστημα υγείας με ανθρώπινες και δημιουργικές συνθήκες εργασίας για τους εργαζόμενους και με αξιόπιστες και ποιοτικές παρεχόμενες προς την κοινωνία υπηρεσίες.
το κείμενο είναι από το ιστολόγιο rania in roseland
