Πολλές φορές μιλώντας σε συζητήσεις, ομιλίες κλπ για τους αγώνες ενάντια στην αντιλαϊκή κυβερνητική πολιτική των μνημονίων συνηθίζουμε να λέμε ότι αγωνιζόμαστε για τα παιδιά μας, εννοώντας ότι αν η χώρα μας ξεφύγει από την ασφυκτική μέγγενη των μνημονίων και της λιτότητας, αυτό θα ωφελήσει τις επόμενες γενιές πολιτών.
Ποιος όμως το περίμενε ότι το μνημόνιο θα προκαλέσει άμεσες επιπτώσεις στις ζωές των παιδιών μας, και ειδικά των μικρότερων, αυτών που δεν είχαν καν γεννηθεί όταν ψηφίστηκε το πρώτο μνημόνιο...
Ο γιος μας γεννήθηκε το Φλεβάρη του 2012, όταν ψηφιζόταν το δεύτερο μνημόνιο, όταν ο ξεσηκωμός του κόσμου ήταν ο μεγαλύτερος, όταν το κτήριο της Νομαρχίας μας ήταν για 20 ημέρες υπό κατάληψη. Όμως το δεύτερο μνημόνιο ψηφίστηκε τελικά από ΠΑΣΟΚ και ΝΔ, και μετά έγιναν εκλογές και μετά ήρθε και τρίτο μνημόνιο το Νοέμβρη του 12 και μετά και τέταρτο μικρότερο μνημόνιο τον Ιούλιο του 13, όπου ψηφίστηκε η διαθεσιμότητα και όπου υπήρχε η ρύθμιση για άμεση έκδοση των δικαστικών αποφάσεων σε όσες περιπτώσεις συμβασιούχοι παραμένουν στις δουλειές τους με προσωρινές διαταγές.
Εν των μεταξύ ο Μανολάκης μας μεγάλωσε, η μαμά γύρισε στη δουλειά και έτσι φέτος το Σεπτέμβρη, ο μικρός μας μαθητής πήρε το δρόμο για τον παιδικό σταθμό του Δήμου Αγ. Νικολάου. Όμως πρόλαβε όλο χαρά να πάει τρεις ημέρες όλες κι όλες...
Μία ιουσούλα τον άφησε μερικές ημέρες εκτός, αλλά τελικά δεν γύρισε ξανά στον παιδικό σταθμό, αφού ειδοποιηθήκαμε να μην τον ξαναπάμε, γιατί δύο από τις βρεφονηπιοκόμους του ενημερώθηκαν ότι εκδόθηκε (κατ΄εντολή του μνημονίου) η δικαστική απόφαση, την οποία έχασαν με αποτέλεσμα να απολύονται!
Βεβαίως ο Δήμος είχε ζητήσει να του εγκριθούν θέσεις συμβασιούχων βρεφονηπιακόμων, αλλά κι΄αυτές οι θέσεις απορρίφθηκαν από το Υπ. Εσ. κι΄έτσι ο Μανωλάκης μας βρέθηκε χωρίς παιδαγωγούς... μαζί με άλλα 13 παιδιά (και άλλα 20 στη Νεάπολη), με αποτέλεσμα να τα διώξουν (!) από τον παιδικό σταθμό.
Κι΄ έτσι το μνημόνιο βρέθηκε εντός των τειχών του παιδικού σταθμού κι΄ έδιωξε τόσες παιδικές ψυχούλες από αυτόν, οδηγώντας ταυτόχρονα αντίστοιχες οικογένειες εργαζόμενων σε απελπισία σχετικά με το ποιος θα προσέχει τα παιδιά τους την ώρα της εργασίας τους.
“Σιγά τω ωά(!)” θα μπορούσε να πει κάποιος σαν τον Πάγκαλο, σαν τον Χρύσανθο Λαζαρίδη και σαν το Στουρνάρα, αλλά όλοι αυτοί οι κύριοι το μόνο πράγμα που δεν υπολογίζουν είναι η αγωνία και η απελπισία των εργαζόμενων οικογενειών, όχι μόνο του Αγ. Νικολάου, αλλά όλων των εργαζόμενων της χώρας, που μας έχουν ισοπεδώσει προς όφελος των λίγων πλούσιων μεγαλοεπειχειρηματιών της Ελλάδας και του εξωτερικού.
Το μνημόνιο λοιπόν πάει με όλα, χωράει παντού, δεν αφήνει κανέναν πολίτη (μικρό ή μεγάλο) παραπονεμένο. Τρυπώνει σε όλους τους χώρους, σε όλες τις δουλειές και τα επαγγέλματα, διαλύει όλες τις κοινωνικές δομές προς όφελος των ιδιωτικών. Μόνο τους μεγαλοπειχειρηματίες καναλάρχες κλπ αφήνει ανέγγιχτους και ανενόχλητους (τα αφεντικά θα πειράξει;).
Και το χειρότερο είναι ότι όλο και περισσότεροι πολίτες έχουν αρχίσει να συνηθίζουν την παρουσία του, να τη θεωρούν δεδομένη και να ψάχνουν να ρίξουν τις ευθύνες για τα δεινά που επιφέρει σε τρίτους, στο δήμαρχο που δεν μας ενημέρωσε από πριν για τους παιδ. σταθμούς, στους εργαζόμενους που δεν είχαν μπει αξιοκρατικά, στο ΔΣ του ΟΚΥΔΑΝ που δεν έβγαλε σωστά τα μόρια και ούτω κάθεξης. Τα ίδια και στα Νοσοκομεία, δεν μας φταίει το μνημόνιο που έχει απαγορέψει τις προσλήψεις, φταίει η προϊσταμένη που δεν βγάζει σωστά το πρόγραμμα, φταίνε οι εργαζόμενοι που δεν κάνουν σωστά τη δουλειά τους, φταίνε οι ιατροί που δεν κάνουν δωρεάν εφημερίες...
Όμως το μνημόνιο είναι πίσω απ΄όλα και, όχι μόνο δεν βελτιώνει τα άσχημα και τρωτά που υπήρχαν εδώ και δεκαετίες στη χώρα μας, αλλά τα κάνει χειρότερα, πιο χτυπητά και πιο επώδυνα για την κοινωνία.
Ας μην συνηθίζουμε λοιπόν την παρουσία του, ας μην θεωρούμε το μνημόνιο ως δεδομένο, ας πιστέψουμε και ας ελπίσουμε ότι υπάρχει και άλλος δρόμος, ας αγωνιστούμε γι΄αυτόν.
Και ας μην το κάνουμε για εμάς, ας το κάνουμε για τα παιδιά μας (στην κυριολεξία).
Γιώργος Μανουσάκηςπρόεδρος ΔΣ Συλλόγου Εργαζομένων Νοσοκομείου Αγ. Νικολάου
