Tο Σάββατο που μας πέρασε, 30/5/2009, πραγματοποιήθηκε στο εκκλησάκι του Αγίου Νικολάου στον Κάραβο Κατσινιανού Βραχασίου το 555ο ετησίως επαναλαμβανόμενο μνημόσυνο του Αυτοκράτορα Κωνσταντίνου Παλαιολόγου, του Κόμη Καπετάνιου Μανουήλ Γιανναδάκη και όλων των υπερασπιστών της Κωνσταντινουπόλεως τον Μάϊο του έτους 1453. Το μνημόσυνο αυτό πραγματοποιείται κάθε χρόνο το τελευταίο Σάββατο του Μαΐου στο εκκλησάκι που έκτισε ο Μανουήλ Γιανναδάκης μετά την επιστροφή του από την Κωνσταντινούπολη το 1453 και οργανώνεται από τους απόγονους της οικογένειας των Γιανναδάκηδων και συγκεκριμένα τα τελευταία χρόνια από τον κ. Σωτήριο Γιανναδάκη, ο οποίος φέρει τον τίτλο του Ιππότη του τάγματος του Αγίου Κωνσταντίνου. Αρκετός ήταν ο κόσμος που παραβρέθηκε φέτος στη λειτουργία και στο μνημόσυνο σ΄ αυτό το τόσο ιστορικό εκκλησάκι, που βρίσκεται στην αγροτική περιοχή του Καρτσινιανού Βραχασίου, σε μικρή απόσταση και νότια από την εθνική οδό, πολύ κοντά στο εργοστάσιο εμφιάλωσης του νερού «Σεληνάρι». 
Μετά το πέρας του μνημόσυνου απονεμήθηκαν τιμητικές διακρίσεις σε κάποιους εκ των παραβρισκόμενων και στη συνέχεια όλοι μεταφέρθηκαν στο Βραχάσι, όπου στο ηρώο έγινε επιμνημόσυνη δέηση για τους πεσόντες στους αγώνες υπέρ της πατρίδας και έγινε κατάθεση στεφάνου από τον κ. Σωτήριο Γιανναδάκη.
Η οικογένεια των Γιανναδάκηδων είναι μια από τις πιο ιστορικές οικογένειες της περιοχής και είναι πολύ ενδιαφέρον να δούμε τα βιογραφικά στοιχεία των τριών πιο γνωστών αγωνιστών της οικογένειας αυτής:
Γιανναδάκης Μανουήλ: Άρχοντας κόμης Γιανναδάκης, Γενάρχης του οίκου των Γιανναδάκηδων. Γεννήθηκε το 1409 στον Κάραβο Καρτσινιανού Βραχασίου. Από μικρός ήταν τολμηρός και γενναίος και πήρε το επώνυμο Γιανναδάκης, από παράφραση της Βυζαντινής λέξης Γεννάδας που σήμαινε ευγενής, γενναιόφρων, γενναίος. Ήταν ναυτικός. Παντρεύτηκε στην Κωνσταντινούπολη το 1432 την Αρχοντοπούλα Ελένη, κόρη του Άρχοντα Άγγελου Κομνηνού. Κατά την παράδοση, τον τίτλο του άρχοντα – κόμη πήρε από τον Αυτοκράτορα Ιωάννη Παλαιολόγο στις 11 Νοεμβρίου 1437. Αγωνίστηκε με σπάνια ανδρεία στον Πύργο του Βασιλείου Λέοντος και Αλεξίου στην περιοχή της Ωραίας Πύλης, τις κρίσιμες ώρες της Άλωσης της πόλης, όπου σκοτώθηκε ο πρωτότοκος γιος του Άγγελος. Ο ίδιο πολεμούσε από το πλοίο του «Σαλασφόρος» 8 ώρες μετά την άλωση της Κωνσταντινούπολης χωρίς να παραδίδει τον Πύργο. Έφυγε μετά την Άλωση χωρίς να παραδώσει τα όπλα με το θαυμασμό και την έγκριση του Μωάμεθ Β΄ «μετά των τιμών του πολέμου». Μετά την Άλωση γύρισε πίσω στην Κρήτη, στον Πύργο του, φέρνοντας μαζί του την αετοφόρο σημαία του Βυζαντίου, την οποία φύλαξε στον ιερό ναό του Αγίου Νικολάου, που έκτισε ο ίδιος δίπλα στον Πύργο του, τιμώντας τον Άγιο για την προστασία που του παρείχε στα ταξίδια του. 
Συγχρόνως τοποθέτησε το οικόσημο της οικογένειας του στη δυτική πλευρά του ναού. Θόλοι του Πύργου και ο ιερός ναός σώζονται ακόμα. Πέθανε στη Βενετία το 1515. Κατά την παράδοση ο θησαυρός του είναι κρυμμένος στο όρος Ανάβλοχος πάνω από το χωριό Βραχάσι. Το μυστικό της Κρύπτης χάθηκε το 1603, όταν οι Ενετοί κατέλαβαν τον Πύργο και σκότωσαν πολλούς της οικογένειας.
Γιανναδάκης Κόμης Αλέξιος: Απόγονος της γεννιάς Γιανναδάκηδων. Γεννήθηκε το 1604 στον Κάραβο Καρτσινιανού Βραχασίου. Υπερασπιστής της ορθοδοξίας και του Χάνδακα. Αρχικά ήταν εχθρός των Ενετών μετά όμως συμμάχησε μαζί τους εναντίον των Τούρκων. Σκοτώθηκε στις 24 Σεπτεμβρίου 1668 στο σημερινό συνοικισμό του Ηρακλείου Πατέλλες από εξισλαμισμένο (εξομότη, κόνιαρο) κρητικό τοξότη με βέλος στο λάρυγγα, το μόνο ακάλυπτο μέρος του σώματος του. Ο μεγάλος Βεζύρης Μεχμέτ Κιοπρουλής αρχιστράτηγος τότε των Τούρκων στο Χάνδακα, το τεμάχισε και περιέφερε το κεφάλι και τα χέρια του έξω από τα τείχη της πόλης. Ήταν ο τελευταίος ελεύθερος αγωνιστής που χτύπησε του Τούρκους έξω από το Χάνδακα.Γιανναδάκης Μανώλης: Γεννήθηκε το 1786 στο Βραχάσι. Ήταν γιος του Κόντε Χριστοφή Γιανναδάκη και αδελφός των Γεωργίου και Αλεξίου καθώς και του μετέπειτα ηγούμενου Σαμουήλ, της ιεράς μονής Αγίου Γεωργίου Βραχασώτη. Σε νεαρή ηλικία καταδιώχτηκε από του Τούρκους μαζί με τον αδελφό του Γεώργιο. Έτσι διέφυγαν στη Στερεά Ελλάδα. Μυήθηκε στη Φιλική Εταιρία (Βλάμης, από το 1817) και πήρε μέρος σε πολλές μάχες. Διακρίθηκε στη μάχη του Φαλήρου όπου σκοτώθηκε ο αδελφός του Γεώργιος και στην έξοδο του Μεσολογγίου. Ο ηγούμενος Σαμουήλ, μυημένος από το Μανώλη στη Φιλική Εταιρία, σκοτώθηκε στις 2 Φεβρουαρίου 1820 στα Λασηθιώτικα βουνά, πάνω από την Ιερή Μονή του. Μετά την επικράτηση της Επανάστασης ο Μανώλης Γιανναδάκης, αφού «αποποιήθηκε» τα κτήματα που του έδωσε στο Άργος και στο Ναύπλιο η Ελληνική Πολιτεία, επέστρεψε στη γενέτειρα του όπου και πέθανε το 1898 σε βαθιά γεράματα.
