Πέρυσι λοιπόν, στα τέλη του Γενάρη, περιμέναμε πώς και πώς να κατατεθεί από τον υπουργό εσωτερικών η περίφημη τροπολογία για την δημιουργία της Κοινότητας Βραχασίου, που θα έλυνε οριστικά-όπως τελικά έγινε- το αυτοδιοικητικό πρόβλημα που υπήρχε στην περιοχή μας από το 1998. Είχαμε πληροφορίες από βουλευτές με τους οποίους συνομιλούσαμε, ότι η τροπολογία ήταν έτοιμη και η πιο πιθανή ημερομηνία κατάθεσης της ήταν το απόγευμα της 24ης Ιανουαρίου.
Με μεγάλη αγωνία λοιπόν περιμέναμε το κρίσιμο τηλεφώνημα που θα μας έφερνε την πολυαναμενόμενη είδηση της δικαίωσης των οκτάχρονων προσπαθειών μας. Οι ώρες περνούσαν, το τηλέφωνο δεν χτυπούσε και οι βουλευτές με τους οποίους συνομιλούσαμε είχαν κλειστά τα κινητά τους. Κατά τις 11 το βράδυ κτύπησε το τηλέφωνο του προέδρου της επιτροπής αγώνα. Μόλις άρχισε να ακούει τον συνομιλητη του, το πρόσωπο του μετατράπηκε σε μια μάσκα απογοήτευσης και οργής. Τα νέα ήταν δυσάρεστα. Επειδή υπήρχαν πιέσεις από πολλές περιοχές της χώρας για σπάσιμο του "Καποδίστρια", η κυβέρνηση είχε αποφασίσει να μην ανοίξει καθόλου το θέμα και η τροπολογία τελικά αποσύρθηκε την τελευταία στιγμή πριν κατατεθεί.
Αμέσως μετά, τα τηλέφωνα μας πήραν φωτιά και τα δυσάρεστα νέα μεταδόθηκαν και στα τρία χωριά σε χρόνο dt. Εκείνη την ώρα όμως δεν μπορούσαμε να κάνουμε τίποτα. Αποφασίσαμε να πάμε για ύπνο και να κάνουμε συνέλευση το πρωί για να δούμε πώς θα αντιδράσουμε. Πήγαμε λοιπόν στα κρεβάτια μας, αμφιβάλλω όμως πόσοι κοιμήθηκαν εκείνο το βράδυ.
Θυμάμαι πολύ ξεκάθαρα εκείνο το κρύο πρωινό του Γενάρη, που μπήκα με κόκκινα από την αϋπνία μάτια , στο γεμάτο κόσμο και ζεστό από την ξυλόσομπα καφενείο στο Βραχάσι. Η τηλεόραση του καφενείου έλεγε συνεχώς για την μεγάλη κακοκαιρία και τις χιονοπτώσεις σε όλη την Ελλάδα, κανείς όμως δεν έδινε σημασία σε αυτά. όλες οι συζητήσεις αφορούσαν τα χθεσινοβραδινά γεγονότα. Πώς έγινε, σε τι οφείλεται, πώς πρέπει να αντιδράσουμε. Κατά τις 10 π.μ. το καφενείο είχε γεμίσει από καθιστούς και όρθιους, το ίδιο συνέβαινε και στο διπλανό και έτσι αποφασίσαμε να βγούμε στον δρόμο για να μιλήσουμε και να αποφασίσουμε, αφού είχαν μαζευτεί περισσότερα από διακόσια άτομα.
Παρά το κρύο, η συζήτηση ήταν έντονη, δεν κράτησε όμως πολύ. Όχι λόγω του κρύου, αλλά επειδή όλοι συμφώνησαν αμέσως στην πρόταση της επιτροπής αγώνα. Λίγο πριν τις έντεκα, μια πομπή με δεκάδες αυτοκίνητα ξεκίνησε από την πλατεία του Βραχασίου και κατευθήνθηκε προς την σήραγγα (τούνελ) της εθνικής οδού Ηρακλείου - Αγίου Νικολάου, που βρίσκεται δύο μόλις χιλιόμετρα έξω από το χωριό. Μποροστά ήταν τα αυτοκίνητα των μελών της επιτροπής αγώνα. Μόλις φτάσαμε μέσα στο τούνελ(που έχει μήκος 314 μ.), προχωρήσαμε και λίγο πριν την έξοδο σταματήσαμε προσεκτικά και αρχίσαμε να τοποθετούμε τα αυτοκίνητα κάθετα στο οδόστρωμα και στα δύο ρεύματα της εθνικής οδού μέσα στη σήραγγα. Αμέσως μετά βγήκαμε από τα αυτοκίνητα, τα κλειδώσαμε και αρχίσαμε να γυρνάμε με τα πόδια στο Βραχάσι. Η εθνική οδός Ηρακλείου - Αγίου Νικολάου ήταν πλέον κλειστή!
...η συνέχεια αύριο
